reguliersdwars

Net als bij een aantal andere cameramensen, heel veel verslaggevers, goede producers, editors, redacteuren en presentatoren heeft ook mijn professionele carrière een kickstart gekregen in de AT5 tijd. Het waren wilde jaren bij de Amsterdamse zender, maar wat was het waardevol en leuk! De ervaring die ik op allerlei gebied heb opgedaan, de vrienden die ik er maakte en de lessen die ik leerde door met dronken kop mijn neus een paar keer keihard te stoten, vormen een belangrijke basis voor wie ik nu ben en wat ik doe.

Ik kwam op 2 januari 1994 bij AT5. Vandaar dat in mijn herinnering met name het oude bankgebouw aan de Reguliersdwarsstraat een cruciale rol speelt. De plek waar de omroep oorspronkelijk gevestigd was. Het kantoor aan de Herengracht kwam er later bij, maar in mijn beleving is de 'Regulierdwars' het belangrijkst. Daar op de eerste verdieping was een kleine studio, uitgerust met drie en een halve camera, waarmee we het nieuws deden, maar ook programma's als Orde op Zaken, de Uitflits, Elias!, De Week Met..., Filmspot, AT5 Sport, Duivels en Een Prettig Gesprek.

De lift was altijd stuk en dat was behoorlijk onhandig, want de ENG camerasets stonden in een hoek op de eerste verdieping. Alle apparatuur moest je elke ochtend naar een witte Mazda 121 slepen, die ergens in de omgeving van het Rembrandtplein stond. Meestal drie grachten verderop.* En we gebruikten niet zomaar camera's. Het waren bazooka's van een meter lang, die nog echt dik 12 kilo wogen. LDK 91's met daar aan vastgeschroefd een click-on BetacamSP recorder. Ze werden gevoed door onmogelijke accubelts die altijd van je heup zakten en leeg waren op het moment dat je de burgemeester moest filmen.

Set 5 en 6 stonden in het 'hok' van de Technische Dienst; daarvoor moest je een paar extra trappetjes op. Dat ze daar stonden zei eigenlijk al genoeg. Wie met een van deze gammele JVC S-VHSc camera's moest draaien had straf. Het minst onscherp was scherp. De zoekers hingen zo scheef dat het toeval was als de horizon in beeld recht was. Verslaggevers verfoeiden deze camera's, omdat ze het materiaal voor montage eerst moesten kopiëren naar een bruikbaar systeem. De laatste heldere beeldlijnen gingen op deze manier ook verloren.

Op de tweede verdieping zat in mijn tijd de redactie. Gelijk links was het kantoortje van de planning. Daar zat Alex. Een stagiaire die in het diepe gesmeten was, nadat zijn voorganger vrij abrupt ontslag had genomen. Alex greep zijn kans en leerde binnen een week zwemmen, want zo ging dat in die dagen. Daarnaast was het kantoor van productieleider Agnes, die altijd drie peuken tegelijk brandend had. Een in haar hand, een in haar mond en een derde smeulde in de asbak. Zij was de moederkloek van deze club gretige jonge honden en deed de hele dag niets anders dan mensen kansen geven. Ze was vermoedelijk binnen gehaald door Fons van Westerloo, die weer een kantoortje verder zat.

Op de redactie had je het blok met Ton en Marc, waar altijd wat te lachen viel. Maar voor je daar was moest je langs de altijd briesende bureauredacteur Bart. Die kon je het beste bukkend passeren. In zijn buurt was het vooral oppassen geblazen voor huilende meisjes, want Bart was gespecialiseerd in het afbranden van stagiaires en jonge talentvolle propjes, die dachten wel even beroemd kunnen te worden. De meeste zijn het overigens ook geworden; van Bart heb ik nooit meer iets vernomen.

En helemaal achteraan had je het blok met de producers. Zij stuurden je op pad voor een quote in Amstelveen en piepten je alweer op om te vragen of je al klaar was voor je de Regulierdwarsstraat had verlaten. Toch hebben de meeste nieuwsproducers uit die tijd het ver geschopt. Als ik toen geweten had waar zij allemaal terecht gekomen zijn, dan had ik nòg aardiger gereageerd op al die gekke logistieke kwesties.

Op de derde verdieping zat Ronald, de financiële directeur van AT5 anno 1994. Hij had samen met Mo alles onder controle, maar was vooral zeer getalenteerd in het aannemen van receptiestudentes. Meisjes die beneden bij de ingang zaten om de telefoon aan te nemen en de voordeur te openen. Stuk voor stuk brachten ze ons het hoofd op hol en tussendoor legden ze op de halfronde balie gele post-it briefjes met daarop boodschappen voor medewerkers waarvoor gebeld was. Mobiele telefoons waren nog schaars. We hadden er vier, maar die deden het nooit. Cameramensen droegen een pieper bij zich. Geen aardappel, maar een klein apparaatje dat je kon bellen en dan ging dat ding piepen. In een display verscheen het nummer dat je terug moest bellen.

Ach, ik kan er een boek over schrijven. Dit verhaal is nog lang niet klaar. Hoewel; AT5 has left thé building! De vorige week was er een afscheidsfeest, waarvoor ik niet was uitgenodigd. Dat vind ik vooral jammer, omdat ik graag nog eens even door het gebouw aan de Reguliersdwarsstraat had rondgelopen. Om de typische lucht op te snuiven. Om de dikke kluisdeuren te openen. Om de lift een rotschop te geven en om nog veel meer prachtige herinneringen op te halen.

* Sindsdien ken ik het ezelsbruggetje: 'Piet koopt hoge schoenen.'

Prinsengracht, Keizersgracht, Herengracht, Singel. (Geleerd van Cokkie Toorenspits)