petje af voor de kleuterjuf!

Het was niet eens de Avondvierdaagse, maar een korte wandeling van school naar de bibliotheek en terug. Nagemeten 1.627 meter en 60 centimeter. Juf Robin voorop, een andere moeder sloot de rij en ik liep, in hoedanigheid van klassenmoeder, ergens halverwege. Het escorteren van achtentwintig kleuters leek op voorhand een simpele opgave, maar daar moet ik in alle eerlijkheid op terugkomen.

Ik had al snel in de smiezen dat er bij de Raketjes een paar ongeleide projectielen zitten. Een stuk of drie mannetjes die zich bewegen alsof ze fijngesneden Spaanse peper in hun bibs hebben. Een schattig blond meisje gaf ik in mijn hoofd de bijnaam 'stuiterbal'. Verder leek het een overzichtelijke expeditie. De juf had alles onder controle. Alle kinderen deden braaf hun jasjes aan en op commando vormde zich bij de deur een keurige rij.

De eerste vijfhonderd meter was er helemaal niets aan de hand. Bij de grote weg mocht ik als een volleerd klaar-over het verkeer tegenhouden. Ik liep een beetje heen en weer. Het woord 'doorlopen!' zal vandaag wel het woord blijven dat ik het meest heb gebruikt. Evenals 'kom!' en 'hey!'

Kom! en Kom maar... scoren sowieso goed sinds ik vader ben. Gelukkig ben ik niet de enige. Let er maar eens op in de winkel of op het schoolplein. Hey was een beetje een zwaktebod, want ik ontdekte dat ik lang niet alle namen van kinderen uit de klas van mijn zoon kende, terwijl ik altijd dacht dat ik als klassenmoeder redelijk goed ingevoerd was.

Niet dus.

In het winkelcentrum werd het onrustig. Het galmde lekker onder een afdak en daar maakten de kleine terroristjes dankbaar gebruik van. Het klonk alsof iemand een megafoon had laten liggen in het kippenhok. Tegen de tijd dat we de bibliotheek bereikten was het eigenlijk nodig om de bende even uit te laten razen, maar dat kon natuurlijk niet. De voorleesmevrouw stond al op ons te wachten en die heeft dat geweten.

Het verhaal van Mannetje Jas dat zij wilde voorlezen werd voortdurend verstoord, omdat alle kinderen opeens moesten plassen. Sommige kinderen echt; anderen vooral om even niet stil te hoeven zitten.

Ik wist opeens hoe de plasgeitenbreiers zich vroeger in de studio van de Film van Ome Willem zich gevoeld moeten hebben en realiseerde me dat het eigenlijk een onzalig plan is om dertig kleuters bij elkaar te zetten. Wie heeft dat verzonnen? Dit kan en mag je niemand aan doen. Wij -de hulpouders- zijn na een uurtje weer weg, maar kleuterjuffen zitten er de hele dag mee. En dan ook nog voor een schandalig laag salaris. Bankdirecteuren die alleen maar op ons spaargeld hoeven te letten krijgen miljoenen, maar zij die passen op wat ons het meest dierbaar is krijgen slechts een hongerloon. Vind je het gek dat zij in de zomer toe zijn aan zes weken vakantie?

Ik niet! Niet meer.

De terugweg was het meest confronterend. Ik ontdekte dat mijn meest boze blik geen enkele indruk maakt op de jeugd van tegenwoordig. Vier-, vijf- en zesjarigen trommelden op mijn billen als ware het een drumstel. Ze zongen liedjes over mijn kale haren en bolle buik. Het ergst was dat de juf alleen maar hoefde om te kijken en dan liepen ze weer in het gareel.

Na anderhalf uur kleuterjuf-assistentie weet ik in elk geval zeker dat dit geen optie is als de omroepen gaan bezuinigen en ik op zoek moet naar een plan B. Ik bezit niet over het vereiste engelengeduld, heb geen gezag, ben niet duidelijk en consequent genoeg. Maar bovenal vrees ik dat ergens boven mijn hoofd een voor volwassenen onzichtbaar bordje hangt met daarop de tekst: 'Dollen die man!' 

Art, de enige die keurig aan de hand van Esmee in de rij bleef lopen en die vooraf netjes naar de WC was gegaan. Maar ik ben niet objectief en hij gedroeg zich wellicht voorbeeldig omdat zijn papa erbij was. Zo zijn ze natuurlijk ook...