Prince en ik; ik en Prince

Tonko ging alvast monteren. Op anderhalve disk stond genoeg materiaal voor een vrolijke reportage over het North Sea Jazz Festival. Hij had nog een paar uur voor het begin van de uitzending. Een montagewagen van Nieuwsuur stond op het parkeerterrein naast Ahoy. De technicus werkte hard aan een verbinding met Hilversum.

Of ik nog een paar shotjes wilde maken van uitzinnig publiek? We hadden interviews, een soundcheck en het treffen van de laatste voorbereidingen gedraaid, maar nog geen beelden van North Sea Jazz in bedrijf. De verslaggever had een dansende menigte in zijn hoofd voor het einde van ons filmpje.

Ik liep naar Nile, de zaal waar Larry Graham en Mark King op dat moment optraden. Eerder hadden we al een erg vermakelijk interview met beide bassisten opgenomen en ook mocht ik hun uitgebreide soundcheck filmen. De manager vond het goed dat ik tijdens het concert, vanaf een hoek van het podium, mijn publiekshots draaide.

Ik klom met camera en statief op de camerabaan voor het podium en richtte mijn lens op een paar duizend swingende muziekliefhebbers. Net op het moment waarop ik de opname wilde starten was Dance to the Music afgelopen. Wat volgde was een minder bekend nummer. Het publiek deed even niet veel meer. Dus wachtte ik geduldig, in de hoop snel een betere sfeer te kunnen vangen.

Tijdens het volgende nummer, dat ik niet kende, werd het publiek opeens extreem onrustig. Geen dansen, klappen of meezingen, maar mensen drongen zich naar voren, staken hun mobieltjes in de lucht en fotografeerden driftig. Er was duidelijk iets aan de hand achter mij. Ik keek over mijn linker schouder en zag een klein ventje op het podium met een gigantische afro pruik. Coupe Jackson Five. Hij deed mij nog het meest denken aan Jimi Hendriks. Een kek donker bloesje had hij aan, zonnebril met ronde glazen op zijn neus en hij bespeelde een kleurrijke gitaar. Eerlijk gezegd had ik geen idee wie het zou kunnen zijn.

Toen het nummer was afgelopen joelde het publiek en kon ik de shots draaien waar om gevraagd was. Carlos Santana kwam er bij. Die werd netjes aangekondigd, maar hem had ik ook wel herkend. Vooral ook, omdat zijn naam die middag al gevallen was tijdens een interview met Larry Graham en hij zou 's avonds nog eens optreden.

Pas toen het optreden was afgelopen en ik een beetje onhandig met mijn zware spullen naar beneden klom werd mij duidelijk met wie ik op één podium had gestaan: Prince.

De geluidsman zei het, de leuke redactrice zei het en bij mij viel met een harde kloink het kwartje. Prince.

Het feit dat ik hem niet direct herkende zegt wellicht veel over mijn liefde voor zijn muziek, maar toch ben ik er best trots op dat ik vrijdagavond even met Larry Graham, Mark King, Carlos Santana en Prince op hetzelfde podium gestaan heb. Ook al stond ik met mijn rug naar ze, was ik gefocust op het publiek en had ik op dat moment totaal niet in de gaten hoe bijzonder het was.