koempel

Voor het onderwerp over kruipruimte-isolatie zochten ze bij VARA's Kassa Groen een smalle, lenige cameraman. Vandaar dat ik deze week op pad mocht voor het groenste actualiteitenprogramma van de Nederlandse televisie. Het onderwerp ging over schelpenisolatie in kruipruimten. Eerst waren we in Yerseke, waar de schelpen worden geselecteerd en schoongespoeld. Daarna konden we in De Meern filmen hoe een dikke laag schelpen wordt aangebracht onder een woning.

Op papier een overzichtelijk klusje.

Ik heb ervaring met kruipruimten. In 1975, ik was drie jaar oud, mocht ik met Oom Bert en Tante Joke mee naar de bouw van het nieuwe huis in Thorn. Enthousiast als altijd stormde ik het in aanbouw zijnde witte huis binnen, alleen was het kruipruimtegat niet afgedekt. Pardoes was de kleine Rein verdwenen. Huilen, huilen, huilen, maar een paar tellen later tilde Oom Bert mij weer omhoog en kwam ik met de schrik vrij.

Tegenwoordig verdwijn ik niet meer zo makkelijk in een kruipruimte. Dat bleek wel tijdens de klus voor Kassa Groen. Tot groot genoegen van de regisseuse, de redactiestagiaire en mijn favoriete geluidsvrouw wurmde ik mezelf in een leenoverall. Daar overheen moest een dikke regenbroek. Ik zag er uit als Bibendum of als een kaal geplukte Pino.

Het afdalen door het gat bij de voordeur viel niet mee. Ik handelde meer als Bassie dan als Adriaan. Het had zomaar kunnen gebeuren dat ik uit mijn broek scheurde. Of dat ik een spier verrekte. Gelukkig kreeg ik geen kramp. Woorden als elegant en sierlijk waren allerminst van toepassing op mijn gehannes. Van drie kanten werden iPhones in fotostand op mij gericht.

Eenmaal onder de grond nam ik de camera aan die ze door het kruipruimtegat lieten zakken. Daarna moest ik onder een rioleringsbuis door kruipen. Limbodansen leek me geen optie. De bodem was nat en modderig. Ik kon de camera absoluut niet op de grond neerzetten. Dat maakte deze exercitie extra gecompliceerd.

Ja, het leven van een cameraman is avontuurlijk en lekker afwisselend.

Die overall was geen overbodige luxe. Beide handschoenen waren al nat en vies van modder, mijn bergschoenen zaten onder de klei. Ik stootte mijn hoofd aan de betonnen vloer boven me. De lens en viewer waren beslagen, zo warm en vochtig was het onder de grond. Ik kon niet bij mijn zeempje. Dat zat in mijn broekzak, onder de overall en onder de regenbroek. Er restte niets anders dan rustig wachten op het acclimatiseren van de camera.

Daar zat ik dan. Koempel Sjeng.

Douwe, de isolatiespecialist van Isoschelp, daalde ook af. Hij doet vier huizen per dag en is dus wel wat gewend. Met gemak kroop hij langs me en liet zien waar hij een gat onder de fundering door gegraven had om bij de woonkamer te komen. Dat gat stond inmiddels alweer onder water. Gelukkig hoefde ik daar niet door. We moesten alleen nog de keuken en de hal doen.

Toen ik weer beeld had gaf Douwe een seintje aan zijn collega. Die gaf op zijn beurt een teken aan de bestuurder van de vrachtwagen met schelpen. Met veel kabaal kwamen de schelpen even later door een dikke buis de kruipruimte in gespoten. Met geweld vlogen ze door de ruimte. Douwe moest goed richten en de buis stevig vast houden. Al snel lag er achter in de kruipruimte een laag van 35 centimeter schelp.

Heel veel verschillende shots kon ik niet maken. Close en totaal. Maar toch zag het er spectaculair uit. Vond ik. Het licht van die ene bouwlamp onder de grond was mooi. Het ging verder als vanzelf. Toen de actie even stil lag heb ik zelfs nog een paar vragen aan Douwe gesteld. De zelf interviewende cameraman.

Uiteindelijk wilde ik wel naar de bewoonde wereld, maar sliep mijn linker been. Nog onhandiger dan ik was afgedaald kroop ik uiteindelijk weer omhoog. Inmiddels stonden de eerste foto's van het moment dat ik in de put zat al op Facebook. Gek, maar juist zulke plaatjes worden door heel veel 'vrienden' geliked. Vooral vrouwen vinden dit grappig. Heel vreemd.