lunch!

Uitgaande van een voorzichtig gemiddelde, eet ik minimaal twee keer per week een broodje langs de weg. Lunch noemen ze dat in Omroepland. Een paar jaar geleden was dat echt een straf, maar ik moet zeggen dat de kwaliteit van deze broodjes de afgelopen jaren aanzienlijk is verbeterd. Tegenwoordig ben ik al blij als er tijd is om even bij de Esso, BP of een Shell te stoppen. Zo'n pistolet met filet americain houd je op de been. Een enkele keer is de BP appelflap zelfs het hoogtepunt van de dag.

Het wordt pas treurig als je er langer over na gaat denken. Ik ben nu bijna twintig jaar cameraman. Dat wil zeggen dat ik inmiddels ongeveer 2.000 broodjes bij de pomp heb weggewerkt. Als je die achter elkaar legt kom je al gauw tot een slordige 40 kilometer voorgebakken stokbrood. Dan tel ik voor het gemak en de gemoedsrust alle Big Mac's, suikerwafels en andere zoetigheden niet eens mee.

Opeens is het niet meer zo gek dat ik er uit zie zoals ik er uit zie. Ik ben een wandelend broodje gezond. Dat is natuurlijk vooral mijn eigen schuld, maar als het er op aan komt mogen verschillende producenten zich op z'n minst een klein beetje medeplichtig voelen.

2.000 broodjes maal 75 gram. Dat is 1.500 kilo brood. Godzijdank heb ik daarvan 1.475 kilo weer verbrand of uitgepoept, maar zeker 25 kilo is in de loop der jaren blijven hangen. Helaas.

Afijn.

Het is een mooi moment om die 20 jaar ongezonde lunch te 'vieren' en Marjolein, een zeer gewaardeerd producer van een niet nader te noemen consumentenprogramma, heeft dit feest deze week mogelijk gemaakt. Ik ben haar daarvoor serieus dankbaar. Echt waar!

Voor het eerst in 20 jaar hebben we namelijk echt goed geluncht. En als ik zeg 'echt goed' dan bedoel ik ook ECHT GOED. Het is wel vaker prettig geregeld, maar nu was het uitmuntend. Fantastisch. Geweldig. Veel beter kan het waarschijnlijk niet.

Wij mochten lunchen, tijdens een verder vrij normale draaidag, op de locatie waar we moesten filmen. En die locatie dat was, niet geheel toevallig, Restaurant Parkheuvel in Rotterdam. De sjieke twee-sterrentent van Erik van Loo, in het park naast de Euromast. We kregen een uitgebreid vijf-gangen-menu voorgeschoteld en dat had een niveau waar de gemiddelde cameraman alleen van kan dromen.

Bij Parkheuvel genoten we niet alleen een geweldige lunch, maar we kregen er gratis de slappe lach bij. Geen idee hoe we op een nette manier al die kleine hapjes moesten eten. Hoe eet je een heel dun en krokant kaasstengeltje met mes en vork?

Als een Flodder in Amerika maakten we foto's van elk gerecht. We konden onze eigen ogen niet geloven. Ik kan me niet heugen dat er ooit zoveel engeltjes tegelijk over mijn tong gepiest hebben. Maar ook de service van de bediening is iets waar wij pomp-eters niet echt aan gewend zijn. Bij de BP heeft nog nooit iemand mijn stoel aangeschoven of uitgelegd wat precies alle ingrediënten van een hapje zijn.

Maar zo kan het ook!

Nou hoor ik jullie hersentjes al kraken. Jullie denken nu natuurlijk, al lezend op de bank: 'Wat moet ik met zo'n verhaal over amuses en liflafjes?' Nou, jij hoeft er helemaal niks mee te doen. Jij bent al een topproducer die goed voor de ploeg zorgt. Dit verhaal is voor al die andere producers in Omroepland. Voor zij die ploegen voortdurend afschepen met laffe kadetjes of -erger- slappe smoesjes. Die producers mogen best wel eens achter hun oren krabben en zich realiseren hoe kinderlijk eenvoudig het kan zijn om een cameraman en een geluidsman te pleasen. Want neem van mij aan dat wij de komende twintig jaar voor Marjolein tien passen harder lopen. Deze mooie middag vergeet ik niet snel.