vallen en opstaan

Elke timmerman slaat wel eens op zijn duim. Brandweermannen branden ook soms hun vingers en elke autocoureur vliegt een keertje uit de bocht. Kan gebeuren. Risico van het vak. Zo zal een cameraman vroeg of laat struikelen met de camera op zijn nek of in de hand. Lopend achteruit of als ware hij circusartiest, balancerend op de rand van een podium. Het is alleen de kunst om de schade te beperken.

De cameraman zelf is vervangbaar. Er zijn genoeg jongens en meisjes die het leuk vinden om te filmen. Binnen een paar uur kan je een verse cameraman overal in Nederland krijgen. Nee, het belangrijkst is het apparaat. Zo'n camera is een duur ding en daar zit een flinke levertijd op.

Vandaar dat een buitelende cameraman, in de split second van zijn val, automatisch probeert de lens, body en viewer te beschermen. Onverstandig, maar het is een reflex. Daaraan kan je ook zien of het een echte of een amateur is. Gooi er maar eens een van het podium en je weet direct waar je aan toe bent.

Het nadeel van deze eerste reactie is doorgaans dat de cameraman lelijk terecht kan komen. Er is tijdens het redden van het apparaat immers geen arm meer over waarmee hij zichzelf enigszins kan opvangen.

Gelukkig gaat het meestal goed. Er gebeuren maar zelden serieuze ongelukken. Zeker als je bedenkt hoe vaak cameramannen halsbrekende kapriolen uithalen voor een shot. Wat mij betreft zijn de keren dat ik al filmend ben gestruikeld op een hand te tellen. Mijn laatste crash was alweer een paar jaar geleden, maar afgelopen zondag lazerde ik opnieuw van een podium.

Een klein moment van onoplettendheid tijdens de repetitie van Join the Beat. Het afstapje was lager dan ik dacht en het trappetje schoof weg toen ik eenmaal mis stapte. Ik maakte een halve pirouette. Scoorde niet op schoonheid, maar kreeg wel dubbele punten voor het opvangen van de camera.

Met mijn rechter bovenarm schampte ik langs de rand van het podium. Ik verrekte op een of andere manier mijn nek en kwam met mijn kont hard op de grond. Het leek alsof de hele duikeling in slow motion had plaatsgevonden. Om mij heen hoorde ik de oe's en aah's van collega's. Joost zat in een split-second naast me en informeerde hoe het met me ging. Op dat moment kon ik nog geen exact antwoord op zijn vraag geven. Adrenaline stroomde door mijn lijf. Ik kroop overeind en controleerde de camera.

Nu, een dikke dag later, ben ik een beertje stijf, heb ik wat lichtblauwe plekken en mijn linker bil is gevoelig. Het valt allemaal reuze mee. En gelukkig kon ik tegen Jan de Pijper zeggen: 'Je camera is gevallen, maar wees gerust. Het apparaat is niet hard terecht gekomen. Ik lag er onder.'