Pinkpop 2015

Het is weer voorbij. Een van de mooiste feestjes van het jaar hebben we al gehad. Want ondanks het feit dat de spreekwoordelijke pap van deze cameraman rijkelijk is gevuld met dikke krenten, blijft Pinkpop een van de hoogste hoogtepunten in het jaar. Drie dagen onafgebroken muziek filmen op het hoofdpodium bij het oudste festival van Nederland. Ook dit jaar was het weer genieten van top acts als Muse, Triggerfinger en Robbie Williams. Vooral het optreden van die laatste vond ik fantastisch.

In 2003 en in 2006 zag ik zijn shows in de Amsterdam Arena. Toen stond ik nog gewoon tussen het publiek. De DVD van het concert ‘Live at Knebworth’ heb ik indertijd likkend bekeken. Williams is een groot artiest. Die show en de registratie vind ik geweldig. Van het nummer ‘Let me entertain you’ word ik nog altijd vrolijk als ik het hoor.

Zaterdagavond stond ik links op het podium. Min of meer verdekt opgesteld achter een grote camera; gewapend met een zware 100x zoomlens waarmee ik de pupillen van de zanger beeldvullend kon maken. Uren van te voren had ik al ergens een setlist gevonden, waardoor ik precies wist wat we konden verwachten. Op het veld naast me stonden 70.000 muziekliefhebbers te trappelen van ongeduld. De zon was net onder. Via de intercom hoorde ik het seintje dat de opnameleider gaf aan de regisseur in de regiewagen. Williams stond klaar op het podium.

Ik keek nog even naar Monica, die achter me zat om de kabels van twee camera’s in de gaten te houden. We waren ons er allebei van bewust dat we een bijzonder plekje hadden voor het concert dat elk moment kon beginnen.

Letters op het grote scherm achter op het podium. Een bombastisch intromuziekje. Gillende meisjes. Toetsen, blazers en een tamboerijn. Nog meer gillende meisjes en daar was Robbie.

“Hell is gone and heaven’s here. There’s nothing left for you to fear. Shake your arse come overhere. Now scream!”

Kippenvel op mijn armen. Desondanks kon de jas die ik net had aangetrokken weer uit. Dit zou een warm avondje worden. Gooien en smijten met de enorme glasbak die ik voor me had. Van Robbie naar het publiek, langs de blazers, de gitaristen, zijn heerlijke danseressen en weer terug naar Robbie. Ondertussen maar schroeven aan de focusmolen. Van voor naar achter, van links naar rechts. 

En meezingen! Dat doe ik normaal niet zo snel, maar hier kon ik het niet laten. Het werkte aanstekelijk. De teksten van deze karaokeshow kende ik nagenoeg allemaal.

De avond ervoor hadden we het knetterharde en snaarstrakke optreden van Muse vastgelegd op hetzelfde podium. Dat was ook briljant, muzikaal misschien zelfs veel beter, maar de amusementswaarde van Robbie Williams was deze Pinkpop onverslaanbaar. Het kwam wat mij betreft in de buurt van het Pinkpop-optreden van Bruce Springsteen in 2012, wat voor mij nog altijd geldt als het meest bijzondere concert dat ik, tot nu toe, in mijn carrière heb mogen filmen.

Ondanks geconcentreerd werken schoot een paar keer door mijn hoofd dat ik toch echt een heel gaaf baantje heb. Een grijns van oor tot oor was niet van mijn gezicht te meppen. Het was anderhalf uur genieten geblazen. De tijd vloog. Voor ik er erg in had was meneer Williams al toe aan de toegiften ‘Bohemian Rhapsody’ en ‘Angels’.

En nu is het weer helemaal voorbij. Nog even de was uit de machine vissen, een paar fragmenten terugkijken op Uitzending Gemist, de rekening in een envelop stoppen en dan is het wachten op de aanvraag voor Pinkpop 2016. Dat blijft altijd spannend. Niks is zeker in deze wereld, maar ik hoop dat ik dit festival de komende jaren mag blijven doen. Pinkpop is namelijk buitengewoon goed voor mijn humeur. Eerst kijk ik er maanden naar uit, dan is het zo ver en daarna kan ik er nog weken op teren.

foto: Monica Hoogendoorn