het blijft techniek

De apparatuur waarmee we werken is robuust. Niet voor niets groot, zwaar en peperduur. Toch heeft het veel te lijden. Elke dag opnieuw uitrukken. Opbouwen, klus draaien en afbreken. Uit de kist, in de kist. Van de haspel en er weer op. Hobbel de bobbel over stoepjes, keitjes, trappetjes en kabelgoten. Hoe voorzichtig we ook zijn, er valt wel eens wat. We stoten en botsen. Weer en wind. De omstandigheden waaronder wij werken zijn niet altijd even vriendelijk voor die gevoelige spullen.
Het mag een wonder heten dat het doorgaans allemaal blijft werken. Voor een groot deel hebben we dat overigens te danken aan technische diensten die hun handen vol hebben aan het draaiend houden van al deze apparaten en aanverwante artikelen. Na elk weekend staan daar de schappen met ‘probleemgevalletjes’ weer bomvol.
Vroeg of laat gaat het een keer kapot. Waar gehakt wordt vallen spaanders.
Heel af en toe gebeurt het op moment suprême. Dan ben je geflurkt. Het is onvermijdelijk, maar uiteraard ook zeer onwenselijk. Klanten hebben er weinig begrip voor. Dat is logisch. Soms snappen we er zelf ook helemaal niks van.
Neem camera 7, afgelopen zondagmiddag tijdens de live uitzending van de Amstel Gold Race. We hadden de eerste twee doorkomsten bij de finish gehad. Het hagelde even, dus stond ik te schuilen in de satellietwagen die de beelden van drie camera’s op de Cauberg, met een omweg van duizenden kilometers, naar de eindregie een eindje verderop straalde. We hadden net nog grappen gemaakt over druppels op de doorzichtige lenskap van mijn regenhoes, toen opeens het beeld weg viel. Weer of geen weer, wij naar die camera. Misschien was hij wel omgevallen, door een dronken bezoeker uitgezet of zou de regenhoes zijn werk niet hebben gedaan?
Niets van dat alles. Opnieuw aan- en uitzetten had geen zin. Alles leek in orde. We hadden even geen flauw idee wat er aan de hand zou kunnen zijn. Gelukkig waren de deskundigen razendsnel ter plaatse. De betrokken projectmanager, een zeer ervaren assistent en de beeldtechnicus. In de satellietwagen dacht de SNG operator mee. Mijn collega cameramannen stonden al in de startblokken om te helpen. In de wetenschap dat het peloton steeds dichterbij kwam, liepen we stap voor stap de opties af. Uiteindelijk vonden we uit dat het aan een deel van de lange glasvezelkabel moest liggen. Gelukkig niet het stuk dat hoog over de weg gespannen was.
Veel tijd om een nieuwe kabel uit te rollen was er niet, maar met vereende krachten hadden we het razendsnel voorelkaar. Alleen was die nieuwe kabel net twintig meter te kort. Ondertussen stond er ook al iemand naast me met een reserve camera. Een ander racete naar het TV Compound bij de finish om extra kabels te halen. Voor hij terug was hadden de assistent en beeldtechnicus het al opgelost door de kabel van camera 6 te verleggen. Hierdoor hadden ze toch nog een kort stuk over. Precies genoeg, net op tijd. De kijker heeft er niets van gemerkt en waarschijnlijk de regisseur ook niet.
Waarom die stomme kabel opeens de geest gaf, dat weet niemand. Hij lag netjes in de struiken en er is helemaal niets mee gebeurd. Van het ene op het andere moment was hij stuk. Waarschijnlijk blijft dit het raadsel van de Cauberg. In zulke gevallen zeggen wij altijd: Het blijft techniek…