lang leve papadag

Het woord papadag mag dus niet meer. Dat vinden veel mama’s van deze wereld. Je bent immers elke dag papa. Volgens NRC-columniste Japke-d. Bouma moet het woord papadag bij het grofvuil en hoort het fenomeen zo vanzelfsprekend te zijn dat deze dag geen naam mag hebben. Ik moet blijkbaar iets gender neutraals verzinnen voor mijn vaste vrije dag.

Aan de andere kant mag een politicus als Jesse Klaver van Johan Derksen helemaal geen papadag hebben. Als je namelijk écht belangrijk bent, dan kun je je geen papadag veroorloven volgens de voetbalzuurpruim.

Nou, met beide stromingen ben ik het oneens. Deze papa viert elke dinsdag papadag! Het is een feestdag en die is heilig. De benaming ook. Ik ben er trots op. Zolang niet al mijn vrienden en collega’s met kinderen ook een vaste papadag hebben hoef ik me nergens voor te schamen en mag ik het met een gerust hart papadag noemen. Zo ingeburgerd is het nog niet dat je als vader minder gaat werken. Zeker niet in mijn wereldje. Veel ZZP’ers denken dat flexibiliteit betekent dat ze zeven dagen per week beschikbaar moeten zijn. Onzin natuurlijk.

Ik vind het prima wanneer mama de dagen waarop zij voor de kinderen zorgt mamadag noemt. Doe maar. Laat het maar opvallen dat mama er nog steeds meer voor de kinderen is dan papa. Wrijf het er maar in.

Ik vind het ook een hele eer dat ik op mijn papadag klassenmoeder van Groep 5/6A mag zijn. Daar doe ik niet moeilijk over. Waarom zouden we op elke slak zout leggen? Van al te kampachtig gedoe worden we volgens mij niet gelukkiger.

Pas als ik de vuilnis niet meer weg hoef te brengen, de tent niet hoef op te zetten, haar auto niet meer door de wasstraat hoef te rijden of alle spinnen in huis moet vangen en mijn vrouw galant mijn jas aangeeft of met een hand in haar broek naar Voetbal Inside wil kijken, overweeg ik om te minderen met het woord papadag. Het moet wel een beetje van twee kanten komen met die hele emancipatie.