Cor

Deze week is het alweer vier jaar geleden dat Cor Brinkman totaal onverwacht overleed aan een hartstilstand op de Chinese Muur. Ik denk vaak aan deze geweldige geluidsman. Hij was voor mij veel meer dan een collega. Een vriend, een vaderfiguur en mijn vaste maatje tijdens doldwaze televisie-avonturen. Als ik door vermoeidheid, stress of onmogelijke vragen van een regisseur het even niet meer zag zitten, dan sleepte hij mij er doorheen en als hij het helemaal had gehad met een te fanatieke redacteur of producer, dan kon ik hem altijd weer aan het lachen krijgen. Wij waren een goed team. We konden ongelofelijk veel lol met elkaar hebben. Hij was altijd in voor een geintje. Maar onderweg voerden we ook goede gesprekken. Wij wisten veel van elkaar. Tijdens het werk hadden we aan een half woord genoeg.

Het feit dat hij zo plotseling en midden in de vakantietijd uit mijn leven verdween maakt dat ik het nog steeds niet helemaal kan bevatten. Zelfs na jaren heb ik het gevoel dat hij ieder moment weer voor mijn neus kan staan. Dat hij me zo kan bellen of een berichtje kan sturen. Zijn nummer staat nog altijd in mijn telefoon en af en toe lees ik de laatste Appjes die hij me stuurde:

“Mooie herinnering aan een fijne klus.” Stuurde hij op 1 juni 2016 met een reeks foto’s van onze draaidag voor Het Klokhuis bij de Deltawerken. Daarop schreef ik: “Morgen weer!” en hij tot slot: “Zekers!”

Dan volgt er niks.

De laatste keer dat we samen draaiden was voor een programma van de VPRO over het Holland Festival. Iets met Toneelgroep Amsterdam in het theater van Hoorn. Een korte klus. Wat ik me kan herinneren is dat het niet allemaal vanzelf ging met de mensen die we wilden interviewen. Na afloop hebben we uitgebreid zitten lunchen op een terras in het mooie havenstadje. We hebben het nog gehad over een grote reistas die hij van mij wilde lenen voor zijn grote reis naar China, maar die ik zelf ook nodig had in die periode. Hoe we aan het eind van die dag afscheid genomen hebben kan ik me niet herinneren. Het moet zoals altijd met een stevige hug zijn geweest en woorden in de trand van ‘tot snel’. Ik weet niet eens of ik hem een goede reis heb gewenst.

De eerste keer dat ik hem ontmoette kan ik me wel levendig herinneren. Het was september 1995 en ik mocht als broekie met hem en Jan Eeckelaert mee naar Almelo voor een wedstrijd van Heracles. Ik zou gaan freelancen voor NOB Fieldproduction en moest een keer meelopen, maar had nog geen auto. De trein was vertraagd en dus kwam ik vijf of tien minuten na de afgesproken tijd aan op het Mediapark. Daar begreep Cor helemaal niks van. Hoe kon je nou tijdens je eerste werkdag telaat komen? Hij stak zijn ergernis niet onder stoelen of banken en had natuurlijk groot gelijk. Ik had minimaal een trein eerder moeten nemen of misschien wel twee. Sindsdien probeerde ik er altijd eerder te zijn dan hij, maar dat was niet eenvoudig. Meestal had hij de spullen al gecheckt en gepakt, hoe vroeg ik ook was.

De mooiste reizen die we hebben gemaakt waren voor het programma Jules Unlimited. Een keer naar Mount Hood in Amerika en vooral de reis van twee weken door Zuid-Afrika zal ik nooit vergeten. Wat een machtig mooi avontuur was dat! Maar ook de draaidagen voor Het Klokhuis en Vroege Vogels in Nederland waren altijd bijzonder. Wat dat betreft is er ook echt iets veranderd. Normaal gesproken hangt een programma vaak aan de cameraman en mag hij zijn voorkeur uitspreken voor een geluidsman, maar Cor en ik waren een vast koppel. Een deel van de klussen die we samen deden kleefden ook aan zijn kont. Nu hij er niet meer is zijn er vaste programma’s uit mijn agenda verdwenen. Sommige regisseurs, producers en presentatoren denken minder snel aan mij zonder Cor. Dat is jammer, maar zo gaan dingen. Daar wil ik niet over klagen. Ook dat is het leven. Het geeft vooral aan hoeveel ik aan Cor te danken heb. In allerlei opzichten is hij ontzettend belangrijk voor mij geweest. Dat zal ik nooit vergeten.