vrijdag 19 augustus 2022

Renato

 

Renato Coenen meldde zich ergens rond het jaar 2001 bij CamCompany als geluidsman, maar werd aangenomen als materiaalplanner. Ik meen me te herinneren dat ik vlak na zijn sollicitatiegesprek aan hem werd voorgesteld door onze toenmalige manager. Een leuke kerel met pretoogjes. Zonder morren ging hij aan het werk in het kantoortje naast de ingang en eerlijk gezegd kan heb ik daar weinig herinneringen aan. Renato deed zijn ding. Wat ik hem vroeg, dat werd voor me geregeld. Pas toen hij na een paar jaar naar boven verhuisde, van de middelenplanning naar de mensenplanning, kreeg ik veel meer contact met hem. 

Hij vormde uiteindelijk een gouden trio met Martin en Chris. De planning van een cameramensenbedrijf moet duidelijk en oprecht zijn. Met een leugentje om bestwil of een slap verhaal kom je daar niet weg. Maar het belangrijkste was de pret die deze drie helden met elkaar hadden. Het was altijd de moeite waard om even bij de planners naar binnen te lopen als je in de buurt was. Hun kantoor verliet je nooit zonder een glimlach op je gezicht. Niet in de laatste plaats door de meest verrassende of idiote vragen die Renato vanuit het niets kon stellen. Of door een gênant verhaal dat hij zonder schroom kon vertellen. 

Ik herinner me dat hij ooit vertelde dat hij zich na school bij de juf van zijn zoontje had moeten melden, omdat die een gek liedje in de klas had gezongen. Of hij wist hoe zijn kleine jongen op zulke teksten kwam? Renato wist het gelijk, maar kon natuurlijk niet toegeven dat hij zelf die ochtend, tijdens het smeren van de boterhammen van zijn zoon, hardop in de keuken had staan zingen: ‘Juffrouw Willemien, mag ik je tieten even zien?’

Ik kan het bij lange na niet zo leuk opschrijven als het was toen hij dit vertelde. Je zou zijn blik erbij moeten zien met van die grote onschuldige Bambi-ogen. Dit kon toch iedereen overkomen? Dacht hij. Zijn heerlijke eerlijkheid maakte dat bij ons de tranen over de wangen biggelden van het lachen. ‘Hebben jullie zoiets nou nooit?’, vroeg hij dan om zichzelf enigszins vrij te pleiten. Of ‘Heb ik weer…’ zei hij dan.

Een keer zat ik in de auto en belde Martin om mijn klus voor de volgende dag door te spreken. Dat ging toen nog gepaard met een ‘normaal’ gesprek en niet met een onpersoonlijk WhatsApp-bericht. Ik moest naar een beroemde sportster voor een interview met een verslaggever van Studio Sport. Op de achtergrond hoorde ik Renato iets roepen, maar dat kon ik niet verstaan. Martin zei: ‘Vraag hem dat zelf maar,’ en gaf de hoorn van de telefoon aan zijn collega. ‘Ja, met Renato,’ hoorde ik. ‘Ik vroeg me af of jij ook wel eens bedacht hebt hoe het zou zijn om je door die dame waar je morgen heen mag te laten pijpen?’ Ik moest dat ontkennen. Temeer omdat ik in de auto zat, de telefoon op de speaker stond en mijn lieve lief naast me zat. Toen ik dat tegen Renato zei heeft hij wel duizend keer zijn excuses aangeboden. Je hoorde hem aan de andere kant van de lijn door de grond zakken. Twee dagen later zat er een groot pakket bij de post en kreeg mijn vrouw als goedmakertje een ‘Scheldwoordenboek’ cadeau met daarbij een lange handgeschreven excuusbrief. Je begrijpt dat Renato sindsdien helemaal een speciaal plekje in ons hart heeft en moeten wij hier thuis altijd glimlachen als zijn naam valt.

Nou lijkt het misschien door deze anekdotes dat het alleen maar plat en seksistisch was, maar dat is zeker niet het geval. Alleen zijn dit de verhalen die vooral bij mij zijn blijven hangen. Zegt misschien meer iets over mij dan over Renato. We voerden ook serieuze gesprekken. Over het leven en over de wereld om ons heen. Na een paar jaar pakte hij af en toe zijn werk als geluidsman weer op en in die tijd hebben we regelmatig met elkaar gedraaid. Dat waren altijd leuke dagen. Vooral vanwege alle plezier die we samen hadden. 

We hebben een keer een optreden van zijn bandje opgenomen in Ermelo. Het leuke was dat we enorm konden uitpakken en een grote groep collega’s deed op een vrije zaterdagavond belangeloos mee. Delen van die video heb ik onlangs nog op YouTube teruggevonden.

De laatste jaren werkte Renato als docent op een AV-opleiding in Zwolle. Daar heb ik wel eens een gastles mogen geven. We hadden met enige regelmaat contact met elkaar, maar lang niet meer zo intensief als in de jaren waarin we samenwerkten. De appjes die ik op mijn telefoon terug kan lezen gingen sinds 2016 voornamelijk over zijn broze gezondheid. De laatste keer dat we contact hadden was in januari van dit jaar. Ik had een Facebookherinnering gekregen dat de gastles die ik voor zijn klas verzorgd had alweer 8 jaar geleden was. Zoiets moest ik even met hem delen. We hadden het over zijn nieuwe passie: Hij maakte sinds een tijdje Italiaanse worsten met een goede vriend. “Wie weet eindig ik als worstboer,” schreef hij. Ik reageerde met de mededeling dat ik graag een keer kwam proeven. Het is er niet meer van gekomen.

Op vrijdag 8 juli 2022 is Renato na een kort ziekbed, in het bijzijn van zijn geliefde overleden. Hij is slechts 61 jaar geworden. 








Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.