Amsterdam. Vader en zoon zijn uit. De kleine draagt een Ajax shirt met nummer 9 op zijn rug. Daar boven staat 'Huntelaar'. Blijft een mooie naam voor een voetballer.
Het mannetje is een jaar of vijf. Hij neemt de eerste hap uit het broodje worst waar zijn vader net een klodder mosterd op heeft gesmeerd. De jongen is nog niet zo ervaren in het eten van hotdogs; hij begint in het midden van zijn broodje.
De mevrouw die de worsten verkoopt heeft een heerlijk plat Amsterdams accent en de humor die hoort bij dit soort mensen. 'Het zal me een worst wezen!', zegt ze, als ik vraag welke uitslag zij voorspelt.
Hoog in het stadion zit een andere vader met twee zoons. De jongens kunnen zo aan de slag bij Langs de Lijn. Ze voorzien ons van kritisch commentaar tijdens de wedstrijd. Er valt genoeg te mopperen, want Ajax speelt niet best. Als een van de jongens de woordgrap Klaas Jan Stuntelaar maakt moet ik toch even lachen. Dit is Amsterdam. Zelfs de jeugd is gevat.
De ontwikkelingen op het veld zijn lang niet zo interessant als die op de tribune. Ik kijk mijn ogen uit. Voor ons zit bijvoorbeeld een echte fan. De man, ik denk loodgieter of lasser van beroep, heeft het zwaar deze middag. Hij zit zich op te vreten en een uitbarsting van woede is uiteindelijk onvermijdelijk.
Hij pakt de cap van het hoofd en wrijft over zijn kale kop. Volgens mijn vriend, die vaker op deze tribune zit, is de man laag afgezekerd. Even later vliegen de stoppen er inderdaad uit. Kortsluiting als Klaas Jan weer mist. Hij vliegt overeind en scheldt in niet mis te verstane woorden. Het woord 'pannenkoek' vind ik het mooist.
Ajax verliest met 0-1 van Heerenveen. Die arme Huntelaar heeft er vandaag niets van gebakken. Volgens de jongens achter me om zijn oude vrienden te plezieren. Buiten het stadion hoop ik de vader met zijn zoontje nog even te zien. Dat is goed voor het verhaal, maar natuurlijk een illusie…
Nog een paar jaar en dan neem ik mijn eigen kind ook mee naar de Arena.
Het mannetje is een jaar of vijf. Hij neemt de eerste hap uit het broodje worst waar zijn vader net een klodder mosterd op heeft gesmeerd. De jongen is nog niet zo ervaren in het eten van hotdogs; hij begint in het midden van zijn broodje.
De mevrouw die de worsten verkoopt heeft een heerlijk plat Amsterdams accent en de humor die hoort bij dit soort mensen. 'Het zal me een worst wezen!', zegt ze, als ik vraag welke uitslag zij voorspelt.
Hoog in het stadion zit een andere vader met twee zoons. De jongens kunnen zo aan de slag bij Langs de Lijn. Ze voorzien ons van kritisch commentaar tijdens de wedstrijd. Er valt genoeg te mopperen, want Ajax speelt niet best. Als een van de jongens de woordgrap Klaas Jan Stuntelaar maakt moet ik toch even lachen. Dit is Amsterdam. Zelfs de jeugd is gevat.
De ontwikkelingen op het veld zijn lang niet zo interessant als die op de tribune. Ik kijk mijn ogen uit. Voor ons zit bijvoorbeeld een echte fan. De man, ik denk loodgieter of lasser van beroep, heeft het zwaar deze middag. Hij zit zich op te vreten en een uitbarsting van woede is uiteindelijk onvermijdelijk.
Hij pakt de cap van het hoofd en wrijft over zijn kale kop. Volgens mijn vriend, die vaker op deze tribune zit, is de man laag afgezekerd. Even later vliegen de stoppen er inderdaad uit. Kortsluiting als Klaas Jan weer mist. Hij vliegt overeind en scheldt in niet mis te verstane woorden. Het woord 'pannenkoek' vind ik het mooist.
Ajax verliest met 0-1 van Heerenveen. Die arme Huntelaar heeft er vandaag niets van gebakken. Volgens de jongens achter me om zijn oude vrienden te plezieren. Buiten het stadion hoop ik de vader met zijn zoontje nog even te zien. Dat is goed voor het verhaal, maar natuurlijk een illusie…
Nog een paar jaar en dan neem ik mijn eigen kind ook mee naar de Arena.
Mogen wij dan ook mee ??
BeantwoordenVerwijderen