hebberig

Haarlem. Onze grijze camerawagen stopt voor een gesloten poort. Aan weerszijden van de hoofdingang staan hoge hekken met er boven prikkeldraad. Aan alle kanten hangen beveiligingscamera's. Camera 17 en 18 zijn op ons gericht. Camera 19 maakt een shot van de kentekenplaat en kijkt onder de auto. Het nummer van de camera op een hoge mast, die een totaalshot heeft, kan ik niet lezen. Ik houd er niet van als ik zelf in beeld genomen word, maar dat hier strenge veiligheidsmaatregelen gelden is volstrekt logisch.
Ik laat het raampje aan mijn kant zakken en druk op een bel. Het duurt niet lang voor een vriendelijke stem ons door een kleine speaker een goede middag wenst. Ook hier kijkt een kleine camera mij recht in het gezicht. Ik zeg dat we van het SchoolTV Weekjournaal zijn en als het goed is heeft de redactie ons aangemeld.
Dat klopt. Ik krijg instructies hoe ik moet rijden om bij de receptie te komen en dan gaat het stevige hek automatisch open.
Binnen wil een mevrouw alles van ons weten. We vullen onze gegevens in, laten het paspoort zien en krijgen een bezoekerspasje. Als cameraman moet ik ook een formulier met speciale regels lezen en ondertekenen. Zo mag ik bijvoorbeeld geen personen herkenbaar in beeld nemen en ik moet goed luisteren naar het bewakingspersoneel. Als ik dat doe krijg ik een tweede pasje waarop de tekst 'photographer' staat.
Een vriendelijke meneer neemt ons mee naar een klein kamertje. Hier drinken we koffie. Ondertussen stelt hij zich voor als het hoofd van de beveiliging. We worden overladen met instructies. Zo mogen we geen fotocamera's of telefoons mee naar binnen nemen. Ook is het stikt verboden om geld op zak te hebben. In verband met een strenge controle bij de uitgang is het verstandig om geen jassen aan te houden. Het kan zijn dat we gevisiteerd worden voor we weer naar huis kunnen.
Om in de fabriek te komen moeten we door een andere ingang naar binnen. Hier staan ronde sluizen die me gelijk doen denken aan de legendarische woorden 'Beam me up, Scotty!'
Mijn bezoekerspasje haal ik langs een kaartlezer, waarna de glazen deur open schuift. Met mijn voetjes stap ik op een geel vlakje in het midden van de koker en ik heb het gevoel dat ik gewogen word. Achter me sluit de deur en even later zoeft het glaswerk voor mijn neus weg.
Ik ben binnen. Tenminste dat denk ik.
De camera, het statief en de geluidsset staan in een andere sluis. Als we alles hebben lopen we door lange gangen in de richting van fabriekslawaai. Het hoofd van de beveiliging wijst ons de weg. Hij ziet er zeer betrouwbaar en integer uit. Het is een vriendelijke meneer die onze nieuwsgierigheid en interesse op prijs stelt. Toch denk ik ook dat hij alles ongemerkt goed in de gaten houdt. En anders doen zijn mannetjes dat wel. Op elke hoek hangt minimaal één grote spiegel en overal zie ik camera's.
Bij de koffieautomaat van Douwe Egberts wacht een volgende meneer op ons. We krijgen nieuwe pasjes met nummers er op. Ook die moeten we om onze nek hangen. Weer gaat de apparatuur in een sluis en mogen wij door zo'n futuristisch beam-me-up-poortje.
Eindelijk zijn we op de plek waar het ons allemaal om te doen was. Dit is de drukkerij waar alle Nederlandse bankbiljetten worden geproduceerd. Logisch dat hier niet zomaar iedereen binnen komt. En belangrijker nog, dat je er niet uit kan met een interessante buit op zak.
Ik kijk mijn ogen uit. Dit is, volgens de deskundige die we meegenomen hebben, een plek waar ieder mens automatisch gaat glimlachen. Het doet denken aan de kelder van Oom Dagobert. Overal staan hoge stapels geld; vers gedrukt op grote vellen.
Vandaag draaien ze de lichtblauwe briefjes van 20 euro. Op één pallet ligt al gauw vijfenhalf miljoen. En daarvan staan er hier enkele tientallen. Als het er niet meer zijn.
Voor het personeel in deze drukkerij is het de gewoonste zaak van de wereld, maar ik word opeens erg hebberig. Lang kan ik er niet bij stil staan, want we moeten snel aan het werk. Tijd is immers geld.