vlaflip

De Meern. Ondanks een druk programma stond papa laatst te treuzelen bij het zuivelwarenrek, in de plaatselijke supermarkt. Twijfel over toetjes. Zou hij stracciatella yoghurt nemen, milde biologische kwark of de romige boerenyoghurt met aardbei? Hij was er niet helemaal bij die ochtend en had amper in de gaten wat er om hem heen gebeurde.
Tot er plotseling een flinke stapel dozen uit de transportkar van een onhandige vakkenvuller lazerde. Met een harde klap plofte de nieuwe voorraad op de tegelvloer. Verschillende dozen scheurden open en pakken vla explodeerden. Iedereen die wel had opgelet was zeker tijdig weg geweest voor de tsunami van vanille- en chocoladevla in slow motion.
Papa niet. Die stond te dromen met het blauwe boodschappenmandje in zijn handje. Vanuit een ooghoek zag hij nog net hoe de puddinggolf opspatte en zijn broek bereikte. Grote klodders geel en bruin op de spijkerbroek, die net fris uit de was kwam. Het raakte vooral zijn linker pijp. Van boven naar beneden, voor en achter, zat deze onder de vlavlekken. Zijn linker schoen was bijna helemaal bedekt met toetje en leek wel een Pipostapper.
Naast hem stond een mevrouw van een jaartje of zestig. Helemaal in paniek. Op haar jas zaten een paar kleine spatjes, maar ze krijste alsof het bloedspatten waren die een seriemoordenaar had gemaakt.
De hoofdverdachte, een volwassen vakkenvuller, stond er bij en keek er naar. Zijn blik ging van de trolley, via de chaos op de grond, naar de jas van de mevrouw. Als er ooit iemand een Oscar of Nobelprijs voor onnozel kijken zou krijgen, dan was deze medewerker van Albert Heijn een serieuze gegadigde. Hij deed denken aan Adje van Paul de Leeuw. ‘Oh...’, zei hij. En na een minuut stilte sprak de slimmerik de dodelijke woorden: ‘Kan gebeuren...’
Dat laatste was niet de beste tekst om die mevrouw met het Beatrixkapsel gerust te stellen. Papa ergerde zich er ook aan, maar hij wist dat je niet zomaar vakkenvuller wordt. Bovendien viel die heldere analyse niet te ontkrachten; het kon inderdaad gebeuren.
Backstage kwam iemand met een grote rol professioneel keukenpapier. Daarmee werd, tussen de lege flessen, gedept en afgeveegd. Die broek zag er niet meer uit.
Even later stond papa opnieuw bij de zuivel. Nu greep hij zonder nadenken naar de straciatella yoghurt, kwark én de boerenyoghurt met aardbeien. De getroffen mevrouw kwam ook weer voorbij. Ze schuifelde achter haar volle wagentje en wees op een bosje slappe tulpen.
‘Kijk!’, zei ze. ‘Ik heb tenminste nog bloemen gekregen.’ En daarna vroeg ze op een iets te pesterig toontje: ‘Jij niet?’
Het was dat papa zich geen gevangenisstraf kon permitteren en voldoende verantwoordelijkheidsgevoel bezat, anders had hij daar bij de vla extra bonuspunten gescoord.