beide ballen gegrepen

Venlo. Vroeger was ik woest aantrekkelijk. Met een volle bos haar en een stuk magerder dan nu moest ik, anno 1990, de meisjes van me af slaan. Vooral met carnaval was het gekkenhuis. Ze noemden mij niet voor niets de meest begeerde vrijgezel van Geleen.
Mooi was die tijd!
Valentijnsdag viel in die jaren een keer tegelijk met Aswoensdag. Daarvoor had ik op carnavalszondag alvast een wenskaart in de vorm van een hartje om mijn nek gehangen. Aan het koord bungelden ook een klein notitieblokje en een pen. Elke keer als een meisje vroeg waar dat voor was, zei ik dat ik wel een valentijnskaart had gekocht, maar nog niet wist naar wie ik deze zou sturen. Aan het eind van de avond had ik meer dan honderd adressen in mijn boekje verzameld.
Dat geluk kon niet eeuwig duren...
Ik geloof zelfs dat die kaart nooit iets in de relationele sfeer heeft opgeleverd. Vrij snel daarna werd ik kaler en dikker. Mijn momentum was voorbij.
Niet dat ik daar wakker van lig, want ik heb een hartstikke leuke, lieve, aantrekkelijke, sympathieke en slimme vriendin die heeft toegezegd met mij te willen trouwen en samen hebben we een grappig knap zoontje van acht maanden. Wat wil een man nog meer? 
Hooguit wat extra aandacht....
De vorige week was het er opeens weer. Ik stond voor Omroep Limburg voor een podium waarop carnavalsliedjes werden gezongen en maakte voornamelijk shots van het uitzinnige publiek. En daar stond zij. Een brutale dame die zich niet kon beheersen. Terwijl ik gewoon mijn werk deed en leunend op een hekje over haar heen probeerde te filmen kriebelde zij mijn bolle buik.
Natuurlijk schrok ik even. Als brave papa ben ik dit soort acties niet meer gewend. Maar ik herstelde snel. Stoer wees ik met mijn vinger naar beneden. Dat ze lager moest zijn. Geintje.
Tot mijn grote verbazing greep ze me. Precies op het moment waarop de regisseur het beeld van mijn camera live in de uitzending nam werd ik bruut in beide ballen geknepen. De kijker thuis moet de schok in het shot hebben gezien. 
De rest van de avond heb ik voornamelijk aan de andere kant gestaan en na afloop ben ik snel vertrokken. De mevrouw met haar grijpgrage vingertjes heb ik niet meer gezien of gesproken. Zo interessant was ze ook niet.
Dit verhaal had ik niet aan de grote klok willen hangen, ware het niet dat ik door collega’s werd gewezen op een foto van het beschamende moment, die op internet zou rouleren. Op de keurige site van L1 staat in een fotoreportage van deze avond een extreme close-up van mijn klotenmoment. Ik ben herkend aan de camerabelt en het fotocameratasje dat altijd aan mijn riem hangt...