Hilversum. Wanneer je -zoals ik- in de Hilversumse glamourwereld verkeert, is het van belang dat je veel beroemde vrienden hebt. Zo maak je indruk en voor je persoonlijke public relations is een hechte band met BN-ers goed.
Het helpt als Mart over je schrijft in zijn boekjes of wanneer Kamphues in Goede Morgen Nederland zegt dat hij eigenlijk met niemand anders wil werken. Namedropping door Menno aan de tafel van Mathijs levert bonuspunten op. Eens moet je vermeld worden in een column van Theodor Holman. Als je gaat trouwen moet minimaal Olav Mol aanwezig zijn en bij je onverhoopt onverwachte begrafenis zit natuurlijk Frits Barend op de eerste rij.
Ik noem maar wat.
Een paar jaar geleden speelde ik met mijn vriend Joost een spelletje op De Parade. Tijdens een avondje theaterfestival in het Amsterdamse Martin Luther Kingpark deden we wie-de-meeste-bekenden-tegen-kwam. De regels waren simpel. Iemand groeten die je kende leverde één punt op. Als die bekende jouw het eerst zag en riep, dan kreeg je twee punten. Voor het groeten van een Bekende Nederlander, die jou ook herkende, kreeg je drie punten. Een BN-er die eerst riep was top, want goed voor vijf punten. En als tot slot iemand van Koninklijke bloede jou bleek te kennen, werd dat in een klap bekroond met tien punten.
Joost en ik slenterden redelijk gelijk op. We werkten al een paar jaar in omroepland en hadden veel ‘vrienden’ gemaakt die net als wij op de Parade paradeerden. Glaasje rosé erbij en hopla.
Met een paar vrienden scoorden we allebei. Joost had zijn specifieke toppers en ik had een paar puntenknallers. De prinsen waarvoor we het reglement hadden aangepast bleken niet aanwezig. Aan het eind van de avond was de score 15 voor Joost en 13 voor mij. Het was mooi geweest, maar op weg naar de uitgang hoorde ik opeens de leukste presentatrice van Studio Sport roepen. Zij bezorgde mij de terechte overwinning. Trots als een pauw, maar ook behoorlijk aangeschoten, sliep ik die nacht goed.
Inmiddels zijn we zeker zeven of acht jaar verder. Deze zomer heb ik De Parade alweer gemist. En ik vrees dat ook mijn vriend niet veel tijd heeft gehad voor het Parademotto ‘Zweven is Leven!’. Hij is namelijk zelf hard op weg een bekende Nederlander te worden en dat vreet tijd.
Het vorig jaar heeft hij voor het eerst een korte film gemaakt. Die film wordt dinsdag vertoond op het wereldberoemde filmfestival van Venetië. Donderdag kan Joost als eerste Nederlander een Gouden Leeuw winnen. De door hem geschreven en geregisseerde film ‘Zand’ is een van de achttien genomineerden. De kans dat hij wint is dus niet heel groot, maar hij is al veel verder gekomen dan hij ooit had durven dromen. Nu wordt zijn productie ook nog als enige korte film namens ons land ingestuurd naar de Oscars én hij draait deze maand op het Nederlands Filmfestival. Of hij een Gouden Kalf kan winnen is nog niet helemaal duidelijk, maar Joost verdient het koetje wel.
Ondertussen ben ik apetrots.
Niet dat ik de film al gezien heb. Die ene keer dat hij in een bioscoopzaaltje werd vertoond kon ik niet. En ik wil hem liever niet op DVD zien en dus wacht ik op het Filmfestival in Utrecht. Daarna kan ik het Parade-spelletje nooit meer met mijn vriendje spelen. Dan is Joost van Ginkel een gevierd regisseur met zoveel vrinden, dat hij wie-de-meeste-bekenden-tegen-kwam altijd van mij zal winnen.
Let maar eens op.
Het helpt als Mart over je schrijft in zijn boekjes of wanneer Kamphues in Goede Morgen Nederland zegt dat hij eigenlijk met niemand anders wil werken. Namedropping door Menno aan de tafel van Mathijs levert bonuspunten op. Eens moet je vermeld worden in een column van Theodor Holman. Als je gaat trouwen moet minimaal Olav Mol aanwezig zijn en bij je onverhoopt onverwachte begrafenis zit natuurlijk Frits Barend op de eerste rij.
Ik noem maar wat.
Een paar jaar geleden speelde ik met mijn vriend Joost een spelletje op De Parade. Tijdens een avondje theaterfestival in het Amsterdamse Martin Luther Kingpark deden we wie-de-meeste-bekenden-tegen-kwam. De regels waren simpel. Iemand groeten die je kende leverde één punt op. Als die bekende jouw het eerst zag en riep, dan kreeg je twee punten. Voor het groeten van een Bekende Nederlander, die jou ook herkende, kreeg je drie punten. Een BN-er die eerst riep was top, want goed voor vijf punten. En als tot slot iemand van Koninklijke bloede jou bleek te kennen, werd dat in een klap bekroond met tien punten.
Joost en ik slenterden redelijk gelijk op. We werkten al een paar jaar in omroepland en hadden veel ‘vrienden’ gemaakt die net als wij op de Parade paradeerden. Glaasje rosé erbij en hopla.
Met een paar vrienden scoorden we allebei. Joost had zijn specifieke toppers en ik had een paar puntenknallers. De prinsen waarvoor we het reglement hadden aangepast bleken niet aanwezig. Aan het eind van de avond was de score 15 voor Joost en 13 voor mij. Het was mooi geweest, maar op weg naar de uitgang hoorde ik opeens de leukste presentatrice van Studio Sport roepen. Zij bezorgde mij de terechte overwinning. Trots als een pauw, maar ook behoorlijk aangeschoten, sliep ik die nacht goed.
Inmiddels zijn we zeker zeven of acht jaar verder. Deze zomer heb ik De Parade alweer gemist. En ik vrees dat ook mijn vriend niet veel tijd heeft gehad voor het Parademotto ‘Zweven is Leven!’. Hij is namelijk zelf hard op weg een bekende Nederlander te worden en dat vreet tijd.
Het vorig jaar heeft hij voor het eerst een korte film gemaakt. Die film wordt dinsdag vertoond op het wereldberoemde filmfestival van Venetië. Donderdag kan Joost als eerste Nederlander een Gouden Leeuw winnen. De door hem geschreven en geregisseerde film ‘Zand’ is een van de achttien genomineerden. De kans dat hij wint is dus niet heel groot, maar hij is al veel verder gekomen dan hij ooit had durven dromen. Nu wordt zijn productie ook nog als enige korte film namens ons land ingestuurd naar de Oscars én hij draait deze maand op het Nederlands Filmfestival. Of hij een Gouden Kalf kan winnen is nog niet helemaal duidelijk, maar Joost verdient het koetje wel.
Ondertussen ben ik apetrots.
Niet dat ik de film al gezien heb. Die ene keer dat hij in een bioscoopzaaltje werd vertoond kon ik niet. En ik wil hem liever niet op DVD zien en dus wacht ik op het Filmfestival in Utrecht. Daarna kan ik het Parade-spelletje nooit meer met mijn vriendje spelen. Dan is Joost van Ginkel een gevierd regisseur met zoveel vrinden, dat hij wie-de-meeste-bekenden-tegen-kwam altijd van mij zal winnen.
Let maar eens op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.