censuur

De Meern. In de nieuwe CAO van dutchView komt een passage waarin staat dat medewerkers niet negatief over het bedrijf mogen schrijven op het internet. Begrijpelijk, maar persoonlijk vind ik dit een overbodige regel. Wie zou er nou toch iets onaardigs over ons fantastische bedrijf willen publiceren? Ik zou het niet eens kunnen verzinnen. 
Check deze weblog nog maar eens letter voor letter en je ziet dat ik louter enthousiaste verhalen over DutchView heb geschreven. Het is het leukste, beste, het aardigste, gekste en het goedste bedrijf dat ik ken. Hoewel ik meer betaald zou willen krijgen, weet ik ook dat er geen facilitair bedrijf in Hilversum te vinden is dat beter voor haar personeel zorgt. Andere hebben over het algemeen niet eens een CAO. 
Nou vraag ik me alleen af of ik echt ontslagen word als ik hier schrijf dat dutchView een kutbedrijf is. Dat doe ik niet, maar het experiment lijkt me wel interessant. Is er iemand in de leiding van deze geweldige onderneming die als volleerd KGB-er mijn weblog checkt en wacht op het moment waarop hij mij kan pakken op negativiteit?
Het zal toch wel meevallen. Of niet? 
Over het algemeen pleeg ik mijn eigen censuur en die is behoorlijk streng. Je zal hier niets lezen over de getrouwde presentator die zich, voor mijn neus, inwendig liet onderzoeken door een jong artsje zonder grenzen. Ik schrijf niet over de uitvoerend producent die zich lekker liet verwennen door de wel heel intieme accountafdeling van een concurrerend kutbedrijf. En mij hoor je niet uitvoerig over de falende redactie van een programma met wijzend vingertje dat zichzelf niet helemaal aan de wet hield. 
Ik noem tot ongenoegen van nieuwsgierige lezertjes nauwelijks namen en als ik schrijf over de groten uit Hilversum, dan is het meestal extreem positief. Zelf vind ik dat ook wel eens jammer, maar het wordt niet door iedereen gewaardeerd als ik alle sappige verhalen direct online zet. En als cameraman is het belangrijk dat je aardig gevonden wordt. Wat dat betreft heeft zo’n weblog twee kanten.
Er zijn klanten en collega’s die deze weblog uiterst grappig vinden en er alles aan doen om maar genoemd te worden. Anderen vinden het helemaal niet leuk, zijn uiterst terughoudend en er absoluut niet van gediend dat er iets over ze geschreven wordt. En soms gaat dat wel eens mis. Dan trap ik op lange tenen of raak ik -al dan niet per ongeluk- gevoelige snaartjes. Hoe zeer ik er op probeer te letten en hoe voorzichtig ik ook tracht te zijn. 
Dus mocht ik binnenkort een ontslagbrief ontvangen, dan weten jullie hoe het komt. Per ongeluk over de schreef geschreven. Of net niet door de censuur gekomen van het voormalig NOB. Maar als ik serieus op mijn donder krijg is er wel eindelijk aanleiding voor een echt zuur stukje.