statiefdief

Maastricht. Travel light is het motto van de RTL GP ploeg op locatie. We nemen een zo simpel mogelijk setje mee, zodat we op vliegvelden en in kleine huurauto’s enigszins flexibel zijn. Bovendien heeft het gesleep met kisten en koffers weinig zin als je de spullen toch niet of nauwelijks gebruikt. Zo hebben we bijvoorbeeld het statief wegbezuinigd. Het blijft een zwaar onding en in de pits mag je hem niet gebruiken. Er is in zo’n weekend één interview dat wel beter wordt van een driepoot, maar dat is dan jammer. Het weegt niet op tegen alle ongemak en wij zijn vooral praktische jongens.
Maar gisteren, op weg naar de grandprix van België, realiseerde ik me opeens -ergens voorbij Eindhoven- waarom we een dag eerder waren vertrokken. We gingen naar een voetbalwedstrijd tussen Formule1 coureurs en een All Stars elftal. En bij een voetbalwedstrijd ben je als cameraman nergens zonder je statief...
Natuurlijk had de producer me al twee weken geleden verteld wat het plan was en ook op het callsheet stond met koeienletters dat we naar een voetbalwedstrijd gingen. Tijdens het inpakken van de apparatuur had ik zelfs nog even getwijfeld over het meenemen van een statief, maar niet in verband met de klus van gisterenavond. Over dat voetbal had ik totaal niet nagedacht.
Daar zat ik achterin de auto. Ik kon me wel voor mijn kop slaan.
De commentator en de producer moesten vooral lachen om een nieuw staaltje van Rein’s onhandigheid. Ook de eindredacteur, die speciaal naar Maastricht was gekomen voor dit evenement, raakte totaal niet in paniek. Ze hadden er kennelijk vertrouwen in dat het goed zou komen. 
Ik niet.
Een stukje uit de hand gefilmd voetbal is niet om aan te zien. Het wordt direct homevideo. Het enige wat ik kon doen was hopen op collegialiteit van een andere cameraman, maar wie staat er tijdens een voetbalwedstrijd zijn statief af?
Langs het veld stonden twaalf camera’s. Twee van de organisatie voor het grote scherm, vier internetartiesten met My-first-Sony’s op hollyhobby statiefjes, zes serieuze tv-ploegen en één ongelofelijke kluns zonder statief. De amateur!
Met het schaamrood op de kaken moest ik mijn collega’s uitleggen dat ik geen statief bij me had. Op mijn knietjes smeken of ik even hun driepoot zou mogen gebruiken. Al was het maar voor een paar minuutjes. 
Gelukkig zag ik al snel een bekende regisseur van L1, de regionale zender in Limburg. De vriendelijke Eric beloofde zijn best voor me te doen en ik kon hem helpen als ik voor de wedstrijd wat extra shots maakte tijdens het optreden van een lokale artiest. Dat was één!
Vriendelijke Belgen, die de docusoap over Jean Marie Pfaff draaiden, vonden het prima als ik gebruik maakte van hun statief, op het moment dat zij bij de dug-outs stonden. En zo pikte ik mooi even het eerste doelpunt van de wedstrijd mee. 
Later draaide een aardige jongen van een Limburgs productiebedrijf zich om met de mededeling dat ik wel even op zijn statief mocht draaien. Hij wilde graag meewerken aan een nieuw weblogverhaal. Verbaasd over het feit dat ik kennelijk overal lezers heb, maakte ik de noodzakelijke shots voor onze reportage.
En zo sprokkelde ik uiteindelijk 19 minuten ruw materiaal bij elkaar. Meer dan voldoende voor het filmpje dat zondag -als een flits- in de uitzending zit.
De moraal van dit verhaal is natuurlijk dat ik een eikel ben, maar ook dat een cameraman moet kunnen ritselen en regelen. En het helpt als je snel vrienden kan maken.