schijt

De Meern. Het is zo’n middag. Ruzie met een lulhannes van de firma Bureaucratie. Zo’n snelle calculator in een goedkoop pak, die doet alsof ik welkom bent bij zijn financiële instelling. Ondertussen luister ik reeds anderhalf uur naar een glad verhaal vol beloften, maar uiteindelijk kan meneer de accountmanager niet regelen wat ik wil en dringt hij een standaard pakket met onhandige voorzieningen op. 
Het is vooral de arrogantie van de banken die me tegen de borst stuit en waardoor ik hoop dat de kredietcrisis deze instanties nog eens goed op hun plaats zal zetten. Klantvriendelijk zijn ze namelijk tot je een handtekening hebt gezet en vast zit aan de meest vreselijke contracten. En ik kan nu wel heel stoer naar het kantoor van de buren lopen, maar daar zit een bank die net zo fout en ongeloofwaardig is als mijn eigen kapitaalvernietiginginstelling.
Terwijl ik me lekker zit op te winden en de klantadviseur een kopie maakt van mijn paspoort ontvang ik een bericht. De auto van mijn partner heeft het begeven. Liefst ga ik direct naar huis om haar bij te staan, maar dat kan nu even niet. Zij moet op de fiets naar de oppas om onze kleine man op te halen. Ondertussen kan ik helemaal niet meer rustig luisteren naar de stropdas.
Thuis is het wachten op de ANWB. Alle accountmanagers en directeuren van banken zouden eens een dagje mee moeten rijden met de Wegenwacht. Liefst op een regenachtige dag. Ze zouden er veel van kunnen leren. Alleen verdienen die geweldige wegenwachters dit niet...
Ik besluit ondertussen alle klei en naalden uit de auto te zuigen. Na het kerstboomtransport is de kofferruimte van de Bora een gft-bak. Het uitzoeken van een scheve boom heeft eerder op de dag teveel tijd gekost. Thuis is de teleurstelling compleet als blijkt dat de zielige den meer slechte zijden heeft dan we bij het Tuincentrum dachten.
Tijdens het stofzuigen zit mijn zoon op de bestuurdersplek. Hij vindt het mooi achter het stuur, maar is net zo ongeduldig als zijn vader en dus maakt hij een statement voor ik klaar ben. Het mannetje zet het op een krijsen. 
Zodra ik hem optil zie ik dat onder zijn schoen kattenkak zit. Het kleeft inmiddels ook aan de autostoel. Voor ik kan vloeken schopt meneer tegen mijn broek en bodywarmer. 
Dat katten stinken wist ik al. Liefhebbers die beweren dat het schone dieren zijn, die sporen in mijn ogen niet. Ik vraag me gefrustreerd af waarom al die mensen in onze buurt zo’n roofdier hebben als ze het beest toch maar de straat op schoppen. Het wemelt in de Vinex van uit huis geplaatste tijgers die massaal en vrolijk in onze tuin schijten. De plantenbak ligt vol drol, ons gazonnetje is bemest met penetrant stinkende poezenpoep en op de oprit ligt genoeg voor kinderschoenen met veel profiel.
Zoonlief huilt. Hij snapt niet dat zijn vader hem even niet kan tillen. Eerst moet de auto schoon, dan moeten de schoenen uit en tot slot de kleren in de was. En precies op het moment dat ik half naakt op de overloop mijn kind een beetje probeer te troosten gaat de deurbel. 
De ANWB.