freelance II

Utrecht. Er komt nogal wat kijken bij de overgang van een vast dienstverband naar het bestaan als zelfstandig ondernemer. Het is een serieuze stap. Zeker wanneer je die graag in een keer goed wil nemen.
Opeens onderhandel je over een deugdelijke pensioenverzekering en probeer je uit te vlooien wat een betrouwbare arbeidsongeschiktheids-verzekering is. Met als gevolg dat je bureau vol licht met papieren en brochures. Je stikt bijna in de voorwaarden, mitsen en maren. Natuurlijk krijg je gevraagd en ongevraagd van iedereen de beste adviezen, maar uiteindelijk moet je zelf keuzes maken. Dat vind ik knap lastig zonder glazen bol waarmee je de toekomst kan voorspellen. Bovendien krijg ik bij al die verzekeringen het gevoel dat ze uiteindelijk toch niet uitkeren, omdat puntje natuurlijk altijd bij een ander paaltje komt dan vooraf voorzien en dat wordt niet gedekt.
Ook ben ik al twee keer bij de Kamer van Koophandel geweest voor een inschrijving. De eerste keer was ik te vroeg en ook de tweede keer sprak de meneer in roze overhemd over haken en ogen. Maar ik heb een inschrijving nodig om bij de bank verder te komen. Zij openen geen zakelijke rekening zonder KvK nummer. Het beroemde kastje en de muur.
Bij de belastingdienst moet je de VAR aanvragen. Die heb je nodig om facturen naar opdrachtgevers te kunnen versturen. Ook op dat aanvraagformulier wemelt het van de vragen waar je als starter geen exacte antwoorden op kan geven. En als je nu al een BTW nummer aanvraagt loop je het risico dat de belastingdienst je al voor dit jaar gaat aanslaan.
Dan houd ik me liever bezig met briefpapier en visitekaartjes. Dat heb je zelf in de hand. Hoewel ik ook in dit geval afhankelijk ben van vrienden die dit voor me kunnen ontwerpen... 
Een verplichte bedrijfsrisicoverzekering. Nog zoiets. Je kan natuurlijk niet zonder, maar welke is afdoende?
Zo komt de beginnend ondernemer amper toe aan het benaderen van potentiële opdrachtgevers. En zodra je daarmee om tafel zit moet je weten met welke tarieven je gaat werken. Gelukkig worden die in omroepland niet echt door de freelancer bepaalt, maar door de markt gedicteerd. Omroepen en producenten hebben al lang bepaald wat zij voor een cameraploeg willen betalen en dus weten facilitaire bedrijven tot op het dubbeltje wat een cameraman mag rekenen. Wie lef heeft vraagt een tientje per dag meer en neemt het risico om onderaan de bellijst geplaatst te worden. Ik heb besloten om een hoog tarief te vragen, maar ik ga ook werken met gigantische kortingen. Het programma met de beste catering krijgt van mij de hoogste korting. 

Wordt vast vervolgd...