regels zijn regels

Amsterdam. Ajax speelt tegen FC Timisoara. Het stadion zit half vol. Kennelijk is de belangstelling voor deze eerste Europa League wedstrijd minimaal. Jammer voor RTL, want zij hebben de rechten en zenden het potje rechtstreeks uit. De NOS heeft een sublicentie en maakt er een korte samenvatting van, voor het Sportjournaal. Wij zijn in het stadion voor een paar interviews na afloop.
Ik vind dat prima. Zo kunnen wij de wedstrijd rustig vanaf de perstribune aanschouwen en tien minuten voor tijd moeten we naar de mixed zone bij het veld waar we spelers en coaches kunnen spreken. Ik zit op een zachte stoel, heb een tafeltje tot mijn beschikking en kijk over de schouder van de televisiecommentator mee naar herhalingen of het werk van collega’s die langs het veld staan. Kopje koffie erbij.
Je kan je geld op een minder aangename wijze verdienen!
Maar als we net zitten komt de perschef van Ajax met de vraag of het klopt dat onze apparatuur nog in de perskamer staat. Dat klopt. Wij wisten niet beter dan dat we de camera en geluidsset daar achter moesten laten. Een misverstand.
De organisator van de Europa League eist dat niet rechtenhebbende hun filmequipement inleveren bij de hoofdingang van het stadion, opdat ze zeker weten dat niemand stiekem opnamen maakt. Deze regel hebben ze alleen niet duidelijk gecommuniceerd. Nu moet de persmeneer van Ajax ons opzoeken en vertellen dat we dit alsnog moeten doen. Anders komt er gelazer van.
Op dat moment begin de wedstrijd. ‘Pwrrrrriet!’ zegt het fluitje van de scheidsrechter.
De perstribune van de Amsterdam Arena is hoog op de tweede ring gesitueerd. Je moet een stukje lopen om bij een geheime wenteltrap te komen die naar de perskamer leidt. Dat is twee verdiepingen lager en daar waakt een schattig meisje van Ajax over onze spullen. Ze is duidelijk opgelucht nu wij ons melden. Kennelijk zijn de mannen van de UEFA behoorlijk streng.
Het schijnt dat bij de hoofdingang een kar staat waar alle camera’s, die tijdens de wedstrijd niet mogen draaien, in worden opgeborgen. Terwijl we al onze spullen die kant op zeulen hoor ik het publiek in het stadion een paar keer ‘Oefffff’ brullen. De eerste kansen van Ajax. Het zal toch niet dat we dadelijk het eerste doelpunt missen, omdat een of andere malloot een zinloos logistiek regeltje verzonnen heeft en dat niet eens helder kon communiceren.
Er staat inderdaad een blauwe gaaskar naast de receptie bij de hoofdingang. Er liggen al drie peperdure camera’s in. Niemand let er op. Tenminste die indruk krijg ik. Als ik er een camera uit haal en doe alsof deze van mij is gaan nergens alarmbellen rinkelen. Toch stop ik ook de NOS camera in deze kar. Ik heb weinig keuze.
Tot mijn grote verbazing krijg ik van de baliemedewerker geen bonnetje of ander bewijsje. Wie zegt dat ik straks de juiste camera grijp of dat niet iemand anders er met die mooie van ons vandoor gaat. Een Roemeen ofzo. Wij laten hier een slordige € 50.000 euro achter op basis van goed vertrouwen...

Het blijft 0-0. Tijdens de wedstrijd heb ik alle tijd om het eerste deel van dit verhaal op mijn mobiele telefoon te schrijven. Dat hoef ik straks alleen maar even over te tikken. Helaas ben ik nog niet zo handig dat ik de tekst vanuit mijn Nokia E71 rechtstreeks op de blog kan publiceren.

Tien minuten voor tijd melden we ons bij een andere balie in het stadion. De kar met camera’s is inmiddels verplaatst. Er staat een beveiliger bij die het sleuteltje heeft. Hij weigert echter het slot te openen, omdat hij instructies heeft gekregen om dit pas over vijf minuten te doen. Dat de spullen in die kar van mij zijn en dat hij er feitelijk niets over te zeggen heeft is geen overtuigend argument. Ook niet als ik aangeef dat ik even een en ander wil controleren voor we dadelijk aan het werk gaan. Orders zijn orders.
Ik kan daar op de een of andere manier heel slecht tegen. Ik ben allergisch voor mensen die niet nadenken. En ik haat organisatoren die allerlei regels verzinnen, maar niet nadenken over de praktische uitvoering.
Uiteindelijk gaat de kar open en kan ik zonder problemen pakken wat ik pakken wil. Niemand die vraagt wie ik ben en of deze spullen van mij zijn. Als ik weg loop met twee camera’s en doe alsof dat normaal is zal niemand reageren. Helaas heb ik geen tijd voor spelletjes. We moeten aan de slag. In Hilversum wachten ze op de eerste reacties.
‘Wat is jouw verhaal van de wedstrijd?’