spullen

Utrecht. Eerder deze week was ik op de IBC. Dat is een internationale beurs voor televisietypes en aanverwant volk die elk jaar in september wordt gehouden. De hele RAI staat dan vol met interessante hardware; technische spulletjes voor facilitaire jongens. Het is zo groot dat je er gemakkelijk kan verdwalen en als je niet gericht naar dingen gaat kijken ben je zo een paar dagen verder. 
Ik had een half dagje en heb me beperkt tot hal 11. De ruimte waar hoofdzakelijk cameramannenspeeltjes stonden. Licht, lenzen, statieven, monitoren, grip, reiskoffers, accu’s, minicamera’s, superslomo camera’s, autocue’s, zenders en andere gadgets waar gasten zoals ik schuim van in de mondhoeken krijgen. Het kan heel ongezond zijn om hier rond te lopen, maar wie een beetje bij wil blijven die moet wel. 
Wat me dit jaar vooral opviel was het grote aantal Chinese bedrijven, die allerlei bekende producten bijna 1 op 1 hebben gekopieerd. Zo stond er bijvoorbeeld een spot waarvan je in eerste instantie zou denken dat het een originele Arri was, maar er stonden geen logo’s op. De firma DSTTL verkocht deze replica Arri voor weinig. En verderop stond zo’n zelfde lamp, maar nu met de Chinese merknaam Dyna op de zijkant. En wat me nog het meest opviel was dat ik bij deze twee stands wel geholpen werd terwijl ik bij de firma Arri na een kwartier wachten op een vertegenwoordiger maar ben doorgelopen.
Van die beurs kom ik altijd thuis met een indrukwekkende stapel folders. Zo kan ik nog eens rustig bekijken wat ik allemaal heb gezien. In de weken na de IBC blader ik voor het slapen gaan nog even in de catalogus van B&H, poep ik met een boekje van Lowel of de brochure van Sachtler en dagdroom ik boven de Product Guide van Canon. 
Toen ik nog tijd had heb ik wel eens een lijst gemaakt met alle onderdelen van een ideale set. De mooiste camera, de beste lenzen, het vetste statief en elke accessoire die ik graag zou willen hebben. Een exacte berekening heb ik er nooit op los gelaten, maar het zou een totaal onverantwoorde investering zijn. Teveel speeltjes die je niet terug kan verdienen, maar wel mooi en buitengewoon praktisch.
Nu ben ik freelance en zou het fiscaal gezien geen kwaad kunnen als ik een paar handigheidjes aanschaf die mijn werk eenvoudiger maken. Een complete camera-uitrusting zal ik niet snel aanschaffen, omdat je zo’n investering moeilijk terug kan verdienen en de meeste opdrachtgevers die mij inhuren hebben zelf faciliteiten. Als ik iets koop doe ik dat vooral voor mezelf. Ik denk aan een goede (led) cameralamp, een softbox of en complete lichtset. Daar heb ik me deze week dan ook op gericht. 
Maar er zijn een paar punten waarover ik deze week met mijn psychiater moet praten. Om te beginnen dat ik zo hebberig word van al die foldertjes en op de tweede plaats dat alle dingen die ik graag wil hebben zo verschrikkelijk duur zijn. Ik laat altijd mijn oog vallen op de duurste oplossingen. Die Chinese namaak, hoe goed en degelijk ook, vind ik eerlijk gezegd helemaal niks.