Omdat ik rekening heb gehouden met drukte op de weg ben ik twintig minuten te vroeg bij Wachtruimte 4 van de afdeling Radiologie in het UMC. Om me heen vooral mensen die serieus kijken. Ik ben zelf ook minder onbevangen dan een jaar geleden. Toen kwam ik hier voor het eerst. Nu hoef ik me volgens de specialist geen zorgen te maken, maar het is toch spannender dan ik dacht.
Begin 2010 hebben ze een cyste ontdekt boven mijn linker oog. Dat was even schrikken, maar al snel bleek dat het niet kwaadaardig was. Wel moest ik twee weken later onder het mes voor een ingewikkelde operatie.
Een lang verhaal met happy end.
Vandaag zit ik hier op eigen initiatief. Een afspraak voor controle heb ik gemaakt om zeker te weten dat ik goed bij mijn hoofd ben. Twee weken geleden sprak ik de arts die mij heeft geopereerd en volgens haar was alles dik in orde. Met een linker oog dat een beetje hangt moet ik het doen. Het zicht is prima-de-luxe in orde. Toch leek het mij een goed idee om ook even aan de binnenkant van mijn ogen te kijken. De specialist vond het niet noodzakelijk, maar als ik het graag wilde dan was dat prima.
Vandaag dus. En terwijl ik wacht vraag ik me af waarom ik altijd en overal een weblogverhaal in zoek. Ook nu zit ik weer te schrijven op mijn mobieltje. Dan moet er toch wel iets mis zijn in je hoofd...
Tegenover me krijgt een mevrouw een forse kan met contrastvloeistof en een plastik bekertje. Een leuke verpleegster komt me halen en ik volg haar naar een klein kamertje. Als ze begint over een infuus ben ik oprecht verbaasd. De vorige keer was dat niet nodig. Nu is er kennelijk een radioloog die eerst een foto zonder en daarna eentje met contrastvloeistof wil maken. Helder. Alleen wist ik niet dat ik eigenlijk nuchter had moeten zijn.
Toch maar goed dat het gisteren gebleven is bij een etentje.
Josefien prikt aan de binnenkant van mijn elleboog. Ik kijk even de andere kant uit. Het valt mee. Alleen ben je gelijk patiënt als je door de ziekenhuisgang loopt met zo’n infuusaansluiting aan je arm. Het maakt mij nerveuzer dan ik zou willen. Opeens is het wel heel erg echt. Ik zeg tegen de zuster dat ik niks wil horen tot de specialist naar de beelden heeft gekeken. Deze keer heb ik geen behoefte aan een goedbedoelde analyse van de radiologen of verpleegkundigen. Graag wacht ik in alle rust tot mijn arts maandag belt. Dat is de afspraak.
Met schoenen aan mag ik plaats nemen op de smalle plank van de CT scan. Ik schuif volautomatisch de droogtrommel in en zie op het serienummer dat dit apparaat van Philips is, uit Ohio komt en in 2004 is gemaakt. Dan gaat het ding draaien. Ik sluit mijn ogen en blijf zo stil mogelijk liggen. Zoemzoemzoem.
Er komt iemand binnen. Ik moet stil blijven liggen, zodat ze de foto’s straks goed met elkaar kunnen vergelijken. Contrastvloeistof wordt ingespoten. Dat voel je direct. Ik krijg het warm, voel het in mijn buik en ben even bang dat die twee boterhammen met smeerworst van vanmorgen gaan opspelen. Even moet ik wachten, het lijkt een eeuwigheid. Dan schuif ik door het gat van de scan. Hier ga ik weer.
Het is gedaan. Het infuus wordt professioneel verwijderd door zuster Josefien. Ze houdt een gaasje op het prikgaatje en wacht even tot het stopt met bloeden. Dan plakt ze een pleister. Ik kan gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.