wilg

Mijn kantoor is op zolder. Een zelfgefabriceerd robuust bureau staat voor het raam en van achter mijn computer zie ik een klein parkje. De Romeinenzoom. Een groenstrook, sloot, wandelpad, hoge bomen en een plas waar geschaatst kan worden als het lange tijd gevroren heeft. Hier vlakbij hebben ze ooit een Romeins schip gevonden en opgegraven.

Dit uitzicht is een van de redenen waarom we het huis gekocht hebben. Geen directe achterburen, veel vogeltjes en het idee dat we een groter landgoed hebben dan ons eigen tuintje feitelijk is. Dat is namelijk niet veel meer dan een postzegel.

Langs de sloot staan knotwilgen en die vormen een mooi plaatje. Veel wilgen zijn geplant toen wij hier vijf jaar geleden kwamen wonen, maar er staan een paar prachtige bejaarde exemplaren tussen. In mijn blikveld staat er een waarvan ik de afgelopen jaren een beetje ben gaan houden. Zo'n oude krakende, kreunende en hangende boom; opengescheurd, met mos en zelfs een polletje gras als een kleine toupet op zijn kop. Fotogeniek in alle jaargetijden.

Maar sinds een paar dagen ligt een belangrijk deel van zijn bast op de grond. Afgebroken alsof de bliksem is ingeslagen. Ik denk echter dat het ouderdom is, wellicht met wat hulp van de vorstperiode die we net gehad hebben. Het moet een flinke krak zijn geweest, gevolgd door een doffe klap.

De vraag is nu of mijn favoriete wilg deze verwonding overleeft. Blijft de boom staan of kiept hij vandaag of morgen in zijn geheel om? Ik hoop natuurlijk dat hij het red, maar ben vanmorgen toch maar even met mijn camera naar beneden gelopen. In de eerste zonnestralen van deze dag heb ik een paar plaatjes gemaakt, zoals je soms een foto van heel oude mensjes maakt, met in het achterhoofd dat je die maar beter kan hebben voor een eventueel bidprentje.