nijdam

Mag ik u even mee terug nemen naar zaterdag 23 april 1988? 

Ik was vijftien en ben die middag op mijn krakende herenfiets van Geleen naar Meerssen gereden. Bij benadering is dat twaalf of dertien kilometer, dus niet zo ver. In die dagen maakte ik op mijn Gazelle racefiets veel langere tochten en die voerden ook regelmatig door Meerssen.

De straat ‘Tussen de Bruggen’ was wat mij betreft namelijk een populaire bestemming. Vaak reed ik de laatste dertig, veertig kilometer over het parkoers van de Amstel Goldrace en in die dagen werd de streep nog getrokken voor een herenboerderij tussen Rothem en Meerssen. Daar kwam ik dan met mijn handen in de lucht voorbij, want als ik in mijn eentje fietste won ik in gedachten altijd met magistrale voorsprong op de rest van een denkbeeldig peloton.

Maar niet op die bewuste zaterdagmiddag. De racefiets had ik in ons schuurtje laten hangen en ik had de Pentax fotocamera van mijn vader meegevraagd, want ik ging in mijn uppie kijken naar de finish van de echte Amstel Goldrace. Alleen zo kon ik in het vervolg een nog realistischer beeld voor ogen houden als ik weer eens mijn eigen wedstrijd won. Bovendien was ik al twee jaar actief bij de lokale omroep en wilde ik dolgraag eens rustig kijken naar het televisiecircus bij de finish van zo’n internationale wielerklassieker.

Ik was er uren voor de renners zouden arriveren. Publiek was er niet of nauwelijks. Professionele beveiligers bestonden nog niet, dus kon ik rustig langs de reportagewagens van de NOS en het NOB wandelen. Ook bekeek ik waar de camera’s stonden opgesteld. Bij de eerste camera, die op een verhoging stond zo’n twee of driehonderd meter voor de streep, zat een cameraman op een flightcase in het zonnetje. Hij had zijn headset op en keek in de zoeker van zijn grote camera. Kennelijk kon hij zo de live-uitzending volgen.

Ik wilde wel een foto maken, maar vond dat toch ook een beetje gênant. Dus stond ik daar net iets langer te dralen en uiteindelijk viel het de cameraman op. Hij haalde de koptelefoon van zijn hoofd en vroeg of ik iets wilde weten. Dat had hij niet tegen dovemansoren gezegd, want ik had wel duizend vragen. Ik vertelde trots dat ik bij de lokale omroep zat en dat ik ook dolgraag cameraman wilde worden. Vervolgens mocht ik op de zogenaamde ‘prak’ klimmen en liet hij me zien hoe de grote camera werkte. Ook mocht ik even luisteren naar de communicatie over de intercom en ik zag dat hij inderdaad de uitzending kon bekijken door het knopje ‘extern’ in te drukken.

Zo hoorde ik voor het eerst Martijn Lindenberg in actie. En ik hoorde Jean Nelissen commentaar geven bij de beelden. Mart Smeets zat op een motor in de koers. Ik meen me te herinneren dat ik het behoorlijk verwarrend vond om al die stemmen door elkaar heen te horen. De cameraman zei dat het een kwestie van gewenning was.

Uiteindelijk won Jelle Nijdam die middag. Hij had een kleine voorsprong op een groep van drie met daarin onder andere Steven Rooks. In het dia-archief van mijn vader moet nog een mooie actiefoto zitten van de winnaar in zijn groene Super Confex trui.

Geen (ex) cameraman in Omroepland die zich nog de jongen met zachte G, matje in de nek, wijde spijkerbroek en mintgroene O’Neill trui kan herinneren, maar deze middag staat bij mij in het geheugen gegrift. Op die zonnige dag in Meerssen kwamen mijn liefde voor het wielrennen en de passie voor televisie maken bij elkaar en heb ik definitief besloten dat ik later als ik groot was ook cameraman zou worden.

Morgen begint het wielerseizoen van 2011 met de Omloop Het Nieuwsblad. Ik ben benieuwd of ik dit jaar weer ergens bij een koers zal opduiken met de camera op mijn nek. Het zou toch mooi zijn als ik op zondag 17 april zelf eens een van de cameramensen ben die langs de Cauberg wachten op de finale van de Amstel Goldrace.