de A2

Het is nacht. Het ‘Oog’ heeft plaats gemaakt voor ‘Casa Luna’. Zodadelijk begint Radio Bergeijk. Mieke van der Weij voelt een politicus aan de tand, maar het kan mij niet boeien. Ik heb alleen het gevoel dat het beter is als een paar mensen tegen me aanpraten, dan dat ik nu een muziekje opzet. Ik staar voor me uit. Rij van pomp naar pomp. Van stad naar stad. ’s Hertogenbosch ben ik al voorbij. Dadelijk eerst De Lucht en dan de brug bij Zaltbommel. Het zijn mijn eikpunten vannacht.

De Passat doet wat hij moet doen. Met honderdtwintig kilometer per uur over een nagenoeg lege A2 razen. De lichten verlichten niets anders dan wegdek en vangrails. Ruitenwissers poetsen in trage interval weg wat de nieuwslezer eerder op de avond nog ‘motsneeuw’ noemde.

Het blikje Red Bull dat ik zojuist heb leeggedronken zet weinig zoden aan de dijk. Ik ben moe en heb er moeite mee om bij de les te blijven. Met vlakke hand sla ik in mijn gezicht. De laatste Winegum prop ik in mijn mond.

In principe zou mijn auto nu wel moeten weten hoe hij mij het beste thuis kan brengen. Deze route rijd ik de laatste tijd veel vaker en meestal in het donker. Ze zouden die cruisecontrol eens wat slimmer moeten maken, zodat je lekker de ogen dicht kan doen tot de auto je op de eindbestemming wekt.

Ik kijk op het display van mijn telefoon. Niemand die nu nog bellen zal. Ook de Twittertijdlijn is tot stilstand gekomen...

Ik slinger.

Hoogste tijd om even te stoppen. Tussen de vrachtwagens parkeer ik. De stoel schuift naar achteren, ik draai de rugleuning omlaag en gooi een jas over me heen. Nog even de wekker zetten, zodat ik het over een half uurtje weer kan proberen.