reputatieschade

Er is belastend materiaal in omloop. Vroeg of laat zal het opduiken, want hoe betrouwbaar de maker ook is, het kan soms gek lopen. Je weet nooit wie een kopie in handen krijgt en op welk moment. Het kan zomaar gebeuren dat iemand op een dag besluit iets naar buiten te brengen, al dan niet goed of grappig bedoeld. Zeker in deze tijden van Wikileaks, Facebook en Twitter is een dubieuze foto snel verspreid.

Foutje, bedankt.

Iedereen moet tegenwoordig op zijn hoede zijn. Voor je het weet staat ergens op het internet een kiekje, blog of tweet waar je niet op zit te wachten. Of erger en heb je heel wat uit te leggen. En niet alleen je baas of opdrachtgevers lezen stiekem mee, ook al je vrienden, collega’s, ouders, ooms, tantes en zelfs je partner. Dus dan kom je thuis met het verhaal dat je zo hard gewerkt hebt en ziet zij een half uur later op Facebook, Hyves of Twitter een plaatje waarop jij met die woest aantrekkelijke collega een ijsje zit te eten in het zonnetje. Ik zeg maar wat.

Ik zag onlangs nog een collega wit wegtrekken, omdat een andere collega zijn oude foto’s aan het inscannen was en ze tegelijk op Facebook pleurde. Mijn collega vreesde voor nogal wat imagoschade als deze enthousiaste ‘vriend’ meer historische plaatjes zou gaan publiceren.

Ook hoorde ik een verhaal over iemand in onze business die zich ziek meldde, heel zielig deed op Facebook, maar vervolgens wel een aantal pikante afbeeldingen plaatste van de wilde avond ervoor. Dat hij zijn baas ook rekende tot zijn ‘vrienden’ was meneer kennelijk even vergeten.

Ik vind zo nu en dan een foto van mezelf terug op het internet die ik zelf nooit zou uploaden. De vorige week nog stuurde iemand een linkje door dat leidde naar een amateuristisch kiekje waarop ik stond met onder de ene arm een camera en in de andere hand mijn Blackberry.

In eerste instantie vroeg ik me alleen af waarom de fotograaf zo’n stom moment wilde vastleggen, koos voor deze uitsnede en het mislukte plaatje desondanks op het wereldwijde web zette. Later realiseerde ik me pas dat de foto ook nog tegen me gebruikt kan worden door iemand die een punt zou willen maken van het feit dat ik inmiddels -net als veel van mijn collega’s- redelijk verslaafd ben aan de smartphone. Maar het is een heel gedoe om zo’n foto te laten verwijderen en dus is hij waarschijnlijk tot in lengte van dagen terug te vinden op het net.

Nou kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die dit lezen en vinden dat ik een beetje hypocriet ben, omdat ik op mijn eigen weblog (op zijn zachtst gezegd) openhartig ben: 'Zelf kieper je ook alles wat je denkt en meemaakt op het internet!'
Dat valt overigens wel mee. In de meeste gevallen denk ik na. Daar waar het anderen betreft probeer ik zo voorzichtig mogelijk te zijn. Veel verhalen zijn algemeen en niet specifiek. Ik noem niet voor niks bijna nooit namen. Als ik dat wel doe informeer ik de ander en krijgt hij of zij de gelegenheid om bezwaar te maken. Tenzij ik heel bewust iemand of een organisatie terug wil pakken, maar dat is in al die jaren maar een paar keer gebeurt.

Dus als iemand hoort te weten hoe het werkt ben ik het wel. Als cameraman kan ik soms reputaties maken of breken, ik ga veel om met journalisten en mijn weblog wordt ook zo goed gelezen dat ik moet nadenken over eventuele gevolgen van mijn schrijfsels en de daar bij horende plaatjes. Toch gaat het soms niet zoals ik wil. Heel af en toe glijd ik zelf ook nog uit.

Zo is er nu belastend materiaal in omloop. Een typisch gevalletje van onoplettendheid, even niet scherp geweest en wellicht vermoeidheid. Dit kan een deuk veroorzaken in mijn zorgvuldig opgebouwde imago van de bevlogen, betrokken enthousiaste cameraman. En dan moet je doen wat elke goede voorlichter zal adviseren: Gelijk het heft in eigen hand nemen. Er niet omheen draaien, niet ontkennen, geen smoesjes, excuses of slap gelul. Gewoon toegeven. Met de billen bloot. Om vervolgens te hopen dat de storm zo snel mogelijk over waait.

Kortom: 'Ja, ik stond te geeuwen! En niet zo zuinig ook...'