weblogmissers

Als je elke week een paar columnachtige stukjes schrijft en die zonder objectieve eindredactie op een weblog publiceert, dan is de kans aanwezig dat je de plank op een dag mis slaat. Ookal let je nog zo goed op.

Een spelfout is snel gemaakt. Evenals een slechte grap. Een verkeerde inschatting van wat gevoelig ligt en wat niet. Wie kan tegen kritiek en wie niet? Of je schrijft een zinnetje dat totaal verkeerd begrepen wordt. Het is sowieso opvallend hoe uiteenlopend de interpretaties van verschillende lezers zijn. Wat de een hilarisch vindt, kan de ander totaal niet waarderen.

Zo schat ik vaak verkeerd in op welke blogberichten veelvuldig gereageerd zal worden. Vraag mij niet voor welke verhalen lezers reclame zullen maken op Facebook en Twitter, want ik kan het je niet zeggen. Geregeld vind ik een bijdrage zeer geslaagd en hoor ik er niemand over. Soms spreekt iemand mij enthousiast aan over stukjes waarvan ik zelf al na een paar weken niet meer weet dat ik ze geschreven heb.

Hoe algemeen ik de dingen ook probeer te verwoorden. Hoe voorzichtig ik ben met namen, tijdstippen en andere details; er is altijd wel iemand die denkt te weten hoe het zit. Mensen voelen zich snel aangesproken.

Voor ik het weet sta ik toch nog op lange tenen. Opeens wordt een compliment opgevat als een belediging. Een poging tot excuses maakt bepaalde lezers eerder kwaad dan blij. Als iemand het gevoel heeft dat hij of zij te kakken wordt gezet, dan maakt het niet meer uit of het echt persoonlijk is en of ik in dat stuk ook kritisch over mijn eigen handelen ben. De nuance gaat verloren wanneer mensen zich persoonlijk aangesproken voelen. Dan lezen ze opeens niet meer zo goed.

Zo heb ik de afgelopen tijd een paar mensen serieus kwaad gemaakt. Niet een beetje boos, maar heel boos. Gewoon door een stom stukje op deze weblog. Ik zal daar niet altijd iets over horen, maar een enkele keer bereikt mij via via het verhaal van een hevig verontwaardigde lezer. En soms verraadt een heel boze anonieme reactie wie op zijn pikkie getrapt is.

De ene keer zit ik daar mee en de andere keer totaal niet. Ligt er een beetje aan wie het betreft. Over het algemeen is deze weblog er echter niet om mensen verdrietig te maken. Ik vind het leuk als ik lezers aan het denken zet, ik wil een mening geven en kritisch zijn, maar liever niet beledigen of diep kwetsen. En dat is best een beetje balanceren over een dun lijntje. Een lach en traan kunnen dicht bij elkaar liggen. De plank is smaller dan je denkt; je slaat wel eens mis.

Dus kijk niet gek op als opeens een verhaal verdwenen is. Een paar keer paar jaar verwijder ik een tekst. Die mag je als mislukt beschouwen. Dan ben ik door mensen in mijn omgeving of door lezers die ik hoog heb zitten, gewezen op de zwakte van een blogpost. Als ik het betreffende schrijfsel nog eens heb nagelezen en tot de conclusie kom dat het niet best is, dan schroom ik niet om een bijdrage te verwijderen. Ook al is het soms te laat en hebben velen het verhaal al gelezen. Als het er af moet, dan gaat het er af.