pauze

Ik heb het even nagevraagd bij de uitvinders, maar ook zij zeggen dat het fenomeen pauze oorspronkelijk in het leven is geroepen om hardwerkende mensen even uit te laten rusten, opdat ze daarna weer vol frisse moed de draad kunnen oppakken. Pauze is niet bedoeld om medewerkers geld uit de zak te kloppen of om een urenadministratie op orde te krijgen. Dat hebben ze er de laatste jaren in Omroepland van gemaakt. De bedenkers van de pauze vinden dit een kwalijke ontwikkeling.

Tijdens een pauze moet je kunnen pauzeren. Dat lijkt een open deur, maar zo vanzelfsprekend is het niet. In de televisie business komt het geregeld voor dat opdrachtgevers keurig een pauze in het schema zetten, maar dat er in de praktijk weinig van terecht komt. Een keertje is dat heus niet erg, maar als de nieuwe standaard is het verwerpelijk.

Tijdens een pauze moet je even weg kunnen. Iets voor jezelf doen. Dus dat je ongestoord kunt poepen, neuspulken in een stil hoekje of bellen met het thuisfront en ongegeneerd ruzie maken over de vuile was.

Rijdend van A naar B een broodje naar binnen werken, dat is geen pauze. Stand-by zitten is ook iets anders. Of wachten.

Niemand heeft anderhalf uur nodig om twee kleffe broodjes met kaas en een kop oude koffie weg te werken in een muf hok, ergens in de catacomben van een voetbalstadion, maar bij de voorbereiding op klussen wordt rekening gehouden met eventuele tegenslag. Opbouwtijd is ruim bemeten om storingen of onvoorziene problemen op te lossen. Alleen als alles mee zit is het opeens pauze.

Ammehoela.

Vroeger, voor de kaasschaafmethode haar intrede deed in Omroepland, was er zelden of nooit discussie over pauzes. Iedereen was het er over eens dat de dagprijs van een cameraman gebaseerd was op 10 uur, ongeacht de (verplichte) rustmomenten. Daarom was het uurbedrag ook wat lager. Eigenlijk was het de prijs voor 9 uren. Of 8,5.

Ingewikkeld.

Ergens eind jaren negentig lieten ze in Hilversum managers en verkopers los die vonden dat je ook kan concurreren door personeel langzaam uit te wringen. Slimme producers keken de truc af en verbeterden het op bepaalde fronten. Beetje bij beetje werden de grenzen opgerekt. Onder het mom van 'crisis' kregen ze heel Omroepland telkens weer mee. Al dan niet vrijwillig.

Natuurlijk zijn we flexibel. Als de klus leuk is, de catering goed geregeld en de opdrachtgever begrip heeft voor het feit dat camera- en geluidsmannen elke dag in een vergelijkbaar schuitje zitten, dan kan er heel veel. Maar gerommel met uurtje-factuurtje, pauze, wachttijd, stand-by en werktijden is vooral vervelend, omdat het vaak van een kant moet komen. Regelmatig wordt het geld aan de ene kant met bakken tegelijk over de balk gesmeten en wordt er aan de andere kant beknibbeld op een euro. Dat stoort.

We zijn al zo ver dat sommige producties niet langer willen betalen voor reistijd. Ze willen een cameraman het liefst belonen vanaf het moment dat hij op 'record' drukt. De zogenaamde tijdcode-vergoeding. Nog even en de stopwatch wordt ingevoerd. Een cameraman die dan met zijn ogen knippert moet een nanoseconde van zijn dagprijs inleveren...