piraten

De Mega Piraten. Absoluut een van de bijzondere klussen in de rijk gevulde krentenpap van deze cameraman. Een feest in het Gelredome met louter toppers, koningen en koninginnen. Artiesten als Jannes, Frans Duijts, Peter Beense, Marianne Weber, Lee Towers, Koos Alberts, Sieneke, Django Wagner, Ronnie Ruysdael, Wolter Kroes, Thomas Berge, Jan Smit, Jan Keizer en Annie Schilder. Dat werk. Die acts volgen elkaar in rap tempo op en mogen allemaal hun grootste hits zingen. Maximaal drie liedjes per artiest. Willie Oosterhuis presenteert de Mega Piraten en is vooral beroemd van zijn uitspraak 'Loat Goan', het liedje 'De Deure' en de meesterlijke hit 'In de blote kont'.

De gemiddelde Volkskrantlezer kan zich waarschijnlijk weinig voorstellen bij dit evenement, maar afgelopen zaterdag waren ruim 30.000 dolenthousiaste liefhebbers van het Nederlandse lied naar het tot feesttent omgebouwde stadion in Arnhem gekomen. Ik heb altijd veel respect voor deze muziekliefhebbers die, al dan niet vrijwillig, een kaartje hebben gekocht. Zij moeten uren achter elkaar meezingen, handen klappen, dansen en springen. Het is niet zo gek dat ze veel drinken en zich een beetje gek gaan gedragen.

Maar de cameramensen die dit festijn vastleggen, die hebben het ook niet gemakkelijk. Ik wil niet klagen of zielig doen. We krijgen er immers vorstelijk voor betaald, maar zwaar is het wel. Zo'n Piratenfeest begint om zes uur en gaat non-stop door tot kwart over elf. Dat is dik vijf uur sjalalalalala en hoeba hoeba hoeba hop hop hop. En het is heus niet erg dat die camera's vijftien kilo wegen; daar lachen wij om. Ook hoor je ons niet over de diepgang van alle liedteksten, daar halen wij echt niet onze neus voor op.

Nee, hoor.

Het is alleen de kunst om de hele avond te blijven lachen. Lachen om de grapjes die de aangeschoten liefhebbers van het levenslied maken. Zij vinden het namelijk heel leuk om cameramannen in actie bij de ballen te grijpen. Om ze schouderklopjes te geven waar zelfs Rocky onrustig van wordt. Of om heel hard 'HEU-EU-EUJJJ!' voor de lens te roepen, op zo'n afstand dat zelfs de macrostand niet meer helpt en de neus van de cameraman in kwestie kan fungeren als alcoholmeter.

Nou mag ik daar in dit geval eigenlijk niks over zeggen, want ik stond afgelopen zaterdag de hele avond op een veilige steiger, hoog en droog boven het pleps. Nou ja, droog...

Het schijnt bij dit soort gelegenheden heel normaal te zijn om meer bier te kopen dan je kan drinken en dan zijn er afgesproken momenten in de muziek waarop iedereen zijn overtollige drankjes door de lucht slingert. Dan wil het wel eens gebeuren dat iemand per ongeluk een cameraman raakt. Zo zag ik mijn collega Guus heel behendig een vol bierbekertje uit zijn grote viewer koppen. Met deze weergaloze actie redde hij de apparatuur, maar niet zijn weelderige krullenbos en nek. Zelf kreeg ik op bepaalde momenten genoeg spetters over me heen dat een regenjas geen overbodige luxe was geweest. Bij een eventuele alcoholcontrole op de terugweg zou geen agent geloofd hebben dat ik geen druppel gedronken had. Maar het mooist vond ik de opgezette kraai die na afloop op mijn cameraprak lag. Iemand had een nepvogel naar mijn hoofd geslingerd. Dat is overigens nog niets vergeleken met de laars die een collega een paar jaar geleden in zijn nek kreeg.

In de basis zou een kleine inconveniëntentoeslag bij deze klus geen overbodige luxe zijn. Daar moest ik vooral aan denken toen ik na afloop het verhaal hoorde van een collega die met een handcamera op het podium had gestaan. Hij vertelde dat hij op een bepaald moment een shot van achteren, richting publiek, had gemaakt en opeens gefocussed was op het strakke jurkje van Annie Schilder. Zonder dat hij er veel aan kon doen zag hij plotseling -geheel per ongeluk- de contouren van haar onderbroek. Aan de gezichtsuitdrukking van deze collega was uren later nog te zien dat hij er zelf ook behoorlijk van geschrokken was. Want het is wat als je anno 2013 voor je werk naar de billen van Annie Schilder staat te kijken.

Maar goed, op de een of andere manier zit er ook bij ons een klein steekje los. Stiekem vinden we het allemaal een heel leuke klus om te doen. Misschien wel, omdat het zo gek is. En omdat we na afloop, diep in de nacht bij het afbreken, allemaal hamburgers krijgen van de opdrachtgever. Dat dan weer wel. Want ook een cameramannenhand is snel gevuld. Het is onze inconveniëntentoeslag.