tot slot

Lieve lezers van Reinonline,

Ik wil jullie hartelijk danken. Zeven en een half jaar mocht ik lief en leed met jullie delen. Regelmatig heb ik ongevraagd mijn gal gespuwd, ergernissen van me afgeschreven en als het moest kon ik zelfs cynisch zijn. Het werd allemaal gelezen. Deze weblog trok heel wat bezoekers die, tussen de leuke stukjes over de televisiewereld door, mijn mening door hun strot geduwd kregen.

Nu is het klaar. Missie volbracht. Ik stop ermee. Bij deze neem ik afscheid van jullie, maar niet voor ik het even uitgelegd heb.

Deze week mocht ik meewerken een grote productie met acht camera's, waaronder twee cranes en een zogenaamde Furio-dolly. De dag begon met een zeer uitgebreide luxe lunch. Aan het eind van de maaltijd nam de regisseur het woord. Daar waar ik verwachtte dat het een normale regiebespreking zou worden keek hij om te beginnen in mijn richting. Hij hakkelde even, zocht naar de juiste woorden en verontschuldigde zich voor het matige eten. Vervolgens zei hij dat hij ter voorbereiding op deze klus al mijn blogs had bestudeerd. Hij had dagen zitten lezen en al mijn kritiek op regisseurs, producers, decorbouwers en andere opdrachtgevers in zich opgenomen. Hij gaf toe dat hij bloednerveus was, want een blogwaardige fout is kennelijk snel gemaakt.

Iedereen moest lachen. Ik lachte mee, maar had inmiddels een knalrode kop. Het is natuurlijk makkelijk om achter je laptop met woorden te rommelen en zodoende een al dan niet genuanceerde mening te formuleren, maar het is iets anders als je er in het bijzijn van een grote groep zeer gewaardeerde collega's op wordt aangesproken.

Vervolgens gingen we over tot de orde van de dag, maar gedurende deze middag en avond werd mij duidelijk dat de goede man al mijn op- en aanmerkingen wel degelijk in zijn oren had geknoopt. Het kan ook zijn dat we te maken hadden met een natuurtalent. Ik kon de bevlogen en super enthousiaste regisseur in ieder geval op geen enkele misser betrappen. Hij had alles onder controle en wat nog het ergste is: Hij deed zijn werk op een manier zoals de hele ploeg het prettig vindt.

Je hoeft dus echt niet te schreeuwen om een groot team aan te sturen. En er zijn kennelijk regisseurs die niet alleen weten wat ze willen, maar ook hoe ze hun mensen zo ver krijgen om die plannen uit te voeren. Regisseurs die je beter en sterker maken. Die motiveren en positief blijven. Die zorgen dat de ploeg risico's durft te nemen. Een schouderklop geven als het mooi is en niet te hard oordelen als het even niet lukt. Samen zoeken naar de beste oplossingen. Regisseurs die van alle verschillende disciplines op de hoogte zijn en weten wat je wel en niet kan vragen. Die buitengewoon creatief en sociaal zijn.

Iedereen werd er super vrolijk van.

Het enige nadeel is dat geen weblog er nog iets aan kan verbeteren. Ik kan hier niks sappigs over schrijven. Als iedereen, uit angst voor onaardige stukjes, zo zijn best gaat doen, dan kan ik beter inpakken met mijn cameramannenweblog. Zo is er geen lol meer aan.

David Grifhorst, je wordt bedankt!