Gisteren op het wad.
Voor VARA’s Vroege Vogels TV gingen we zeehonden filmen. Met de boot naar Texel, doorrijden tot voorbij De Cocksdorp en daar aan boord van De Vriendschap. Het schip dat in het hoogseizoen vaart tussen Texel en Vlieland. Nu was de boot exclusief voor televisiemakers op zeehondenjacht. Menno Bentveld erbij, regisseur Philippe mee, geluidsman Ron en ik. De schipper, zijn maatje, een snuffelstagiaire en natuurlijk Sophie, onze zeehondendeskundige. Tot slot een waakhond van de communicatieafdeling. Negen man sterk.
Camera aan boord. Een tas met accu’s, disks en wat proviand. Een extra paar laarzen was niet nodig. Regenkleding ook niet. Een betere nazomerdag hadden we niet kunnen prikken.
Na een korte briefing voeren we uit. Het was een klein half uurtje naar de dichtstbijzijnde zandplaat met zeehonden. En ze waren er! Meer dan honderd grijze en gewone zeehonden lagen lekker te luieren in het zonnetje. Om de boot heen doken regelmatig kopjes van zeehonden op. Het leek wel vakantie.
Toch was ik al snel diep ongelukkig. De boot schommelde. Weliswaar licht, maar voldoende om er voor te zorgen dat een ingezoomde opname van de zeehonden niet te maken was. Ik vind mezelf behoorlijk steady, maar hier dansten de shots zo heen en weer dat elke kijker onmiddellijk zeeziek zou worden. Onbruikbaar!
Maar we mochten niet van boord. Geen vergunning. En een diervriendelijk programma als Vroege Vogels wil de natuur natuurlijk niet verstoren.
De totaalshots waren adembenemend met prachtige wolkenluchten, schitterend water en een massa zeehonden. Het geluid van de dieren werd wel een beetje verpest door het ronken van de boot en filmen van statief bleek lastig door een resonantie van de motor. Dus vroegen we of het mogelijk was iets dichter tegen de zandplaat aan te varen en de motor uit te zetten. Dat deed de schipper en het hielp. Alleen werd het tegelijkertijd eb en lagen we binnen tien minuten vast. We konden geen kant meer uit. Er restte ons niets anders dan geduldig wachten op hoog water. Een uurtje of drie.
Nog nooit heb ik collega’s zo vrolijk zien worden van iets dat eigenlijk mis ging. In alle rust konden we het onderwerp afmaken. Ik kon geweldige opnamen maken, al leek het er soms op dat die beesten mij een beetje aan het dollen waren. Telkens doken ze onder water als ik net een close shot scherp had. Gelukkig kwamen de nieuwsgierige jonge dieren steeds dichterbij.
Het was een feest. We aten krentenbollen en bananen. Ik zat langer in de zon dan goed voor mijn kale bolletje was, maakte foto’s voor mijn kinderen en ben stiekem toch nog heel even van boord geklommen voor een mooi exterieur van het gestrande schip. De zeehonden verderop vonden het prima. Ach, we zijn immers zeehonden onder elkaar.
Uiteindelijk kwam het schip weer eerder los dan ons lief was. Wat mij betreft hadden we er nu nog mogen zitten.
Voor VARA’s Vroege Vogels TV gingen we zeehonden filmen. Met de boot naar Texel, doorrijden tot voorbij De Cocksdorp en daar aan boord van De Vriendschap. Het schip dat in het hoogseizoen vaart tussen Texel en Vlieland. Nu was de boot exclusief voor televisiemakers op zeehondenjacht. Menno Bentveld erbij, regisseur Philippe mee, geluidsman Ron en ik. De schipper, zijn maatje, een snuffelstagiaire en natuurlijk Sophie, onze zeehondendeskundige. Tot slot een waakhond van de communicatieafdeling. Negen man sterk.
Camera aan boord. Een tas met accu’s, disks en wat proviand. Een extra paar laarzen was niet nodig. Regenkleding ook niet. Een betere nazomerdag hadden we niet kunnen prikken.
Na een korte briefing voeren we uit. Het was een klein half uurtje naar de dichtstbijzijnde zandplaat met zeehonden. En ze waren er! Meer dan honderd grijze en gewone zeehonden lagen lekker te luieren in het zonnetje. Om de boot heen doken regelmatig kopjes van zeehonden op. Het leek wel vakantie.
Toch was ik al snel diep ongelukkig. De boot schommelde. Weliswaar licht, maar voldoende om er voor te zorgen dat een ingezoomde opname van de zeehonden niet te maken was. Ik vind mezelf behoorlijk steady, maar hier dansten de shots zo heen en weer dat elke kijker onmiddellijk zeeziek zou worden. Onbruikbaar!
Maar we mochten niet van boord. Geen vergunning. En een diervriendelijk programma als Vroege Vogels wil de natuur natuurlijk niet verstoren.
De totaalshots waren adembenemend met prachtige wolkenluchten, schitterend water en een massa zeehonden. Het geluid van de dieren werd wel een beetje verpest door het ronken van de boot en filmen van statief bleek lastig door een resonantie van de motor. Dus vroegen we of het mogelijk was iets dichter tegen de zandplaat aan te varen en de motor uit te zetten. Dat deed de schipper en het hielp. Alleen werd het tegelijkertijd eb en lagen we binnen tien minuten vast. We konden geen kant meer uit. Er restte ons niets anders dan geduldig wachten op hoog water. Een uurtje of drie.
Nog nooit heb ik collega’s zo vrolijk zien worden van iets dat eigenlijk mis ging. In alle rust konden we het onderwerp afmaken. Ik kon geweldige opnamen maken, al leek het er soms op dat die beesten mij een beetje aan het dollen waren. Telkens doken ze onder water als ik net een close shot scherp had. Gelukkig kwamen de nieuwsgierige jonge dieren steeds dichterbij.
Het was een feest. We aten krentenbollen en bananen. Ik zat langer in de zon dan goed voor mijn kale bolletje was, maakte foto’s voor mijn kinderen en ben stiekem toch nog heel even van boord geklommen voor een mooi exterieur van het gestrande schip. De zeehonden verderop vonden het prima. Ach, we zijn immers zeehonden onder elkaar.
Uiteindelijk kwam het schip weer eerder los dan ons lief was. Wat mij betreft hadden we er nu nog mogen zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.