dwarsliggers

Aan elke dwarsligger zitten vier dikke bouten. Die houden de spoorstaven op hun plek. Om deze krengen los te krijgen heeft de bouwer een handig wit karretje met daarop een grote staafmixer. Onder aan dit apparaat zit een kop die over de bout heen past en hem met veel kabaal in een paar tellen los schroeft. Het maakt niet uit hoezeer de boel vastgeroest zit.

Een mannetje in gele jas met reflecterende strepen, een helm op zijn kop, oordoppen in en uiteraard lopend op veiligheidsschoeisel, stapt achter zo’n karretje. Hij is wel vrolijk, maar hij kijkt niet echt blij. Geconcentreerd gaat hij van bout naar bout. Soms moet hij even een schop tegen de schroefkop geven, zodat de losse bout er uit valt en hij verder kan met de volgende.

Je ziet pas hoe gigantisch veel bouten het zijn als je rustig staat te kijken naar werkzaamheden aan het spoor. Verderop loopt nog een mannetje en aan de andere kant van de nieuwe fly-over zijn het er wel vier of vijf met zo’n specialistisch spoorschroefapparaat.

Ik heb daar nog nooit bij stil gestaan. Dat iemand de spoorstaven moet vastzetten aan de dwarsliggers en als ze een stuk spoor vervangen of verplaatsen, dan halen ze alles weer los. Zo zijn er ook mannetjes die spoorstaven aan elkaar lassen. Er zijn knappe koppen die alles weten van de bovenleiding, anderen zijn gespecialiseerd in schakelkasten. Je hebt mannen van beton, van het grind, van bruggen, drilboren en slijptollen. Van damwanden, van hijskranen, van veiligheid, van zandauto’s…

Daar denk je toch helemaal niet aan als je lekker in de trein zit? Maar waarschijnlijk staat de man van de bouten ook nooit stil bij de cameraman die elke zondagmiddag langs de lijn staat, wanneer hij onderuitgezakt met een biertje voor de tv naar Studio Sport kijkt.

We raken aan de praat, Bob de Bouwer en ik. Hij is ZZP-er; een oproepkracht met onregelmatige diensten. Soms weet hij de dag van te voren nog niet óf en waar hij de volgende dag aan de slag moet. Hij vertelt dat hij ongeveer € 370,- per dag krijgt. Met toeslagen en reiskosten is het ongeveer € 400,-, maar daar moet wel een hoop vanaf voor zijn arbeidsongeschiktheidsverzekering, pensioen en er gaat vooral teveel naar de belastingdienst. Hij werkt wel twintig weekenden per jaar en als het regent, dan gaat het gewoon door. ‘Je staat soms lang op je poten en je sjouwt wat af,’ vertelt hij mij. Niet om te klagen, maar om duidelijk te maken hoe het werkt. ‘Dan heb jij het toch maar goed met die camera van jou!’ zegt hij ook nog.

Even later kom ik hem weer tegen in de cateringkar. Hij heeft een klein bakje huzarensalade genomen en twee kleffe bolletjes. Eentje met ham, de ander met kaas. Met een beetje mazzel zijn de frikadellen op tijd uit het vet, voor de schaft er weer op zit.

Ik wilde mezelf natuurlijk verdedigen en zeggen dat het voetbal en veel andere evenementen ook vaak in het weekend zijn, dat het ook in ons geval gewoon allemaal door gaat als het zeikt van de regen. Dat een ervaren cameraman ongeveer hetzelfde verdient als de freelance bouwvakker. Dat bij ons de catering ook vaak niet best is. Maar gelukkig realiseerde ik me net op tijd dat het toch heel anders is als je het los schroeven van bouten staat te filmen in de wetenschap dat je de volgende week weer op het podium bij Pinkpop mag staan. Dan werkt die meneer van de bouten alweer, voor ons allemaal, aan een ander spoor.