over de rug van de cameraman

Op de allerlaatste dag van de vakantie dook ik op zwierige wijze van een drijvend eiland in zee, maar toen ik even later uit het water stapte deed mijn onderrug zeer. Er zat iets vast. Spieren verkrampten. Als een oude man zocht ik een strandbedje. Stil liggen maakte het er echter niet beter op.

De rug van een cameraman; een belangrijk stuk gereedschap. Onmisbaar, net als een goed paar ogen. Bij veel collega’s is dit letterlijk een gevoelig onderwerp. Door veelvuldig misbruik is de rug van een gemiddelde cameraman nogal aan slijtage onderhevig. De een krijgt er vroeg last van, een ander later. Ik mag tot nu toe zeker niet klagen, al moet ik dat ook snel afkloppen.

Het eind van een geslaagde zomervakantie is nooit leuk, maar nu had ik er een probleem bij. Ik maakte me serieus zorgen over mijn eerste werkdag. In mijn agenda stond namelijk al gelijk de rechtstreekse uitzending van de NOS, tijdens de start van Sail 2015. Ik zou vanaf een rubberbootje filmen. Een fantastische opdracht die je als freelance cameraman niet zomaar afzegt, maar ook een aanslag op de rug. Zeker als die rug protesteert. En ik had geen idee hoe de gevoelige plek zich zou ontwikkelen.

Nog net niet in paniek stapte ik vrijwel direct na de landing binnen bij de nieuwe fysiotherapiepraktijk GoFysio, in De Meern. Daar was gelukkig een rugdeskundige die tijd had om even naar mijn verhaal te luisteren. Vervolgens keek hij naar mijn rug, terwijl ik zo ver mogelijk voorover moest buigen. Hij liet me op mijn buik liggen en drukte op de gevoelig plek. Daarna nam hij mij in een soort houdgreep en kraakte wat er te kraken viel.

Het was een spierenverhaal. De fysiotherapeut zei dat ik me geen grote zorgen hoefde te maken. Door jarenlang zeulen met camera's, lichtkoffers en statieven zou mijn rug sterk genoeg zijn. Juist het feit dat mijn hele lijf aan het eind van drie weken ontspannen in een soort van relax-mode stond, was waarschijnlijk de oorzaak van een heftige verkramping na een onverwachte beweging. Ik moest er alleen rekening mee houden dat de pijn het hevigst zou zijn na de tweede nacht. En dat was nou net de ochtend van de Sail-In Parade.

De volgende morgen werd ik inderdaad wakker met veel pijn. Tijdens het opstaan leek het alsof er messen in mijn rug gestoken werden en als een man van negentig waggelde ik richting badkamer. Ondertussen vroeg ik me af hoe ik het eind van deze dag zou halen. Ik twijfelde serieus of ik de voor mij zo belangrijke en veel te leuke klus alsnog moest afzeggen. Dat zou dan wel aan de late kant zijn en mij waarschijnlijk niet in dank worden afgenomen.

Een paar weken eerder had ik mijn buurman, die freelance geluidsman is, nog dringend afgeraden om te gaan werken met een zere rug. Nu was ik zelf de eigenwijze zelfstandige die zich niet wilde laten kennen.

Een lange warme douche deed wonderen. Evenals twee Paracetamol en de oefeningen die de fysiotherapeut me had geleerd. Rechtop lopen ging. Rekken en strekken. Een beetje naar links en rechts draaien was na een tijdje geen probleem meer. Door de knieën ging redelijk. Alleen het aantrekken van sokken en schoenen bleef extreem pijnlijk.

Pas toen ik rond het middaguur aan boord van het bootje stapte en de camera met extra zender op mijn schouder had, wist ik zeker dat het goed zou komen. De bewegingen die ik al filmend moet maken bleken vertrouwd. Daar ben ik kennelijk op gebouwd! Alsof er niets aan de hand was kon ik de hele dag werken. Soms voelde ik het even, maar zolang ik niet hoefde te bukken ging het goed.

Het werd een top dag. De zon scheen. In deze omgeving was elk shot raak. De sfeer aan boord was optimaal en ik werd met de minuut vrolijker. Mijn lijf liet me niet in de steek.

Inmiddels is het een week later. We zijn Sail en drie voetbalwedstrijden verder. Met de rug gaat het goed. Blijkbaar ben ik na al die jaren zo met die camera vergroeid dat mijn lijf het beste functioneert als ik lekker sta te filmen.

Of ik ooit nog een salto mortale in zee moet maken, dat weet ik niet... Misschien kan ik voortaan beter op een andere manier proberen indruk te maken op mijn kinderen.