inpakken en wegwezen

Als scheidsrechter Kevin Blom rond 16.45 uur fluit voor de aftrap, is dat voor mij het teken om de stekker uit de camera te trekken. Nu de wedstrijd tussen Ajax en PEC Zwolle is begonnen ben ik klaar. Snel zet ik de camera op de grond. Het statief en de lamp leg ik plat. Het publiek mag geen last meer van mij hebben. De camerakabel laat ik door een luik in de grond zakken. In de catacomben onder het veld ontstaat een enorme bos ‘spagetti’, maar die bos triaxkabel haal ik zo meteen, in alle rust, wel weer uitelkaar.
Als Lasse Schöne al in de tweede minuut scoort en iedereen staat te juichen, is dat voor mij een perfect moment om met mijn spullen langs de bank van Ajax te rennen en de trap richting kleedkamers van de Arena te nemen. Ik ben van het veld.
We hebben voor de middaguitzending van Studio Sport een kort blok gemaakt rond de herdenking van Johan Cruijff. Joep Schreurder heeft Ron Jans, Michael van Praag, Tonnie Bruins-Slot, Johnny Rep en Frank de Boer geïnterviewd. Daarnaast hebben we een stuk of vier aankondigingen opgenomen en ik heb beelden gemaakt tijdens de indrukwekkende minuut stilte.
De wedstrijd wordt nu in beeld gebracht door de camera’s van FOX. Die zijn met zo veel dat ik hier niks meer te zoeken heb. Ik zou alleen maar in de weg lopen. Het is inpakken en wegwezen. Een collega haalt voor mij het lampje van het veld. Dat kon ik net niet meer tillen.
De geluidsman is inmiddels druk met het opruimen van de monitor en het geluid. Bij de SNG wordt de schotel ingeklapt. Ik rol zo snel mogelijk mijn camerakabel op. Als in de veertiende minuut de bal over de zijlijn wordt getrapt en het publiek een laatste staande ovatie geeft aan Johan Cruijff, ben ik bijna klaar. Ik sta onder de tribune en hoor het applaus. Heel even wacht ik met haspelen. Het is een van de eerste lente-momenten; zweet staat op mijn rug.
Alle materialen die we gebruikt hebben staan naast de satellietwagen. We stoppen alles in de kistjes en koffertjes zoals het hoort en laden de bus vol. Op het moment dat de klep dicht zit en ik een blikje Fanta open trek, hoor ik aan de andere kant van het beton gejuich. In het stadion heeft Milik de 2-gemaakt. Het is de 29e minuut.
Als Milik elf minuten later 3-0 scoort rijden wij al bij Vinkeveen. We horen het op de radio.
Ik realiseer me dat veel voetballiefhebbers het waarschijnlijk onvoorstelbaar vinden dat wij niet zijn gebleven om de wedstrijd af te kijken. Ik ben wat dat betreft natuurlijk verwend. Dankzij mijn werk zie ik voetbal genoeg. Het is ook wel eens prettig om een keer op zondagavond vroeg thuis te zijn. Misschien kan ik het vlees nog net snijden. Dat is ook wat waard.
Via Hilversum, waar we alle materialen netjes voor de mannen van de uitgifte op een kar zetten, ga ik naar De Meern. Wanneer ik de auto voor mijn huis parkeer hoor ik bij Langs de Lijn dat de wedstrijd net is afgelopen. 3-0. Aan de tweede helft heb ik niks gemist. In de tuin heeft de familie Hettinga het avondeten net achter de kiezen. Dat is dan wel weer het lot van de cameraman.