je komt nog eens ergens

In de duinen bij Den Haag rijden we een klein stukje over het fietspad alvorens te parkeren langs een hoog hek. Of je hier straffeloos mag staan weten we niet zeker, maar het is de beste optie. Hier staat de camerabus niemand in de weg en het is dicht bij het wildrooster dat als toegang dient tot een uniek natuurgebied. Na een paar honderd meter lopen moeten we ook nog over de prikkeldraad klimmen en dan zijn we op een plek waar je normaal gesproken niet mag komen. Officieel is dit terrein van defensie, weet iemand te vertellen. Het is bos, heide en vooral duingebied. Op het pad zie ik voetafdrukken van een hert. Denk ik.
Dan komen we bij een stenen trap die naar een deurtje onder de grond voert. Heel onwezenlijk. Midden in de natuur is opeens een kelder. Het is een bunker die hoort bij een lange verdedigingslinie van de Duitsers uit de Tweede Wereldoorlog. Om daar als stramme dikke cameraman met een grote televisiecamera naar binnen te klauteren is nog niet eenvoudig. Het luik is klein. Binnen is het pikkedonker. We moeten stil zijn van de deskundige die ons begeleidt. Zij heeft net uitgelegd dat deze bunker vol met vleermuizen zit. De beestjes zijn in winterslaap, maar plotselinge temperatuurverschillen kunnen er al voor zorgen dat ze ontwaken. Daarom moeten we mutsen op en voorzichtig zijn met uitademen. Ook mogen we absoluut niet langs de muren of het lage plafond schuren. Rustig lopen en niet teveel licht aanmaken. Voor een televisieploeg zijn dit lastige restricties.
Het is een heel geklooi in de smalle gangen en kleine kamertjes van deze vochtige bunker. Mijn viewer beslaat. Ik film bij het licht van drie zaklampen, waardoor scherpstellen en het maken van interessante kaders een hele uitdaging is. De scherptediepte is nul. In het beeldschermpje van de camera knippert de waarschuwingstekst: ‘Low Light’. Heel irritant, maar ik heb geen tijd om even rustig in het menu te zoeken naar een manier om dit uit te zetten. Over drie kwartier moet mevrouw-de-deskundige alweer weg.
Ik vloek zachtjes, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat we op een unieke locatie zijn. Overal hangen slapende vleermuisjes. Kleine bruine bolletjes wol, die zich met piepkleine pootjes vastklampen aan de bakstenen. Er hangt er eentje recht boven me. In een kleine spleet zit er een en achter een plank zitten er wel drie. Gelukkig is er een ervaren natuurfilmer mee om de dieren mooi close te filmen, zodat ik me kan concentreren op het gesprek tussen Milouska, de presentatrice van Vroege Vogels, en de mevrouw die onderzoek doet naar het paringsgedrag van deze vleermuizen. Ze heeft een aantal van deze beestjes gechipt en probeert die nu met een scanner terug te vinden, om zo hun verblijfplaatsen in kaart te brengen. Het levert een gekke scene op, maar tegelijkertijd is het fascinerend om te zien dat iemand hier zo bevlogen mee bezig is en interessant om te horen wat zij allemaal weet te vertellen over vleermuizen. Ik voel me bevoorrecht, ondanks het gedoe en mijn gepruts. Je komt nog eens ergens als cameraman en je maakt wat mee.
Als we de bunker weer verlaten is het even knijpen met de ogen. De zon is gaan schijnen. Het is warm met die muts op en een dikke jas aan. De winter van een paar dagen geleden lijkt op slag te zijn verdreven. De lente is begonnen, precies op het moment waarop wij even onder de grond zaten. Gelukkig hebben de vleermuizen dat nog niet in de gaten en zijn zij niet ontwaakt uit hun winterslaap.