fout op fout

Ik wil mezelf niet vergelijken met Loris Karius, de onfortuinlijke keeper van Liverpool die tijdens de Champions League Finale twee kapitale blunders maakte, maar ik herken het fenomeen van‘fout op fout’ wel. Zo stond ik onlangs bij de opname van een mooi programma achter camera 1 en mijn opdracht was het in beeld nemen van de presentator. Vaak is dit niet de spannendste camera, maar het moet wel altijd goed zijn. Bij elke knik, blik of vraag moet de regisseur blind naar dat beeld kunnen schakelen. In zekere zin en met een beetje fantasie zou je mijn rol op dat moment kunnen vergelijken met die van een keeper in het voetbal. 

Ik had een keurig ruim mediumshot. Mij kon niets gebeuren. Tot de presentator opeens begon over voorwerpen die naast hem lagen. Om ze in beeld te nemen moest ik mijn shot wijder maken, maar ik deed het precies op het moment waarop de regisseur mijn camera schakelde. Dat had ik kunnen weten. Toch zoomde ik veel te wild, in plaats van rustig en netjes. Een voorspelbare kans en een hele slechte redding. In ons geval noemen we dat een ‘zip’. Het gebeurt bij mij altijd als alle collega’s toevallig net tegelijk even hun extern-knopje indrukken en dus direct zien dat ik sta te knoeien. Ik zag een paar blikken van: ‘Wat doe jij nou?’

Daar hoeft een regisseur verder helemaal niets meer over te zeggen. Net als in het voetbal wist ik heus wel dat het prutswerk was. Van mij mag je beter verwachten. Ik baalde van mezelf, maar ook dat moet je nooit doen. Het programma gaat door. Iedereen moet zich zo snel mogelijk herpakken, maar ik ben een slechte topsporter. Als ik Max Verstappen was zou ik zeker een tweede keer op exact hetzelfde punt tegen de vangrails klappen. Vaak denk ik niet goed na, maar áls ik ga nadenken is dat niet altijd beter.

De attributen die de presentator had getoond hoorden namelijk bij een gast die zou binnenkomen, alleen duurde de aankondiging net twee zinnen langer dan ik verwachtte. Bovendien stond ik nog te balen van mijn eerste dwaling. Hierdoor maakte ik veel te vroeg ruimte aan de rechterkant van het shot. Het leverde een compositie op die je zelfs op slechte vakantiekiekjes niet vaak ziet. Een totaal verkeerde kijkrichting voor de presentator en een half leeg kader. Amateurbeelden! Toen ik vervolgens besloot om deze misser weer snel te herstellen, zodat het in de montage misschien nog opgelapt kon worden met een wijd totaal van camera 3, stapte de gast uiteraard vrolijk het kader binnen. Het is dat we in een kasteel draaiden en ik niet door de metersdikke vloer kon zakken, anders had ik het met camera en al gedaan.

Zulke uitglijders negeren of ontkennen heeft geen enkele zin, want alleen al in de regiewagen hebben tien personen het gezien. Als het gebeurt tijdens een ENG-opname komen ze het altijd tegen bij het spotten of in de montage. Het is zeker niet chique om het bij iemand anders in de schoenen te schuiven, zoals in dit geval bij de regisseur of de schakeltechnicus. Dit zijn ook geen flaters waarvan je nog iets kan leren of waar je later sterker van wordt. Gelukkig heeft iedereen zo zijn momentjes van zwakte. Ik geef het daarom graag toe en zeg gelijk: ‘Sorry’. Fouten maken is menselijk. Heb medelijden met die arme keeper van Liverpool zie zijn blunders maakte voor het oog van de hele wereld en met de cameraman van camera 1 die -volkomen terecht- keihard werd uitgelachen door zijn collega’s. 

Deze column schreef ik voor BM (voorheen Broadcast Magazine), hét mediavakblad van Nederland. Elke maand mag ik een stuk schrijven voor dit prachtige tijdschrift in de reeks ‘Point of view’. Dit betoog staat in BM 375, de uitgave van juni 2018. Een abonnement op BM kan ik iedereen van harte aanbevelen.