Pinkpop 2018

Ik vind dit een geweldige foto. Hij is afgelopen zondag gemaakt op mainstage bij Pinkpop. Het was achttien minuten over zes, tijdens het optreden van Di-Rect. Denilson heeft deze plaat voor mij gemaakt. Op basis van deze foto verdient deze vriendelijke assistent, wat mij betreft, direct een plek in de volgende cameraopleiding van United. Maar wie ben ik?  

De heerlijke kiek is genomen met mijn Canon G7X Mark II. Ik heb die kleine compact camera altijd op zak, omdat je er mooiere foto’s mee kan maken dan met een telefoon. Kijk maar! De lens is van een hoger niveau en je kan meer functies zelf instellen. Bovendien fotografeert dit apparaat in RAW en dus kan je de foto’s achteraf beter bewerken. Dat heb ik in dit geval ook gedaan. Ik heb de lucht zwaarder aangezet, gitarist Spike meer in het licht gezet, wat gerommeld met de kleuren en het contrast. Maar de timing en compositie zijn de belangrijkste factoren waardoor dit voor mij een bijzondere foto is. Hulde voor Denilson, die ik het cameraatje halverwege het fantastische optreden van Di-Rect heb toegeworpen. Tof dat hij even door de knieën is gezakt voor dit lage perspectief.

Ik vraag wel vaker aan een assistent om tussendoor een actiefoto te maken, maar het levert lang niet altijd iets op. Dat is ook helemaal niet erg. Niet iedere assistent vindt fotografie even leuk en meestal zijn ze druk genoeg met het werk waarvoor ze wel betaald krijgen. Gelukkig had Denilson zondag zin en tijd om een kunstzinnige actiefoto te schieten. Het leverde een aardige reeks op, maar dit vind ik met stip het beste beeld. Het is een prachtige herinnering aan een onvergetelijk weekend.

Pinkpop is al jarenlang mijn favoriete project. In drie dagen tijd registreren we met zeven camera’s een stuk of twaalf bands op het hoofdpodium. Daar zitten mindere goden tussen, maar ook wereldsterren. De afgelopen jaren stonden onder andere Bruce Springsteen, Coldplay, Green Day, The Red Hot Chilli Peppers, Rammstein, Lionel Richie, Live, Kings of Leon, Muse, Robbie Williams en Metallica voor onze lenzen. Dit jaar waren de Foo Fighters en Di-Rect mijn persoonlijke hoogtepunten. Pearl Jam was buitencategorie, maar die band mochten we niet langer dan twee keer zestig seconden filmen. Ik heb een minuut voor mijn rekening genomen en kan dus zeggen dat ik ze voor mijn camera heb gehad, maar eigenlijk telt dat niet. Het was ontzettend jammer en onbegrijpelijk dat we dit steengoede optreden niet mochten vastleggen.

Je ziet camera 2. Dit noemen wij een grote camera. Er zit een super telelens op waarmee je op grote afstand nog alle vullingen van een zanger kan tellen. Met deze lens kan je nagenoeg elke gebeurtenis in beeld vangen. Soms in een wat ruimer kader en vaak in een close shot. De camera staat op een dolly waarmee je niet alleen kan rijden, maar ook in hoogte kan variëren. Ik zal jullie verder alle technische details besparen, maar dit is voor de cameraman in kwestie een fijn apparaat en een goede positie. Je staat òp het podium, wat het gevoel geeft dat je een heel klein beetje een onderdeel van de show bent. Het publiek reageert gelijk als de cameraman zijn positie inneemt, omdat ze weten dat de volgende band dan elk moment kan beginnen. 

Di-Rect was een dankbaar bandje. Dat zie je gelijk op deze foto. Marcel, Spike en de andere mannen van deze Haagse formatie bouwden een stevig feestje. Ze zorgden ervoor dat op het podium genoeg gebeurde. Ze hadden een goede interactie met elkaar, met het publiek en met onze camera’s. Die zochten ze voortdurend op. Vandaar dat het voor mij hard werken was, maar vooral ook ultiem genieten tegelijk. Dat gevoel komt gelijk weer boven drijven als ik naar deze foto kijk. 

Dankjewel Denilson!