zaterdag 28 mei 2022

Ahoy

 

Op zaterdag 9 maart 1991 was ik op bezoek bij mijn oude buurmeisje, die inmiddels op kamers woonde in Rotterdam. We bedachten spontaan dat het misschien leuk was om naar het concert van Hessel in Ahoy te gaan. Een uur later hadden we voor de deur van het Sportpaleis kaartjes gekocht. In die tijd ben ik daar ook naar concerten van Van Halen en The Black Crowes geweest, maar het optreden van Hessel van der Kooij was volgens mij de eerste keer Ahoy. Het werd een onvergetelijke avond. De sfeer bij dat concert was uniek met zoveel mensen die van Terschelling kwamen. Ik kon mijn ogen goed de kost geven, omdat er opnamen van het concert werden gemaakt door de TROS. Niet ver van waar wij stonden vloog een camera door de lucht en reed een andere camera op een rails. 

Als achttienjarige kon ik alleen nog maar dromen van een baan als cameraman. Ik was vrijwilliger bij de lokale omroep START in Geleen en had ik wel eens bij een concert van de Janse Bagge Bend gefilmd. Het leek mij het absolute einde om een keer achter zo’n echte televisiecamera te staan bij een groot concert in Ahoy. Stiekem hoopte ik op een ongevaarlijke appelflauwte bij een van de cameramensen van de TROS en dat ze dan niet alleen zouden omroepen of er een dokter, maar ook nog een cameraman in de zaal was. 

Dik dertig jaar later heb ik best wel wat concerten in Ahoy gefilmd. De vorige week mocht ik bijvoorbeeld twee avonden filmen bij ‘Hyper’ van Davina Michelle. Vanzelfsprekend worden zulke grote producties met vijftien camera’s nooit. Cranes, dolly’s en een Steadicam. Nog steeds voel ik me als een jongentje in de snoepwinkel. 

Hoe cool is het om tussen het publiek door te lopen naar je positie? Dat je vervolgens tussen de mensen staat, een headset opzet en het publiek vol verwachting ziet kijken. Zij weten dat wanneer de cameramensen klaar gaan staan, het concert bijna zal beginnen. Je bent als het ware een piepklein beetje onderdeel van de rock ‘n roll. De spanning stijgt, het zaallicht gaat uit en dan gaat het los.

Bij Hyper deed ik een camera op een track, die achter het publiek reed. Met name voor ruime shots, waarin je het podium, de lichtshow en alle speciale effecten goed kon zien. Vuur en confetti, maar ook als de handjes van het publiek de lucht in gingen. Dat lijkt een eenvoudige missie, maar ik had er mijn handen vol aan. Het was een kwestie van timing. Je moest niet aan het einde van je rails zijn op het moment dat er een break in de muziek zat. Dan veranderde het licht of kwam er vuurwerk. Twee uur in opperste concentratie. En de hele tijd die zware dolly op gang trekken en tien meter verder weer afremmen, om hem vervolgens de andere kant op te trekken. Maar het is zo tof om te doen. Het is al bijzonder om erbij te zijn. Zo leuk om op deze manier je geld te verdienen. 

Zaterdagavond had ik het gevoel dat er de hele tijd een knul naar me stond te kijken. Ik schatte hem een jaar of zeventien. Hij leunde nonchalant tegen de hekken, die ze om mijn cameratrack heen hadden geplaatst. Zijn vriendinnetje was duidelijk meer geïnteresseerd in Davina Michelle dan hij. Zijn focus leek te liggen bij de camera waarmee ik mijn werk deed. Toen ik aan kwam lopen viel het gelijk op, maar ook wanneer ik tijdens het concert even naast me keek zag ik hem staren. Ik nam me voor om hem na afloop even aan te spreken, zodat ik hem kon aanraden om zijn dromen na te jagen. Ze komen uit als je het maar hard genoeg wil. Helaas was hij na het laatste applaus al weg. 



foto: Monica Hoogendoorn


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.