Ashley is de communicatiemedewerkster van dienst. Een dame van rond de dertig, in dienst bij een grote firma, die ons heeft ingehuurd om opnamen te verzorgen voor een relatief eenvoudige video. Ze heeft haar veiligheidsschoenen en de verplichte knalgele bouwvakkersjas al aan. Voor de zekerheid heeft ze ook alvast een helm op. Veiligheid boven alles. Toch kan je gelijk zien dat de bouwkeet, waar we elkaar voor het eerst ontmoeten, niet echt haar habitat is. Die schoenen en de jas zijn te schoon. De helm glimt nog van nieuwigheid. Om maar te zwijgen over het rokje met panty en een veel te chique damestas, die niet bepaald bij de outfit passen.
Ze is al tien minuten te druk met haar telefoon om zichzelf even voor te stellen of om een hand te geven. Ook een vriendelijk ‘goedemorgen’ toen ze binnenkwam kon er blijkbaar niet vanaf. Ze wilde geen koffie uit de pot, maar liever een kopje groene thee.
Het lijkt er sterk op dat we in Nederland inmiddels meer duurbetaalde communicatiestrategen hebben dan vakmensen. Natuurlijk mag je al die media-adviseurs, pr-specialisten, storytellers, customer journey professionals, woordvoerders, merkenbouwers en contentmanagers niet zomaar op een hoop gooien, maar Ashley voldoet aan alle vooroordelen. Als ik iemand zou mogen casten voor de rol van omhooggevallen public relations-hittepetit, dan komt zij fluitend door de screentest.
Een communicatiespecialist die mensen niet aankijkt is voor mij zoiets als een blinde camera-operator. Zo iemand die het liefst via Whatsapp en e-mail blijft communiceren, ook als je naast haar staat. Ze is drukker met haar eigen Insta-, Snap- en TikTokwerkjes dan met de ploeg die voor serieus geld is ingehuurd om iets moois te maken. Druk, druk, druk. Hier is sprake van een krakkemikkig harnas dat onkunde, maar vooral onzekerheid moet verhullen.
Tijdens het filmen maakt Ashley zich voornamelijk zorgen over alle details die niet in beeld te zien mogen zijn, dingen die niet gezegd kunnen worden en wat de mensen in beeld niet moeten doen. Wat ze wél wil blijft in nevelen gehuld. De hoofdlijnen zijn even uit het zicht verdwenen. Ze heeft met ons helemaal nog niet over de inhoud gesproken, over een aansprekend filmpje of over het echte verhaal van de mensen die bij dit grote bedrijf werken. Die informatie hebben wij uit een vaag mailtje dat we gisterenavond hebben ontvangen.
Het is bij ieder plan of voorstel: ‘Ja, maar zus…’ en ‘Ja, maar zo…’.
Binnen tien minuten is niemand nog zichzelf en let iedereen op de verboden van communiAshley. Van een creatief proces is geen sprake meer. Alles wordt gewikt en gewogen. Over de grootste pietluttigheden ontstaat discussie en bij twijfel doen we het voor de zekerheid niet. Zo blijven er bar weinig opties over. Als je goed oplet blijkt dat onze Ashley zelf nauwelijks beslissingen neemt of keuzes maakt. Ze werpt eerst drempels op en legt het vervolgens allemaal in handen van anderen. Niemand weet uiteindelijk nog wat wijsheid is. Deze communicatiekanjer is vooral druk met voorkomen dat zijzelf ooit ergens op aangesproken kan worden. Verantwoording nemen staat niet op haar to-do-lijstje. Indekken wel. Dat staat bovenaan.
Je begrijpt vast al dat ik slecht kan dealen met zulke figuren. Dit verhaal is inderdaad uit pure frustratie geschreven. Ik ben allergisch voor mensen die mij structureel niet aankijken als ze iets tegen me zeggen of die via iemand anders met mij communiceren. Ik krijg jeuk op de gekste plekken van types die elk voorstel torpederen met louter mitsen of maren. Zo valt geen goed shot te maken en áls ik dan, ondanks alle beperkingen, iets voorzet is het niet goed genoeg.
Zoals altijd doe ik écht mijn best en ik geef niet snel op, maar hier schiet ik op slot. Ik kan er niet bij dat je ervaren professionals inhuurt, maar geen gebruik maakt van hun expertise. Alle tips en suggesties worden weggewoven. Ze laat ons gewoon niet doen waar we goed in zijn. Nadat ze zich tot drie keer toe zich bemoeit met de vraag of mijn statief tien centimeter naar links of naar rechts zou moeten geef ik het op. We zijn vandaag met handen en voeten gebonden. En Ashley roept zelf alleen maar dat dit niet is wat ze in gedachten had.
Het maakt niet ook uit wat ik voorstel. Ashley en ik zitten op verschillende golflengtes. Ik moet me enorm inhouden. Het is een belangrijke klant van mijn klant, dus wordt het een dag op eieren lopen en dat is knap lastig voor mij. Als ik ergens enthousiast over ben spat het ervan af, maar als ik iets kut vind, dan kan ik dat ook bijna niet verbergen.
Het lukt niet om op ontspannen wijze te communiceren met de communicatieadviseur. Ik krijg er een knoop van in mijn maag en dat heb ik niet vaak. Sociale vaardigheden zijn voor mij doorgaans niet het probleem, maar hoe langer dit duurt, hoe ingewikkelder het wordt. Zij zal ook voelen dat het schuurt. En alle mensen om ons heen krijgen daar ook iets van mee. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat de bouwmannen voor zichzelf ook al besloten hebben om gewoon te doen wat er gevraagd wordt en niets meer dan dat. De aanpak van Ashley leidt onvermijdelijk tot middelmaat. Of erger. Dit doorbreken lukt niet.
Ashley heet natuurlijk niet echt Ashley. Maar ze bestaat wel. In meervoud zelfs. Ik kom wel vaker zulke non-communicatieve communicatie-experts tegen. Mensen die kost wat kost verhullen dat ze eigenlijk niet zoveel verstand van zaken hebben. Als onze strateeg zich kwetsbaar op zou stellen, dan zouden we haar helpen en een prachtig filmpje maken. Het is helemaal geen schande om niet alles te weten. Daarvoor huur je vakmensen in. En als je die een beetje vrijheid geeft, dan kan het zomaar reuze meevallen.
Als we na een lange dag eindelijk klaar zijn en ik wil vriendelijk ‘dag’ zeggen, geef ik ook dat na drie pogingen op. Ashley blijft onbereikbaar. Ze kijkt alleen maar naar het schermpje van haar telefoon. Inmiddels hebben alle overige mensen in de keet, die ik ook al een ferme hand of zelfs een vriendschappelijke schouderklop heb gegeven, meermaals vriendelijk gezwaaid. Nu wordt het gênant. We springen in de auto en gaan er snel vandoor. Onderweg spreek ik nog achtentwintig keer mijn verbazing uit.
Deze foto is gemaakt met behulp van AI. Helemaal gegenereerd in Photoshop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.