Met AT5 verslaggever Joost van Krieken maakte ik een korte reportage over de Amsterdamse schrijver en tekenaar Peter van Straaten. Het moet in maart 1995 geweest zijn. Van Straaten werd zestig. Ik kende hem vooral van zijn reeks grappige tekeningen in de krant, onder de noemer ‘Het dagelijks leven’ en het feuilleton ‘Agnes’. Het waren meestal slordig geschetste situaties met een simpel onderschrift, waarmee hij het leven op briljante wijze wist te typeren. Zijn werk toverde altijd een glimlach op mijn gezicht. En nog steeds. Hij heeft er duizenden gemaakt en veel van die cartoons zijn tijdloos. Ze zijn allemaal raak. Mijn moeder vond zijn werk ook geweldig.
Ik vond het bijzonder om Van Straaten te ontmoeten en kan het me nog goed herinneren. Het was een buitengewoon vriendelijke man, die ons gastvrij ontving. We mochten in zijn werkkamer filmen hoe hij met kroontjespen en inkt zijn tekeningen maakte. De verslaggever vroeg of de tekenaar zichzelf wilde schetsen, maar dan zoals hij dacht dat hij er zelf over vijftien jaar uit zou zien. Dat wilde Van Straaten wel even voor ons proberen. Hij maakte in razend tempo een prachtig zelfportret van een oude man met een stok. Op vragen van de verslaggever antwoordde hij dat hij al een buikje had, maar niet kaal zou worden, omdat dit niet in de familie zat. Met een laatste pennestreek signeerde hij de tekening. Over zijn schouder keek ik met mijn camera mee.
Toen we klaar waren met filmen vroeg ik wat Van Straaten met dit zelfportret ging doen. Hij keek verbaasd naar me en zei iets van ‘weggooien’. Ik vroeg of ik deze tekening misschien aan mijn moeder mocht geven en dat vond hij een goed plan. De tekening werd netjes uitgesneden en in een grote envelop gestopt. Als een kind zo blij bedankte ik de cartoonist toen we inpakten en weer verder gingen.
Die avond was bij de Amsterdamse zender te zien hoe de tekening, die ik later aan mijn moeder zou geven, werd gemaakt. Een kort fragment kan je online nog steeds terugvinden in de reportage die AT5 gemaakt heeft bij het overlijden van Peter van Straaten, in december 2016 op 81-jarige leeftijd.
Mijn moeder was super blij met de tekening. Ze heeft hem ingelijst met een mooi passepartout en hij heeft al die jaren op een mooi plekje in mijn ouderlijk huis gehangen. Nu is mijn moeder drie jaar geleden overleden en mijn vader probeert heel voorzichtig wat spulletjes op te ruimen. Zo kreeg ik deze week de tekening terug die ik bijna dertig jaar geleden aan mijn moeder gaf. Hij is me dierbaar, maar ik weet ook niet zo goed wat ik er mee moet. Thuis ophangen is geen optie, dus voor je het weet verdwijnt hij in een doos op zolder. Vandaar dat ik me afvraag of er wellicht iemand is die ik er blij mee kan maken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.