Er zijn freelancers die vinden dat je jonge collega’s niet veel wijzer moet maken, omdat je dan je eigen concurrenten opleidt. Ik geloof niet in die filosofie. Enthousiaste mensen die écht de ambitie hebben om cameraman of -vrouw te worden, die zullen hun doel hoe dan ook bereiken. Dan kan je ze daarbij maar beter helpen. Het is goed om af en toe stil te staan bij basale zaken die vanzelfsprekend lijken en om na te denken over de vraag waarom we de dingen doen zoals we ze doen. Dat houd je scherp. Soms levert het ook weer nieuwe inzichten op.
Het is altijd boeiend om jong talent de weg te wijzen of ze uit te dagen. Vragen beantwoorden, vertrouwen geven en ze begeleiden in hun zoektocht. Ik luister met plezier naar hun verhalen en deel graag mijn kennis en ervaring, als iemand daar tenminste voor open staat. Zelf heb ik zo ook een paar helden die aan de wieg hebben gestaan van mijn carrière en hun steun zal ik nooit, maar dan ook nooit vergeten.
De vorige week was ik bij een congres en daar was mij gevraagd om een jong talent een duwtje in de rug te geven. Dat doe ik dus met liefde, al vind ik het altijd lastig om een camera uit handen te geven. Deels omdat het werk gewoon te leuk is, maar ook omdat ik het best moeilijk vind om iemand in het diepe te gooien. Ik ben altijd bang dat een leerling op zijn of haar bek gaat. Alleen moet je, net als bij de opvoeding van je kinderen, vroeg of laat iemand loslaten en een keer de kans geven om het zelf te proberen.
Ik maakte dus ruimte en keek met klotsende oksels over de schouder van mijn nieuwe collega mee. Via een apart intercomlijntje kon ik hem hier en daar een tip geven, maar ik moest al snel vaststellen dat hij het veel minder spannend vond dan ik. Wat er op deze positie van een cameraman verwacht werd was ook te overzien. Hij kon het prima aan. Dit had niet zoveel te maken met iemand in het diepe gooien, maar eerder met een zwemvest om in het pierenbadje zetten. Na een tijdje stond ik min of meer werkloos toe te kijken.
Aan de andere kant van de zaal worstelde een collega met de schoudercamera en een lange kabel. Die kon mijn hulp beter gebruiken dan de leerling. Zo liep ik even later achter camera 3 met een grote bos kabel in mijn hand. Laten vieren en weer opbossen. Ik was gepromoveerd tot kabelsleper. Dat is een rol die mij niet echt op het lijf geschreven is. Veel cameramensen zijn hun carrière begonnen als algemeen assistent en hebben ervaring met het opbossen van camerakabels, maar ik niet. Ik ben helemaal niet handig met zo’n snoer. Slag, tegenslag is de beproefde methode die je moet toepassen, maar bij mij is het vooral tegenslag.
En daar gingen we. Trap op, trap af. Ik kreeg er klamme handjes van. Cameraman Gert was gelukkig heel dankbaar en geduldig. Het is ook een fijne collega. Voor hem was alles beter dan filmen zonder assistent. Ik vond het vooral confronterend. Opeens realiseerde ik me wat ik alle assistenten aandoe die normaalgesproken achter mij aan hollen. Natuurlijk weet ik al lang dat dit een vak apart is, maar het is toch belangrijk om het af en toe even zelf te ervaren. Dat vergroot het respect voor deze beroepsgroep.
En zo werd het dus een leerzame middag. Het is alleen niet helemaal duidelijk wie nou het meeste geleerd heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.