Het was afgelopen dinsdag mijn veertiende Groeëte Gulpener Vastelaoves Finale. Sinds de regionale zender L1 in 2007 is begonnen met het uitzenden van dit evenement heb ik slechts drie edities moeten missen. Eentje ging niet door vanwege corona, twee keer deed ik een ander project voor L1 en waar ik in 2011 was is mij ook een raadsel. Het afsluiten van de vastelaovend, op carnavalsdinsdag in Gulpen, is voor mij vaste prik. Een van de constante bakens in alle onvoorspelbaarheid van mijn werk als freelance cameraman.
Ik doe bij dit evenement altijd de handheld camera. Lekker gooien en smijten met een groothoeklens op en rond het podium. Veel close shots van geschminkte koppies uit het publiek maken en de artiesten van dichtbij filmen. Het is een uitdaging om zoveel mogelijk te variëren. Drie van de vijf camera's waarmee we werken staan vast, dus met zo'n mobiel apparaat op je schouder kan je voor de jus in de cameravoering zorgen. Dat kan je zo fanatiek doen als je zelf wil, maar ik houd ervan om flink door te werken. Het is de kunst om ervoor te zorgen dat het rode lampje in mijn zoeker zo vaak mogelijk gaat branden.
In tegenstelling tot de grote feesten in de steden, die van carnaval steeds meer een festival maken waar kneiterharde stampnummers worden gedraaid, gaat het in Gulpen nog om kleinschaligheid en de echte Limburgse sjoenkelmuziek, die iedereen kan meezingen. Dit is wat mij betreft hoe carnaval hoort te zijn. Vaan Eijsde tot de Mookerhei. Het is dan ook mijn favoriete carnavalsfeestje om te filmen, al vond ik het nóg leuker toen het podium een aantal jaren geleden midden op het plein stond.
Al die jaren kom ik bij deze L1-projecten ook steeds weer dezelfde artiesten tegen. Sterren die buiten de provincie compleet onbekend zijn, maar wereldberoemd in Limburg. Sommigen hebben honderden optredens verspreid over de hele provincie tussen 11 november en aswoensdag. Die verdienen zo een vet jaarsalaris bij elkaar in een paar maanden.
Dit jaar waren de Toddezèk er voor het laatst. Zij stoppen er na 22 jaar mee. Het duo Spik en Span sloot de avond af. Die twee heren uit Susteren mag je rekenen tot de meest populaire Limburgse artiesten. Zij hebben al meerdere keren het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoers gewonnen en ook dit jaar wonnen zij dat belangrijke songfestival, in een tent met 7.000 bezoekers, met het liedje 'Vastenach'. Als zij ergens optreden, dan gaat het dak er af. Limburgse carnavalsvierders zingen elk nummer woord voor woord mee.
Terug naar het camerawerk. Het is een aardig beeld als je de camera af en toe over het podium naar de artiesten toe laat vliegen en er een (half) rondje omheen draait. Zeker bij dit soort feestjes. Dit werkt voor mij het best als ik de camera hiervoor bij het handvat pak, de viewer openklap en met de camera op heuphoogte loop. Met een beetje fantasie zou je kunnen zeggen dat je armen als een soort Steadicam fungeren. Onderhands, noemen we dat in cameramensentaal. Vervolgens laat je de groothoeklens zijn werk doen.
De timing van deze beweging moet bij de muziek passen. Hiervoor heb je hulp nodig vanuit de regie. Zij moeten aanvoelen dat je zo'n shot wil maken. Het helpt als ze jouw camera op het juiste moment in de uitzending schakelen én dat ze je niet te snel weer wegdrukken, zodat je de beweging kan afmaken. Dan is het ook nog eens van belang dat de artiest op het podium niet wegloopt of zich net even omdraait. Soms kan het leuk zijn als een zanger of zangeres even de lens pakt en de kijkers thuis bij het feest betrekt. Deze 'move' is pas echt geslaagd als je ook op tijd weer weg bent, zonder dwars door de shots van je collega's te lopen.
Het is eigenlijk een klein dansje. Een pas de deux voor een camera operator en een zanger of zangeres. Dus zou ik kunnen zeggen, terwijl ik eigenlijk het danstalent van een spoorbiels heb, dat ik toch in al die jaren honderden keren gedanst heb op een podium en ook nog eens voor een groot publiek.
Afgelopen dinsdag wist fotograaf Harm Lutke een mooie actiefoto te maken van zo'n moment. Het is met Spik of Span. Die twee kan ik na al die jaren nog steeds niet uit elkaar houden. Ik zie nu pas hoe dichterbij ik kwam. Maar als je goed naar deze foto kijkt, dan zie je volgens mij vooral hoeveel plezier ik aan dit werk beleef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.