VRIJDAG 16 JULI - 12e etappe

Castelsarrasin – La Mongie (197,5 km). De eerste echte bergetappe. In de regen werd met een straf tempo de Col d'Aspin beklommen. In de afdaling lukte het Rasmussen om een gat te slaan en met een voorsprong van ongeveer een halve minuut begon de Deen aan de slotklim naar La Mongie. Voeckler, Virenque, Hamilton moesten lossen. Later ook Heras en Ullrich. Door een aanval van Carlos Sastre lukte het Rasmussen niet om aan de kop te blijven. Uiteindelijk was het Armstrong die met Basso in zijn wiel naar Sastre reed. Die moest even later lossen. Het was Ivan Basso die van Lance Armstrong als eerste mocht finishen. Thomas Voeckler bleef de leider in het algemeen klassement.

Betchat. Chateau Castelbon is van een Nederlandse familie. Het was even zoeken, ondanks het feit dat mijn bijrijder er het vorig jaar ook was geweest. Toen was het hier een heel bijzonder verblijf. Tenminste, dat had ik gelezen in het boekje van Mart Smeets. Ik heb verschillende verhalen gehoord over een feestje dat redelijk uit de hand is gelopen. Misschien dat de navigator daardoor de weg niet meer wist.
Het kasteel is voor de avonduitzending een zeer geschikte locatie. Het is ook ons hotel, hoewel er niet genoeg kamers zijn om de hele ploeg in onder te brengen. Een aantal collega's slapen in het dorp. Ik deel een suite met Peter. We hebben ieder een eigen slaapkamer, maar van de badkamer moeten we samen gebruik maken. We blijven hier twee avonden en nachten.
Vanavond is de voorkant van het kasteel in beeld en morgen zenden we uit vanuit de tuin. De grote studiolampen die de gevel blauw kleuren schijnen door het raam van mijn kamer naar binnen. Ik mag nog een uurtje rusten voor de live uitzending begint. Zojuist heb ik met een boekje van Tim Krabbe in bad gelegen. Even ontspannen is welkom na weer een lange rit met Gerben Karstens in de auto. Wat is die man druk.

Gast van de dag was Harmen Siezen. Met hem reden we vanmorgen in alle vroegte naar de start in Castelsarrasin. De voormalig nieuwslezer belde vanuit de auto vrienden in Nederland om te vertellen dat dit misschien wel de mooiste dag van zijn leven was. voor het gemak vergat hij zijn trouwdag of de geboorte van zijn kinderen en hij vroeg hij ons lachend of we dat nooit tegen zijn vrouw zouden willen zeggen.
De zon scheen en na een kop koffie in Village Depart namen we een kijkje bij de rennersbussen. Ik kocht een paar gele Livestrong polsbandjes. Bijna iedereen in de Tour draagt zo'n geel bandje om zijn pols. Nike heeft de bandjes gemaakt en ze worden bij iedere start en finishplaats door hippe jongens en meisjes verkocht. Tijdens het EK in Portugal zag ze voor het eerst om de polsen van spelers van het Nederlands elftal. In het peloton hebben bijna alle renners zo'n Armstrong bandje en omdat topsporters het goede voorbeeld geven is het inmiddels een hype geworden. De opbrengsten van het 1 euro kostende armbandje komen ten goede aan de Lance Armstrong Foundation, een kankerfonds.
Vanuit Nederland werden we gebeld met de vraag of we bandjes wilden meenemen. Mensen vroegen ons waar ze bandjes zouden kunnen bestellen, want als je er bij wil horen, dan kan je deze zomer niet meer zonder. Vanaf vandaag dragen Harmen Siezen en ik ook een bandje met de tekst LiveStrong.
De presentator wilde graag in het Russisch een paar vragen stellen aan Ekimov. Het was hartstikke druk rond de US Postal bus, maar toch lukte het om Ekimov te spreken. Het was een korte maar grappige ontmoeting. Zeker goed genoeg voor een leuke instart tijdens de live uitzending de komende avond.
Omdat we snel klaar waren met onze eerste opdracht konden we voor de renners uit richting Col d'Aspin. Het regende in de Pyreneeën. In de auto zaten nu de twee gasten voor de komende avonduitzending; Harmen Siezen en Gerben Karstens. De eerste super aardig, attent en voorkomend en de ander bot en soms zelfs op het onbeschofte af.
Wij dachten dat het leuk was om terug te gaan naar de plek waar Karstens ooit als eerste boven kwam, in het jaar dat van Impe de Tour won. De Karst had er niet veel zin in. Het duurde hem te lang, hij had het koud en een hekel aan regen. Ondertussen namen we hem in de maling door te zeggen dat wij het wel een heel gemakkelijke berg vonden, ook al was dat zeker niet zo. In 12 kilometer naar 1485 meter hoogte.
Harmen Siezen vond het een geweldig uitje. Ondanks de stromende regen liep hij rustig met zijn paraplu naar een punt met mooi uitzicht. Ik kon alle shots maken die ik wilde maken. Siezen at rustig een banaantje, terwijl Karstens alweer aan de afdaling begon. Die zat liever in een auto zonder uitzicht.
De renners komen er aan. US Postal domineert het peloton. De hele ploeg rijdt voorop en bepaalt het tempo. Ondertussen leverde deze setting met de twee totaal verschillende mannen ons een aardig filmpje op. Maaike is op een dag als deze goud waard voor de sfeer in de ploeg, maar ook als itemregisseur. Ze heeft goede ideeën en handige tips. Samen komen we er wel. Het is bovendien prettig om met iemand te werken als Harmen Siezen. De man heeft zoveel televisie-ervaring dat hij precies begrijpt wat wij willen. Dat maakt het werken een stuk eenvoudiger.