Lannemezan – Plateau de Beille (205,5 km). Tijdens de tweede Pyreneeënrit etappe moesten een aantal favorieten afstappen. Zubeldia, Hamilton en Menchov verlieten in de dertiende etappe La Grande Boucle. Ook de Bask Iban Mayo wilde de strijd staken, maar werd door zijn ploegleider weer op de fiets gezet. In de klim naar Plateau de Beille was het de blauwe US Postal trein die aan de kop van het peloton sleurde. Veel renners moesten lossen, waaronder Jan Ullrich. Uiteindelijk bleven Armstrong en Basso weer over, nadat Azevedo zijn werk had gedaan. In de sprint was Armstrong sterker dan Basso. Voeckler behield de gele trui.
Betchat. Het was een onrustig nachtje in Castelbon. Mart belde me rond zes uur uit bed. Een auto blokkeerde de uitgang en hij dacht dat het de mijne was. Hij moest in alle vroegte weg om commentaar te geven op Plateau de Beille. Een lange bergetappe die in zijn geheel live werd uitgezonden.
Struikelend tijdens het ophijsen van mijn broek kwam ik buiten, om de beroemde presentator niet lang te laten wachten. Het bleek echter niet mijn auto te zijn, maar die van mijn jarige collega Peter. Gelukkig had Mart al een uitweg gevonden. Ik kon proberen nog drie kwartier te slapen.
Bij het ontbijt zat Gerben Karstens naast Gerben Löwik, onze nieuwe gast. Hij is profrenner en rijdt voor Chocolade Jaques, maar was voor deze Tour niet geselecteerd door de leiding van zijn ploeg. Zijn vriendin was er ook bij en ze stelden zich met een Limburgs accent aan me voor. We namen afscheid van De Karst en reden naar de start in Lannemezan.
Gerben smste met de Raborenners in de bus. Hij kent die jongens goed, omdat ze vaak samen trainen en in het verleden in dezelfde ploegen gezeten hebben. Kroon en Lotz kwamen even naar buiten om een praatje te maken met hun trainingsmaat. Ze waren gespannen voor de loodzware bergetappe en zaten niet op een gezellige televisieploeg te wachten.
Over het parkoers reden we 66 kilometer naar Col du Portret d'Aspet, waar op 18 juli 1995 de Italiaanse renner Fabio Casartelli om het leven kwam. Hij viel in de afdaling en kwam met zijn hoofd tegen een stenen paal. Enkele uren later overleed hij in het ziekenhuis. Ik kan me dat moment als de dag van gisteren herinneren, want ik zat die middag televisie te kijken in afwachting van verjaardagsbezoek. Het was gruwelijk om te zien en een van de meest schokkende live televisiemomenten die ik ooit gezien heb.
Op de plek waar Casartelli viel staat een gedenksteen en daar kwam de Tourkaravaan vandaag langs. Deze keer moesten de renners Col du Portret d'Aspet beklimmen. De ouders van Casertelli waren er. Jean-Marie Leblanc en Bernard Hinault kwamen een bos bloemen leggen bij het monument en wij stonden langs de kant om te filmen hoe het peloton er voorbij zou komen.
Het was een mooi onderwerp en voor het eerst deze Tour heb ik een groot deel met statief gefilmd, waardoor het filmpje er strak uit zag. Voor Löwik was dit een emotionele gebeurtenis. Hij realiseerde zich de mogelijke gevaren van zijn vak. Bovendien voelde hij zich niet helemaal top, omdat hij wagenziek was geworden tijdens de rit over de slingerwegen.
De finale van de etappe hebben we op televisie gevolgd in het kasteel. Daarna heb ik de zogenaamde beautyshots voor het begin van de uitzending gemaakt op een marktplein in Salit du Sallat, waar een Spaanse feestdag gevierd werd met muziek en dans. Tim Krabbé was inmiddels gearriveerd en hem hebben we laten fietsen door het Franse landschap.
De schrijver heeft zijn boekje '43 Wielerverhalen' voor mij gesigneerd. Hij is een beetje doof, dus nadat ik mijn naam drie keer in zijn oor getoeterd had, heeft hij geschreven: "voor Jan Hein".
Ik heb nog geen letter in het boekje gelezen, want vrije tijd kennen we niet in de Tour de France. Ik heb amper rust of de gelegenheid om dit dagboek bij te houden. Verder dan steekwoorden of korte alinea's kom ik niet. Ik probeer het zo te doen dat ik thuis, na afloop van dit evenement, nog kan reconstrueren wat we hebben meegemaakt.
Het was een goede uitzending vanuit de achtertuin van het kasteel, met krasse uitspraken van Tim Krabbe over Lance Armstrong. Hij vergelijkt de Amerikaan met Laurent Fignon. Een degradatie. Mart was in vorm, ondanks het feit dat hij pas om tien uur bij de uitzendlocatie was. Hij had na het live-commentaar lang in de file gestaan.
En toen was ik jarig. Hiep hiep hoera. Mart zei, tijdens het feliciteren, dat hij blij is met mijn aanwezigheid in de groep. Hij was zeer te spreken over deze hele ploeg. Karen had een fles Champagne geregeld en dat maakte het moment om twaalf uur feestelijk. Ik vond het wel vreemd zonder Christel en was een beetje emotioneel toen ik haar aan de telefoon had.
Tot kwart over drie ben ik in de bar blijven zitten. Het was weer té gezellig.
Ook onze ploeg heeft ook een eerste uitvaller deze Tour. Kees, de chauffeur van het aggregaat, algemeen assistent en boven alles onze vrolijke dollyduwer is vannacht in bad uitgegleden en daarbij heeft hij zijn schouder zwaar geblesseerd. Morgen gaat hij naar huis. Dat is vooral erg voor hem, maar ik vind het heel jammer, want Kees is een aardige vent die altijd heel behulpzaam is en ook iemand die bijzonder gelukkig was met deze klus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.