AC 515 Montreal – Chicago. 04.30 De wekkermode van mijn mobiele telefoon piept. Ik druk op snooze en draai me om. Mijn T-shirt is nat van zweet. 04.33 Wakker. Ik sta op en loop versuft richting badkamer voor een grote plas en laat het bad vol lopen. Dan staar ik een paar minuten dromerig naar mijn koffer. Er ligt een stapel kleren op die er nooit in lijkt te passen. Ik trek de stekker van mijn laptop uit het stopcontact en stop de computer met de adapter in mijn rugzak. 04.40 Het water in het bad is net te warm.
04.54 Jack klopt op de deur. Hij is al op weg naar beneden. Ik moet mijn broek nog aantrekken. 04.57 Met geweld heb ik mijn koffer dicht gekregen. Het is te hopen dat de sluitingen zijn bestand tegen grote druk. 04.59 Met twee zware koffers, een rugzak, de camera en twee losse bandjes worstel ik mezelf de kamer uit. Nog een keer checken of ik niets vergeten ben en dan sleep ik alle bagage naar de lift. 05.00 Jack en Michael staan voor de deur van het hotel. Olav haalt de huurauto van het parkeerterrein. We laden stilzwijgend alle tassen, koffers en de flightcase met equipement in.
04.54 Jack klopt op de deur. Hij is al op weg naar beneden. Ik moet mijn broek nog aantrekken. 04.57 Met geweld heb ik mijn koffer dicht gekregen. Het is te hopen dat de sluitingen zijn bestand tegen grote druk. 04.59 Met twee zware koffers, een rugzak, de camera en twee losse bandjes worstel ik mezelf de kamer uit. Nog een keer checken of ik niets vergeten ben en dan sleep ik alle bagage naar de lift. 05.00 Jack en Michael staan voor de deur van het hotel. Olav haalt de huurauto van het parkeerterrein. We laden stilzwijgend alle tassen, koffers en de flightcase met equipement in.
05.01 Het Delta Centre-Ville ligt achter ons. Olav stuurt de auto door het centrum van Montreal richting snelweg. Buiten wordt het langzaam dag.
05.28 Dorval Airport. Het regent. Snel grijp ik drie karretjes. Jack rommelt met zijn tassen, Olav moet nog een jas weg stoppen en Michael haalt de eerste tassen uit de auto. Als we alles hebben brengt Olav de huurauto terug naar Hertz, ga ik op zoek naar de douane en bewaken Michael en Jack de overige bagage. 05.33 Een vriendelijke beveiliger vertelt me dat ik niet op de plek mag zijn waar ik net ben aangekomen. Ik leg uit dat ik customs zoek voor mijn ATA-carnet en hij stuurt mij in de goede richting. 05.35 Jack en Michael denken dat ik al terug ben, maar ik loop door. 05.37 Een zwijgende dame van de douane neemt het carnet aan. Ze stempelt en schrijft. Het uitvoerformulier scheurt ze uit de map met documenten. De nummers op het carnet worden niet gecontroleerd en de koffer mag dicht blijven. Ik krijg mijn mapje terug en mag gaan. Ze heeft me niet aangekeken. Ik zeg: "Thanks!" en loop weg. Het is nog vroeg.
05.44 We checken in. Voor ons moet een man spullen uit zijn handbagage halen, omdat de tas te zwaar is. Ik kijk naar onze koffers en tassen en maak me grote zorgen. Krijgen douaneformulieren die we moeten invullen. Op dit vliegveld zullen we niet alleen Canada verlaten, maar ook de Amerikaanse douane passeren. Terwijl de dame achter de balie onze boarding-passes print, labels aan de bagage hangt en de paspoorten controleert schrijf ik mijn naam in blokletters in de vakjes. Paspoortnummer, visanummer, land van herkomst, geboortedatum, bestemming, datum van afgifte visum en nog veel meer op twee formulieren.
05.56 De bagage is niet gewogen. We lopen langs de Canadese douane naar de Amerikaanse douane. Een vreemde, maar vriendelijke man scant mijn paspoort. Hij neemt een vingerafdruk van mijn linker wijsvinger en een afdruk van mijn rechter wijsvinger. (Wat als je geen wijsvingers hebt?) Met een kleine camera maakt hij een foto van me. Hij krabbelt op de formulieren en zet een paar stempels. Ik ben welkom in Amerika. Hij noemt me 'dude' en stuurt me naar een balie voor het carnet. 05.59 De volgende douanier kijkt niet goed in de reisdocumenten van mijn apparatuur en wijst me op een fout die ik niet gemaakt heb. Het duurt heel even voor ik snap dat we de verkeerde pagina voor ons hebben. Dan ziet hij het ook. Ik krijg mijn stempels en weer wordt er niet naar de apparatuur gekeken. Ik heb al vaker bedacht dat een officieel carnet en televisieapparatuur de ideale cover-up voor smokkelen zouden zijn.
06.07 Olav, Jack en Michael wachten op mij. De bagage gaat hier op een lopende band. Alleen de case met apparatuur moet door een extra X-ray. Een dame neemt stof af met een speciaal doekje. Dat houdt ze vervolgens onder een blauwe lamp. Toch maar goed dat ik geen drugs bij me heb. Ik zet de kist op de band voor afwijkende bagage en zwaai naar de koffer als deze verdwijnt naar de kelders van het vliegveld.
06.09 De security check. Laptop moet uit de rugzak en de gsm uit mijn broekzak. Terwijl de lopende band mijn spullen scant loopt ik door het poortje dat gelijk begint te piepen. Een vriendelijke man fouilleert me met een handscanner. Het is mijn riem die de alarmbellen laat rinkelen. Omdraaien, voelen, scannen en even diep in mijn ogen kijken. Ik mag verder. Laptop weer inpakken, telefoon meenemen, controleren of ik de boardingpass en mijn paspoort nog heb en dan kijken waar mijn collega's zijn. Jack staat te tellen. Alleen al in deze ruimte zijn ruim 70 douaniers aan het werk.
06.15 Ik ontvang een sms van Christel. Zij is al klaar met haar tweede werkdag in Leiden. Ze vindt het allemaal erg spannend. Op afstand leef ik mee. Ik sms terug dat wij op weg zijn naar Indianapolis en dat het hier nog erg vroeg is. Ondertussen wordt Olav streng gecontroleerd. De tas met zijn handbagage wordt binnenstebuiten gekeerd. Een douanier fouilleert hem grondig en hij moet zelfs zijn schoenen uit trekken voor controle. Uit de tas komen drie vergeten aanstekers. Uiteindelijk mag hij met ons mee. Formeel zijn we in Amerika. Vanaf hier is dit een binnenlandse vlucht.
06.27 Bij Starbucks bewaak ik de spullen terwijl Olav en Jack cappuccino's bestellen. Michael is even naar het toilet.
06.47 We lopen in de richting van de gate. Het boarden is nog niet begonnen. Om snel vooraan te komen stel ik een zinloze vraag aan de dame achter de balie. Olav komt er bij staan en zegt dat ik altijd lastig ben. De dame ziet er de humor wel van in en zet mij voor straf op haar stoel. Ik ga zitten, kijk naar de grond en speel de zielige sukkel. Zij speelt het spel mee en moet erg lachen als Olav en Jack mij om beurten streng komen toespreken. Mensen in de rij kijken verbaasd, maar zodra het boarden begint ben ik de tweede die voorbij mag. Flauwe humor en iets doen dat afwijkt van de standaard zwijgende manier van reizen helpt altijd. Zij een beetje afleiding en ik snel geholpen.
07.26 De Airbus 319 van Air Canada gaat met een schok achteruit. We verlaten de gate en taxiën naar de startbaan. 07.31 De AC515 geeft vol gas. We stijgen langzaam op. 07.35 De bordjes 'stoelriemen vast' gaan met een pling uit. We zijn bijna door het dikke wolkendek heen en vliegen richting Chicago. Ik grijp naar mijn laptop en schrijf dit verhaaltje...
05.28 Dorval Airport. Het regent. Snel grijp ik drie karretjes. Jack rommelt met zijn tassen, Olav moet nog een jas weg stoppen en Michael haalt de eerste tassen uit de auto. Als we alles hebben brengt Olav de huurauto terug naar Hertz, ga ik op zoek naar de douane en bewaken Michael en Jack de overige bagage. 05.33 Een vriendelijke beveiliger vertelt me dat ik niet op de plek mag zijn waar ik net ben aangekomen. Ik leg uit dat ik customs zoek voor mijn ATA-carnet en hij stuurt mij in de goede richting. 05.35 Jack en Michael denken dat ik al terug ben, maar ik loop door. 05.37 Een zwijgende dame van de douane neemt het carnet aan. Ze stempelt en schrijft. Het uitvoerformulier scheurt ze uit de map met documenten. De nummers op het carnet worden niet gecontroleerd en de koffer mag dicht blijven. Ik krijg mijn mapje terug en mag gaan. Ze heeft me niet aangekeken. Ik zeg: "Thanks!" en loop weg. Het is nog vroeg.
05.44 We checken in. Voor ons moet een man spullen uit zijn handbagage halen, omdat de tas te zwaar is. Ik kijk naar onze koffers en tassen en maak me grote zorgen. Krijgen douaneformulieren die we moeten invullen. Op dit vliegveld zullen we niet alleen Canada verlaten, maar ook de Amerikaanse douane passeren. Terwijl de dame achter de balie onze boarding-passes print, labels aan de bagage hangt en de paspoorten controleert schrijf ik mijn naam in blokletters in de vakjes. Paspoortnummer, visanummer, land van herkomst, geboortedatum, bestemming, datum van afgifte visum en nog veel meer op twee formulieren.
05.56 De bagage is niet gewogen. We lopen langs de Canadese douane naar de Amerikaanse douane. Een vreemde, maar vriendelijke man scant mijn paspoort. Hij neemt een vingerafdruk van mijn linker wijsvinger en een afdruk van mijn rechter wijsvinger. (Wat als je geen wijsvingers hebt?) Met een kleine camera maakt hij een foto van me. Hij krabbelt op de formulieren en zet een paar stempels. Ik ben welkom in Amerika. Hij noemt me 'dude' en stuurt me naar een balie voor het carnet. 05.59 De volgende douanier kijkt niet goed in de reisdocumenten van mijn apparatuur en wijst me op een fout die ik niet gemaakt heb. Het duurt heel even voor ik snap dat we de verkeerde pagina voor ons hebben. Dan ziet hij het ook. Ik krijg mijn stempels en weer wordt er niet naar de apparatuur gekeken. Ik heb al vaker bedacht dat een officieel carnet en televisieapparatuur de ideale cover-up voor smokkelen zouden zijn.
06.07 Olav, Jack en Michael wachten op mij. De bagage gaat hier op een lopende band. Alleen de case met apparatuur moet door een extra X-ray. Een dame neemt stof af met een speciaal doekje. Dat houdt ze vervolgens onder een blauwe lamp. Toch maar goed dat ik geen drugs bij me heb. Ik zet de kist op de band voor afwijkende bagage en zwaai naar de koffer als deze verdwijnt naar de kelders van het vliegveld.
06.09 De security check. Laptop moet uit de rugzak en de gsm uit mijn broekzak. Terwijl de lopende band mijn spullen scant loopt ik door het poortje dat gelijk begint te piepen. Een vriendelijke man fouilleert me met een handscanner. Het is mijn riem die de alarmbellen laat rinkelen. Omdraaien, voelen, scannen en even diep in mijn ogen kijken. Ik mag verder. Laptop weer inpakken, telefoon meenemen, controleren of ik de boardingpass en mijn paspoort nog heb en dan kijken waar mijn collega's zijn. Jack staat te tellen. Alleen al in deze ruimte zijn ruim 70 douaniers aan het werk.
06.15 Ik ontvang een sms van Christel. Zij is al klaar met haar tweede werkdag in Leiden. Ze vindt het allemaal erg spannend. Op afstand leef ik mee. Ik sms terug dat wij op weg zijn naar Indianapolis en dat het hier nog erg vroeg is. Ondertussen wordt Olav streng gecontroleerd. De tas met zijn handbagage wordt binnenstebuiten gekeerd. Een douanier fouilleert hem grondig en hij moet zelfs zijn schoenen uit trekken voor controle. Uit de tas komen drie vergeten aanstekers. Uiteindelijk mag hij met ons mee. Formeel zijn we in Amerika. Vanaf hier is dit een binnenlandse vlucht.
06.27 Bij Starbucks bewaak ik de spullen terwijl Olav en Jack cappuccino's bestellen. Michael is even naar het toilet.
06.47 We lopen in de richting van de gate. Het boarden is nog niet begonnen. Om snel vooraan te komen stel ik een zinloze vraag aan de dame achter de balie. Olav komt er bij staan en zegt dat ik altijd lastig ben. De dame ziet er de humor wel van in en zet mij voor straf op haar stoel. Ik ga zitten, kijk naar de grond en speel de zielige sukkel. Zij speelt het spel mee en moet erg lachen als Olav en Jack mij om beurten streng komen toespreken. Mensen in de rij kijken verbaasd, maar zodra het boarden begint ben ik de tweede die voorbij mag. Flauwe humor en iets doen dat afwijkt van de standaard zwijgende manier van reizen helpt altijd. Zij een beetje afleiding en ik snel geholpen.
07.26 De Airbus 319 van Air Canada gaat met een schok achteruit. We verlaten de gate en taxiën naar de startbaan. 07.31 De AC515 geeft vol gas. We stijgen langzaam op. 07.35 De bordjes 'stoelriemen vast' gaan met een pling uit. We zijn bijna door het dikke wolkendek heen en vliegen richting Chicago. Ik grijp naar mijn laptop en schrijf dit verhaaltje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.