de bob

Cesana Pariol. De wissers zaten vastgeplakt aan de voorruit. Het raam was aan de binnenkant beslagen en heel langzaam glibberde de vuile auto door de bocht. Ik moest nodig even stoppen, maar er was nergens een plek om aan de kant te staan. Een grote stinkbus reed voor me. Achter me een sneeuwschuiver. Die had beter voor me kunnen rijden.

Rook ik weer brandstof? Dat ik niet zeker was over de auto durfde ik niemand te zeggen, want de laatste keer nadat ik mijn twijfels had uitgesproken liet de Peugeot me binnen 24 uur in de steek.
Ik was door een sneeuwstorm op weg naar de bobbaan in Cesana voor een quote van Arend Glas. De stuurman van de Nederlandse 4-mans bob moest even uitleggen hoe zijn tweede run was gegaan. Ik heb niets met die sport, maar ook hier ging ik met meer interesse kijken toen ik met mijn neus op de baan stond. Toch begrijp ik niets van dit gevaarlijke sleetje rijden voor volwassenen.
Al de hele dag vreesde ik voor het leven van de camera, want ondanks twee regenhoezen doet de sneeuw vernietigend werk. Het lampje op de camera had het al begeven. Gelukkig mochten we van de rijke NBC even gebruik maken van hun uitgelichte interviewpositie. Glas kwam gelijk na zijn run bij ons en dus konden we snel weer weg.
We moesten de beelden om negen uur doorstralen naar Nederland en in deze weersomstandigheden zou dat spannend kunnen worden. Als we sneeuwkettingen hadden moeten gebruiken waren we zeker te laat gekomen, want die dingen heb ik niet binnen een paar minuten om de wielen van de auto. Heel rustig reden we naar boven. Het ging allemaal net goed. Tien minuten voor de straaltijd was het bandje bij de EBU in Sestrière.