Alkmaar. De zieke man had in melodramatische buien al meerdere malen gevraagd om euthanasie.
"Hang mij maar op!"
Hij lag al drie weken in het ziekenhuis, maar de artsen en het verpleegkundig personeel begrepen zijn humor nog steeds niet. Ze hadden voorgesteld om antidepressiva voor te schrijven.
Een week geleden was hij geopereerd en daarmee was zijn mannelijkheid aangetast. 'Dierenmishandeling' en 'horror', noemde hij het.
"Vanaf nu hangt mijn pik er voor lul bij." Zei hij zacht en langzaam.
Stoere taal, maar aan zijn stem was te horen dat hij fysiek en psychisch een behoorlijke opdonder had gehad. De 'tuinslang' in zijn buik kon rechtstreeks worden aangesloten op het riool en dankzij deze ingreep zou hij zichzelf niet langer vergiftigen. Gevolg was wel dat wedstrijden verplassen definitief tot het verleden behoorden. Met zwartgallige grappen hij probeerde de ernst van de zaak, de ellende en het verdriet te verdringen.
Toen wij binnen kwamen had de patiënt niet veel te missen. Hij lag stil in bed en iedere beweging leek een opgave. Zijn tempo van spreken was gehalveerd ten opzichte van de laatste keer dat ik hem sprak. De slopende ziekte had weer eens genadeloos toegeslagen.
Maar naar mate we langer aan zijn bed zaten en aandachtig luisterden naar het verhaal van de afgelopen weken leek het of de man opleefde. Er kwam langzaam meer kracht in zijn stem, hij begon grapjes te maken en kreeg weer ouderwets praatjes.
Het was onze bedoeling om niet lang te blijven. Even een bosje bloemen afgeven, een kort gesprek opnemen en weer vertrekken, maar we kregen de kans niet om haast te maken.
De vrouw die al weken aan zijn bed zat wist niet wat er gebeurde. Ze zei dat alleen al de aankondiging van de komst van een camera had geleid tot een wonderlijke opleving. Hij kreeg weer een fonkeling in zijn ondeugende ogen en hoewel iedereen in de kille ziekenhuiskamer wist dat een interview veel energie vrat, zagen we ook dat deze media-aandacht een klein mirakel teweeg bracht. Het gesprek ging vanzelf, vragen stellen was niet nodig.
De zieke man had met de komst van de documentairemakers een nieuwe reden om te vechten. Hij wilde laten zien dat hij zich niet over zou geven aan de gluiperige ziekte.
"Hang mij maar op!"
Hij lag al drie weken in het ziekenhuis, maar de artsen en het verpleegkundig personeel begrepen zijn humor nog steeds niet. Ze hadden voorgesteld om antidepressiva voor te schrijven.
Een week geleden was hij geopereerd en daarmee was zijn mannelijkheid aangetast. 'Dierenmishandeling' en 'horror', noemde hij het.
"Vanaf nu hangt mijn pik er voor lul bij." Zei hij zacht en langzaam.
Stoere taal, maar aan zijn stem was te horen dat hij fysiek en psychisch een behoorlijke opdonder had gehad. De 'tuinslang' in zijn buik kon rechtstreeks worden aangesloten op het riool en dankzij deze ingreep zou hij zichzelf niet langer vergiftigen. Gevolg was wel dat wedstrijden verplassen definitief tot het verleden behoorden. Met zwartgallige grappen hij probeerde de ernst van de zaak, de ellende en het verdriet te verdringen.
Toen wij binnen kwamen had de patiënt niet veel te missen. Hij lag stil in bed en iedere beweging leek een opgave. Zijn tempo van spreken was gehalveerd ten opzichte van de laatste keer dat ik hem sprak. De slopende ziekte had weer eens genadeloos toegeslagen.
Maar naar mate we langer aan zijn bed zaten en aandachtig luisterden naar het verhaal van de afgelopen weken leek het of de man opleefde. Er kwam langzaam meer kracht in zijn stem, hij begon grapjes te maken en kreeg weer ouderwets praatjes.
Het was onze bedoeling om niet lang te blijven. Even een bosje bloemen afgeven, een kort gesprek opnemen en weer vertrekken, maar we kregen de kans niet om haast te maken.
De vrouw die al weken aan zijn bed zat wist niet wat er gebeurde. Ze zei dat alleen al de aankondiging van de komst van een camera had geleid tot een wonderlijke opleving. Hij kreeg weer een fonkeling in zijn ondeugende ogen en hoewel iedereen in de kille ziekenhuiskamer wist dat een interview veel energie vrat, zagen we ook dat deze media-aandacht een klein mirakel teweeg bracht. Het gesprek ging vanzelf, vragen stellen was niet nodig.
De zieke man had met de komst van de documentairemakers een nieuwe reden om te vechten. Hij wilde laten zien dat hij zich niet over zou geven aan de gluiperige ziekte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.