De Meern. Al de hele dag moet ik denken aan mijn tandartsassistente. Het is alweer een tijdje geleden sinds ik haar voor het laatst gezien heb en nu ik verhuisd ben naar een andere plaats acht ik de kans klein dat ik haar ooit weer tegen kom. Het is in ieder geval buitengewoon onhandig om nog in Amsterdam naar de tandarts te gaan.
Buiten zijn de buren druk met het afbakenen van hun territorium. Ze maken de achtertuintjes nog kleiner door een muur van hout. Ze sluiten zichzelf vrijwillig op en kiezen voor levenslang met een degelijke hardhouten schutting. Gelukkig nemen de meeste buurtjes exact dezelfde planken.
Zelf sleep ik een Ikea-aanbieding door het huis richting tuin. Voorlopig moeten we het doen met een klein tafeltje en twee schattige stoeltjes die uiteindelijk wel een keer richting dakterras zullen verhuizen. Ik maak mezelf wijs dat dit geen miskoop kan zijn en hoop dat mijn verraste vriendin er straks ook zo over denkt. Waarschijnlijk vliegt ze me in de armen, is dolgelukkig met een nieuwe aankoop voor ons paleisje en zoent ze me lang en hartstochtelijk.
Zo bijzonder was de blonde tandartsassistente met dat guitige staartje, haar azuurblauwe ogen, die prachtige witte tanden en haar betoverende glimlach nou ook weer niet.
Ik feliciteer een buurvrouw met haar zwangerschap, wijs op een eerste krokus die zich laat zien in onze tuin en drink een kop thee in de zon. De stilte die de afgelopen maanden in de nieuwbouwstraat heerste is verdwenen. Kinderen spelen, honden blaffen en iedereen heeft met frisse moed de klussen in en om het huis opgepakt. Zelfs ik krijg zin om iets te doe-het-zelven.
Ik zag de tandartsassistente twee keer in een jaar. Meestal één keer op een druilerige dag in oktober en dan was de assistente nog bruin gekleurd van een zomer op het strand. De andere keren als ze me riep, in maart of april, was ze ook bruin, maar duidelijk van een zonnebankje. Toch straalde ze dan het meest.
Buiten zijn de buren druk met het afbakenen van hun territorium. Ze maken de achtertuintjes nog kleiner door een muur van hout. Ze sluiten zichzelf vrijwillig op en kiezen voor levenslang met een degelijke hardhouten schutting. Gelukkig nemen de meeste buurtjes exact dezelfde planken.
Zelf sleep ik een Ikea-aanbieding door het huis richting tuin. Voorlopig moeten we het doen met een klein tafeltje en twee schattige stoeltjes die uiteindelijk wel een keer richting dakterras zullen verhuizen. Ik maak mezelf wijs dat dit geen miskoop kan zijn en hoop dat mijn verraste vriendin er straks ook zo over denkt. Waarschijnlijk vliegt ze me in de armen, is dolgelukkig met een nieuwe aankoop voor ons paleisje en zoent ze me lang en hartstochtelijk.
Zo bijzonder was de blonde tandartsassistente met dat guitige staartje, haar azuurblauwe ogen, die prachtige witte tanden en haar betoverende glimlach nou ook weer niet.
Ik feliciteer een buurvrouw met haar zwangerschap, wijs op een eerste krokus die zich laat zien in onze tuin en drink een kop thee in de zon. De stilte die de afgelopen maanden in de nieuwbouwstraat heerste is verdwenen. Kinderen spelen, honden blaffen en iedereen heeft met frisse moed de klussen in en om het huis opgepakt. Zelfs ik krijg zin om iets te doe-het-zelven.
Ik zag de tandartsassistente twee keer in een jaar. Meestal één keer op een druilerige dag in oktober en dan was de assistente nog bruin gekleurd van een zomer op het strand. De andere keren als ze me riep, in maart of april, was ze ook bruin, maar duidelijk van een zonnebankje. Toch straalde ze dan het meest.
En als ik hulpeloos op de stoel lag en zij met een slang of tangen boven me hing, keek ik diep in de ogen van de tandartsassistente en wist ik zeker:
HET IS LENTE !
HET IS LENTE !
Really amazing! Useful information. All the best.
BeantwoordenVerwijderen»