Melbourne. Druk met wachten. Dadelijk kan het gebeuren, straks zal hij komen of hebben ze tijd voor ons.
Het grootste deel van de dag zit ik klaar om te filmen, maar hang ik met de camera in de aanslag rond in het paddock. Op de donderdag is het schema gevuld met kleine opdrachten die ieder moment uit de lucht kunnen vallen, verschoven of afgezegd worden. We zijn afhankelijk van de beschikbaarheid van teams, rijders en deskundigen.
In de schaduw van een boom is het geen straf om stand-by te zijn. Zeker niet in Albert Park, waar het paddock groen en compact is. In de uitgestrekte paddocks van Indianapolis, Magny Cours of China is het zaak om in de buurt van de opdracht te blijven, maar hier in het gezellige Australië is het niet ver van de ene naar de andere kant, dus kan je alle beschikbare stoelen nemen.
Ik zit op het terras van Wereldkampioen Renault en heb uitzicht op de drukte bij Mc Laren, waar Juan Pablo Montoya met vrouw Connie en zijn zoontje Sebastian poseren voor negen fotografen en drie camera's. Naast me maakt een aboriginal met kwastjes en verf een kunstwerk van de helm van Giancarlo Fisichella. Mooi vind ik het niet, maar het is wel origineel.
Montoya vertrekt. De fotografen en cameracollega's struikelen over elkaar in de strijd om een beeld te maken dat geen ander heeft. Kansloos.
Twintig meter verder praat Michael Schumacher met de pers. Ook daar is het dringen en duwen. Michael heeft vandaag niets schokkends te melden en toch is wat hij te vertellen heeft iedere dag weer nieuws. De nummer 3 van het vorig seizoen staat nog steeds meer in de belangstelling dan andere rijders. Alleen Alonso is net zo vogelvrij als het om de media gaat. Hij moet binnen blijven om de pers te ontlopen. Jongens als Button, Coultard of Villeneuve kunnen in het paddock gewoon los rond lopen en wandelen rustig voorbij. Jacques Villeneuve kijkt nieuwsgierig naar de kunstenaar die een helm verpest.
Pas als deze coureurs buiten het hek komen worden ze belaagd door fanatieke handtekeningjagers. Zelfs Christijan Albers was deze morgen een kwartier verder toen hij spontaan besloot even een paar krabbels uit te delen. Echte racefans willen allemaal een gesigneerd papiertje, T-shirt of lichaamsdeel en op de foto met de helden van de Formule1.
De monteurs van Renault zijn klaar. De barbecue wordt opgestart en eindelijk hebben ze even tijd voor ons. Ik controleer de camera voor de zevenendertigste keer, roep door de portofoon mijn collega's en kom in actie.
Band loopt!
Het grootste deel van de dag zit ik klaar om te filmen, maar hang ik met de camera in de aanslag rond in het paddock. Op de donderdag is het schema gevuld met kleine opdrachten die ieder moment uit de lucht kunnen vallen, verschoven of afgezegd worden. We zijn afhankelijk van de beschikbaarheid van teams, rijders en deskundigen.
In de schaduw van een boom is het geen straf om stand-by te zijn. Zeker niet in Albert Park, waar het paddock groen en compact is. In de uitgestrekte paddocks van Indianapolis, Magny Cours of China is het zaak om in de buurt van de opdracht te blijven, maar hier in het gezellige Australië is het niet ver van de ene naar de andere kant, dus kan je alle beschikbare stoelen nemen.
Ik zit op het terras van Wereldkampioen Renault en heb uitzicht op de drukte bij Mc Laren, waar Juan Pablo Montoya met vrouw Connie en zijn zoontje Sebastian poseren voor negen fotografen en drie camera's. Naast me maakt een aboriginal met kwastjes en verf een kunstwerk van de helm van Giancarlo Fisichella. Mooi vind ik het niet, maar het is wel origineel.
Montoya vertrekt. De fotografen en cameracollega's struikelen over elkaar in de strijd om een beeld te maken dat geen ander heeft. Kansloos.
Twintig meter verder praat Michael Schumacher met de pers. Ook daar is het dringen en duwen. Michael heeft vandaag niets schokkends te melden en toch is wat hij te vertellen heeft iedere dag weer nieuws. De nummer 3 van het vorig seizoen staat nog steeds meer in de belangstelling dan andere rijders. Alleen Alonso is net zo vogelvrij als het om de media gaat. Hij moet binnen blijven om de pers te ontlopen. Jongens als Button, Coultard of Villeneuve kunnen in het paddock gewoon los rond lopen en wandelen rustig voorbij. Jacques Villeneuve kijkt nieuwsgierig naar de kunstenaar die een helm verpest.
Pas als deze coureurs buiten het hek komen worden ze belaagd door fanatieke handtekeningjagers. Zelfs Christijan Albers was deze morgen een kwartier verder toen hij spontaan besloot even een paar krabbels uit te delen. Echte racefans willen allemaal een gesigneerd papiertje, T-shirt of lichaamsdeel en op de foto met de helden van de Formule1.
De monteurs van Renault zijn klaar. De barbecue wordt opgestart en eindelijk hebben ze even tijd voor ons. Ik controleer de camera voor de zevenendertigste keer, roep door de portofoon mijn collega's en kom in actie.
Band loopt!
Skippy leeft!
Your website has a useful information for beginners like me.
BeantwoordenVerwijderen»